In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Dewi haar vader Ruud, die zijn jarenlange strijd tegen MS heeft verloren.
Geschreven door Dewi Hazes ter nagedachtenis aan haar vader Ruud Hazes (23-08-1954 – 19-12-1999).
1999 – het jaar waarin Nederland nog niet heel vooruitstrevend was als het om euthanasie ging. Dat jaar verloor mijn vader zijn jarenlange, harde strijd tegen MS op 45-jarige leeftijd. De slopende ziekte had gewonnen en een ooit sterke en nuchtere man veranderd in iemand die alleen maar lichamelijke pijn kende, dag in, dag uit.
Zijn enige uitweg was euthanasie. Ik was veertien jaar en wat wist ik nou van zulke immense pijn en verdriet, maar ook van de dood zelf af? Het was dan ook een ver-van-mijn-bedshow toen mijn vader vroeg: “Hoe zouden jullie het vinden als ik euthanasie zou plegen, omdat ik niet meer verder wil leven?” Ik had daar geen antwoord op. Ik dacht dat het wel oké was, want ook ik zag hoeveel moeite het hem kostte om de dagen door te komen.