Selma (51) krijgt in 2020 de diagnose hiv, totaal uit het niets. Een grote schok, maar één ding weet ze al snel zeker: ze gaat hier niet geheimzinnig over doen. Integendeel.
“Ik roep het niet meteen bij de slager over de toonbank, maar ben heel erg open over mijn leven met hiv. Ik wil het stigma verbreken, dat is mijn drijfveer”, vertelt ze aan LINDA.nl.
Aids voelt voor Selma als iets uit de jaren tachtig, maar in het voorjaar van 2020 blijkt uit een test dat ze hiv-positief is. “Dat was ik toen waarschijnlijk al jaren, maar dat is vaak gemist. Ik had een lage weerstand en meermaals vage klachten, die leken op zware griep en Pfeiffer. Maar bij geen enkele arts rinkelde een belletje dat dit hiv-gerelateerd kon zijn. En bij mij al helemaal niet.”
Ze krijgt een maatschappelijk werker toegewezen en meldt zichzelf aan bij de hiv-vereniging voor een workshop. “Ik had nog nooit iemand ontmoet met hiv en was benieuwd. Tijdens die workshop heb ik de mooiste mensen ontmoet. Het was heel fijn om te levelen over ervaringen, vragen hoe anderen het aanpakken.”
Daarnaast slikt Selma nu elke dag één pil, met daarin drie werkzame stoffen. Elk halfjaar heeft ze een controle in het ziekenhuis om te kijken of het virus onderdrukt blijft. Dat is tot nu toe steeds het geval. “De medicatie werkt zo goed dat de hiv niet meer detecteerbaar is. En dan is het dus óók niet meer overdraagbaar.”
Door haar medicatie is Selma dus niet besmettelijk, wat voor haar een enorme bevrijding is. Ze zal altijd hiv bij zich dragen, een genezing is er nog niet, maar zolang ze haar medicatie slikt is er geen risico voor haar partner. “Helaas weten heel weinig mensen nog dat dit zo is. Er is nog zoveel onterechte angst rondom hiv. Een tandarts trekt het liefst zes handschoenen aan als-ie je helpt.”
“En eerlijk: zelf dacht ik ook ‘nou, daar gaat mijn seksleven’ toen ik de diagnose kreeg. Maar dát is niet zo, kan ik je vertellen. Mijn vriend test af en toe, al is dat eigenlijk helemaal niet nodig. Toch is dat stukje extra zekerheid voor ons allebei fijn.”
Selma kan momenteel geen hiv overdragen, maar haar gezondheid is niet helemaal wat-ie moet zijn. “Mijn vriend noemt me ‘kunstmatig gezond’. Ik moet bijvoorbeeld extra goed opletten qua beweging. Ook heb ik een hoger risico op ouderdomskwalen als suikerziekte of hart- en vaatziekten”, vertelt ze. “Alles is prima nu, maar ik ga richting overgang en van kleine klachten schrik ik wel sneller. Ik heb toch het gevoel dat mijn lijf me al eens in de steek heeft gelaten.”
Selma verbergt haar hiv-besmetting niet. Ze roept het misschien niet bij de slager over de toonbank, maar ze zal het nooit expres verzwijgen. “Ik wil niet dat het een geheim is. Ja, ik heb hiv, maar ik ben mijn ziekte niet. Ik ben er expres heel open over, want dit kan iedereen die sex heeft overkomen. Iedereen. Niet alleen homo’s, sekswerkers of verslaafden, want dat stigma is er helaas nog steeds. Je ziet het nu ook bij de apenpokken weer gebeuren. Je stigmatiseert zomaar een hele groep. Die vooroordelen tegenspreken, dat is mijn drijfveer.”
De reacties kunnen haar niet zoveel schelen: “Da’s het voordeel van 51 zijn.” Maar als het uit de medische hoek komt, is het een ander verhaal. Als ze haar eerste coronavaccin gaat halen, kruist ze ‘ja’ aan bij het vakje ‘onderliggende klachten’. Ze wordt doorgestuurd naar de huisarts van dienst.
“Hij ‘verwelkomde’ me met de woorden ‘Zo, ben jij een beetje onveilig geweest?’. Ik was met stomheid geslagen en zei niets. In de auto moest ik janken, vooral omdat ik stil was gebleven. In de zorg verwacht je kennis, maar er valt echt nog een wereld te winnen.”
Met haar Afrikaanse roots strijdt wetenschapper Cynthia Lungu (33) voor genezing van hiv: 'Nog een lange weg te gaan'
