Dertien jaar geleden kwam ze op het idee. “Ik had een heel drukke periode achter de rug en zat ’s ochtends vroeg in de woonkamer te peinzen over hoe het verder moest. Mijn man opperde dat ik mijn tas eens moest omkieperen, want ‘die stopte ik steeds voller naarmate ik het zwaarder kreeg’. Hij had gelijk: ik bleek veel dingen bij me te hebben ‘voor het geval dat’. Dat zette me aan het denken. Ik vroeg me af waar ik eigenlijk bang voor was. Die vragen verspreidden zich naar vrienden en familie: ik keek naar hun tassen en vroeg steeds vaker en langer door.”

Herkenning

Uit die gesprekken ontstond een flinke lijst aan symbolen en mogelijke verklaringen, een lijst die zichzelf na elk consult nog uitbreidt. Nagel heeft een achtergrond als psychosociaal therapeut en legt uit dat ze die kennis combineert met het lezen van tassen. “Dankzij deze lijst kan ik aan een handtas zien wat mensen belangrijk vinden, waar ze zich zorgen om maken en hoe ze zich daarop willen voorbereiden. Dankzij mijn opleiding weet ik hoe ik moet omgaan met persoonlijke informatie over mensen en hoe je dat het best kunt overbrengen.”

Het is weleens zo dat iemand zich helemaal niet herkent in een lezing. Nagel lacht: “Dat is leuk, want dan let ik altijd op de reacties van vriendinnen of collega’s die aanwezig zijn. Die vinden vaak heel wat anders. Niet iedereen is behept met evenveel vermogen om naar zichzelf te kijken.”

Canvas

Voorafgaand aan ons gesprek stuur ik haar vier foto’s van mijn tas: voorkant, achterkant, bovenaanzicht en de boel leeggekieperd op tafel. Het feit dat ik geen grotemensenhandtas gebruik, maar een canvastasje, zegt meteen al veel.

Ze brandt meteen los: “Wat ik hieruit afleid is dat je iemand bent die wars is van conventies en dingen graag op je eigen manier aanpakt. Dat getuigt van een open en hartelijke houding, maar het kent ook een schaduwkant: de tas biedt weinig bescherming aan je spullen en daarmee aan jezelf. Dit kan betekenen dat je wel eens over je eigen grenzen heen gaat en jezelf niet altijd goed wapent tegen invloeden van buitenaf.”

De inhoud van mijn leeggekieperde tas

Safe

Door naar de inhoud. In mijn basisuitrusting bevindt zich altijd een portemonnee, waterfles, mondkapje, sleutelbos, oordopjes, haarborstel, poederdoos, een travelsize parfum en smintjes. Bonusvoorwerpen in deze tas zijn dus de paraplu en het desinfectiemiddel op rechts. Dat laatste maakt samen met het mondkapje vast een goede indruk: “Jij bent niet zó voorzichtig dat je ook nog rubber handschoenen meeneemt, maar je staat wel klaar om veilig op pad te gaan.”

Het valt Nagel op dat ik geen aparte werktelefoon heb liggen, waardoor ze vermoedt dat werk en privé voor mij één pot nat zijn. Verder vallen de oortjes op, bovenop de stapel. “Ik denk dat je die gebruikt om onderweg muziek mee te luisteren, ja he? Daarmee bouw je een soort privétempeltje voor jezelf, een wereld waarin je niet wordt gestoord door gedoe en invloed van de buitenwereld. Dat kun je ook wel gebruiken, als je alleen met zo’n canvastasje loopt. De paraplu en het herbruikbare waterflesje geven aan dat je altijd goed voorbereid bent: je denkt in grote lijnen en wil niet afhankelijk raken in onverwachte omstandigheden.”

Zelfinzicht

Genoeg te herleiden dus, uit zo’n tas. Zelfs uit een simpele canvasvariant. De grote lijnen? “Je bent iemand die erg gericht is op zelfstandigheid en de wijde wereld ontdekken. Je hebt opvallend weinig bij je, wat erop wijst dat je hele leven waarschijnlijk in je telefoon zit, naast een boel praktische apps. Dat straalt een goede portie zelfvertrouwen uit: je tas is geen gereedschapskist voor als iets een keer misgaat. Dat los je gewoon lekker zelf op.”

Ik ga niet liegen: de term ‘handtassen lezen’ kwam nogal zweverig over toen ik het voor het eerst hoorde, maar dit klinkt allemaal vrij accuraat. Ik doe zeker geen levensveranderende wijsheden op tijdens de lezing, maar dat hoeft ook niet. Nagel: “Het draait om zelfinzicht. Als dat goed zit bij iemand, verras ik hen inderdaad nergens mee.”

Yoeke Nagel:

 

Lees ook
Ellen boekt een handlezing: ‘Ineens vraagt ze wat ik op mijn 16e heb meegemaakt’