Genomen op je zestiende omdat het toen zó’n goed idee leek, de naam van je ex-geliefde of één die je elke dag weer nieuwe moed geeft. Elke tattoo heeft een eigen verhaal.
In de rubriek ‘Plakplaatje‘ praten we met vrouwen over hun meest bijzondere tattoo. Met of zonder spijt.
Wie
Astrid (45)
Tatoeage
Vlinders
Zit er sinds
2022
'Kan ik het nog ruilen?': LINDA. is op zoek naar de meest gênante cadeaus
Al meer dan twintig jaar twijfelt Astrid: laat ze nu wel of geen tattoo zetten? “Maar ik wist nooit wat het dan moest worden en was bang dat ik spijt zou krijgen.”
Tot haar wereld voor heel even op z’n kop staat als haar vader afgelopen zomer ernstig ziek wordt. “Kanker, kregen we te horen. Er was niets meer aan te doen. Hij ging snel achteruit en zat binnen anderhalve week in een hospice.”
“Van tevoren dacht ik altijd: als zoiets met mijn ouders gebeurt, dan weet ik niet meer wat ik moet doen. Dan kun je me helemaal opvegen. Maar dat bleek niet waar. Ik schoot in de regelmodus en zorgde ervoor dat mijn vader een goed plekje kreeg. Wist aan welke dingen ik moest denken, hielp mijn moeder met het regelen van alles en hield de rest van de familie op de hoogte van mijn vaders ziekteverloop. Ik zag vooral wat ik allemaal wél kon.”
Dat vertrouwen in zichzelf is er niet altijd geweest, vertelt ze. “Begin vorig jaar ben ik begonnen met therapie. Ik ben 45 en heb geen partner of kinderen. Daardoor zie ik mezelf soms niet als volwaardig volwassen. Ik kan dan ook vaak onzeker zijn, met name op mijn werk.”
Het is uiteindelijk Astrids therapeut die het idee van een tattoo naar voren laat komen. “Ze zei dat ik iets moest doen om het gevoel vast te houden, iets waardoor ik zou onthouden hoeveel kracht ik eigenlijk heb.”
“In het hospice waar mijn vader lag werkte een vrijwilliger met een tattoo van vlinders. Daar in de tuin stond ook een vlinderboom. Als ik samen met mijn vader buiten zat, vlogen er allemaal vlinders om ons heen. Toen ik de betekenis van de vlinder op ging zoeken – het insect staat voor ontwikkeling – was de keuze snel gemaakt. Ontwikkeling, dat was precies waar ik mee bezig was.”
Al drieënhalve week nadat Astrid krijgt te horen dat haar vader ziek is, overlijdt hij. “Ter nagedachtenis aan hem, maar ook als herinnering aan mijn eigen kracht, heb ik drie vlinders laten zetten op de binnenkant van mijn pols. Twee voor mijn ouders, één voor mezelf. Allemaal ongeveer even groot, omdat ik gelijkwaardig ben aan hen, en – ook zonder partner en kinderen – net zo volwassen als mijn ouders. Hoe verschillend we ook zijn.”
“Die volwassen rol heeft helemaal niks te maken met wel of geen partner en kinderen hebben. Dat voel ik nu steeds meer. Als ik nu iets lastig vind, kijk ik naar mijn tattoo en weet ik weer: ik ben sterk genoeg, ik ben volwassen en maak mijn eigen keuzes. Als iemand daar iets van vindt, dan is dat jammer.”
