Ingrid (62) werd op haar 57ste stewardess

“Eigenlijk wilde ik altijd al vliegen, maar het kwam er nooit van. Mijn man en ik hadden een eigen horecabedrijf, later werkte ik als floormanager in de wellness. Tot die bewuste zondagavond. Mijn kinderen waren het huis al uit. Ik wist dat dit de laatste dag was dat de vacature bij KLM openstond. Het was nu of nooit. Niemand wist dat ik ging solliciteren; eigenlijk was het voor mezelf ook een verrassing. Ik heb er niet lang over nagedacht.”

“Als het niet gelukt was, dan was het niet gelukt. Ik was niet ontevreden op mijn oude werk. En ik ging ervan uit dat ze me niet zouden aannemen vanwege mijn leeftijd. Maar het lukte wél. Toen we ons uniform moesten passen op Schiphol, heb ik wel een traantje gelaten. Ik vond het zo bijzonder dat ik bij die blauwe familie mocht horen.”

“Tijdens trainingen was ik altijd de oudste, maar dat maakte niet uit. Ik ging mijn droom waarmaken. Mensen die ik al jarenlang kende, zeiden: eindelijk. Toch heb ik er geen spijt van dat ik het niet eerder heb gedaan. Het maakt niet uit wanneer je het doet, als je het maar doet. Ik hoef nog maar een paar jaar te werken, maar dan heb ik deze ervaring toch mooi meegenomen.”

“Mijn ervaring in de horeca komt goed van pas als stewardess. Het draait allebei deels om gastvrijheid. In vliegtuigen heeft iedereen een ander verhaal; lang niet iedereen gaat op vakantie. Ik heb de mooiste verhalen gehoord. Wat ik nu doe, combineert mijn passie voor mensen helpen met mijn passie voor vliegen. Het is de mooiste baan die ik me kan wensen.”

“Thuis heb ik een landkaart met prikkertjes, waarop ik bijhoud waar ik ben geweest. Dat worden er steeds meer, van Zuid-Afrika tot Moskou. Ik kon mijn zoon meenemen naar Rio de Janeiro en mijn dochter opzoeken op Curaçao. Mijn kinderen weten nu ook dat ze altijd hun dromen moeten najagen. Ze kunnen zomaar uitkomen.”

Lees ookTennislegende Roger Federer (41) kondigt einde van carrière aan

Jacqueline (56) ging op haar 46ste naar de Politieacademie

“Ik werkte lang in het bedrijfsleven, in de financiële sector. Vooral de financieel-juridische zaken vond ik interessant. Na anderhalf jaar in het buitenland te hebben gewoond ging ik daarom parttime Rechten studeren met het idee me te specialiseren in vennootschapsrecht. Maar tijdens die studie viel ik voor het strafrecht. Na een aantal jaar werken bij het Openbaar Ministerie (OM) besloot ik om aan de Politieacademie te beginnen.”

“Mensen in mijn omgeving vonden het een hele stap. Ze zeiden: het is echt iets voor jou, maar hoe ga je een fulltime opleiding doen met vier kinderen thuis? Dat was inderdaad een uitdaging, maar het helpt natuurlijk wel dat mijn kinderen toen al wat zelfstandiger waren. En als je eenmaal begonnen bent, vind je altijd wel een oplossing voor de beren op de weg.”

“Ik was de oudste van de klas; de meeste studenten waren tussen de twintig en dertig. Nu pas zie ik in de klassenapp dat mijn medestudenten kinderen krijgt. Voor mijn generatie was het misschien minder gebruikelijk dat vrouwen een eigen carrière kunnen hebben. Veel vrouwen om me heen werkten niet, of maar twee dagen per week. Ik kreeg veel verbaasde, maar waarderende reacties.”

“Ik werk nu bij het internationaal rechtshulpcentrum van de politie. Ik begeleid opsporingsteams met hun verzoeken naar het buitenland en heb contact met buitenlandse opsporingsteams. In mijn baan komt alles samen: mijn juridische kennis, mijn buitenlandervaring en de politie-opleiding. Ik werk in deze functie ook weer nauw samen met het OM.”

“Er is altijd wel een reden om iets niet te doen. Maar als je het niet probeert, weet je ook nooit of het een goede stap is. Dat zeg ik nu ook tegen mijn kinderen. Beeld je in dat je ouder bent en terugkijkt op je leven; hoe wil je dan dat het eruit heeft gezien? Zo probeer ik zelf ook naar het leven te kijken.”

Lees ookMark Rutte over toekomstige carrière: 'Het zal iets anders zijn'

Monique (57) werd op haar 54ste bloemstylist

“34 jaar lang werkte ik in de zorg, van geriatrie tot thuiszorg en verpleeghuis. Ik deed het met liefde, maar het werd steeds zwaarder. Geestelijk, maar ook fysiek. Ik was dag en nacht met mijn werk bezig. En elke ochtend dacht ik weer: jeetje, blijf ik dit nou mijn hele leven doen?”

“Ik wilde al jaren stoppen, maar stelde het steeds uit; ik was bang dat ik het contact met cliënten en collega’s zou gaan missen. Maar ik was ook geen twintig meer. En toen kwam de mededeling van mijn leidinggevende dat ik een deel van de opleiding Verzorgende IG moest gaan doen. Ik werkte al tientallen jaren in de zorg, was bekwaam en bijgeschoold, maar had een ‘oud’ papiertje en mocht daarom onder meer geen medicijnen meer toedienen.”

“Dat was de druppel die de emmer deed overlopen. Ik heb toen nog anderhalf jaar in een verpleeghuis gewerkt, maar op een gegeven moment dacht ik: als ik het nu niet doe, doe ik het nooit meer. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en ben op mijn 54ste met een bloemistenopleiding begonnen. Vorig jaar november ben ik geslaagd.”

“In het begin voelde ik me schuldig. Wie was ik om te stoppen met mijn werk? Ik was immers niet gepensioneerd. Ik wilde me nuttig maken, maar ik wilde óók iets doen waarvan ik gelukkig werd. En dat word ik van bloemstyling. Met mijn bedrijf Bej Moon maak ik bloemstukken in opdracht en werk ik veel met droogbloemen: daar kan ik mijn creativiteit in kwijt. De komende maand sta ik ook op een kerstmarkt. Zo heb ik toch nog veel contact met mensen.”

“Ik heb nooit spijt gehad van mijn stap om voor mezelf te kiezen. Je kunt wel gaan zitten wachten, maar er komt niemand aan de deur met leuk ander werk. Nu doe ik iets waar ik goed in ben en blij van word. Eigenlijk had ik dat veel eerder moeten doen.”

Lees ookNick & Simon blikken terug op carrière in allerlaatste videoclip