In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Mariska haar 11-jarige zoontje Tygo, die op een onschuldige woensdagmiddag onder een instortende zandberg belandt.
Door Mariska Rademaker verteld aan Iris Veldhuizen, ter nagedachtenis aan Tygo Rademaker (07-01-2000 – 27-03-2011).
Tygo was een ontzettend blije, creatieve en behulpzame jongen. In de klas en bij fietscross was iedereen zijn beste vriend. Hij had een heerlijk koppie met blonde krulletjes, altijd vrolijk met een sprankeling in zijn ogen.
Op woensdagmiddag waren wij bezig met het verhuizen van de laatste spullen. We gingen in een nieuwbouwwijk wonen en Tygo speelde in de buurt met een jongetje. Ze gingen samen een tunnel maken door de zandberg. Maar op het moment dat het jongetje over de heuvel rende, stortte de tunnel in, met Tygo er nog in.
En dan zie je je zoontje liggen. Hij was een soort van leeg. Er is zoveel druk op zijn lijf gekomen, dat hij is leeg geduwd. Toen we aankwamen in het ziekenhuis is Tygo meteen in coma gebracht, zodat het lichaam kon herstellen. Ik zag niks gebeuren, het hartje bonkte nog wel, maar het leven was er al uit. Terwijl ik woensdag nog hoop had, zag ik donderdag dat dit niet meer goed ging komen.
Je moet iets loslaten wat er niet meer is, terwijl het lijfje er nog ligt. Hij was zo actief en blij; als hij wakker zou worden, had zijn lichaam niet meer mee kunnen werken. Wij hebben op vrijdag besloten om de apparaten stop te zetten en hem los te laten.
Het is verschrikkelijk om je zoon plotseling te verliezen. Je hart wordt uit je lijf getrokken, je kunt je liefde niet meer doorgeven en je mag niet meer zorgen. We konden niets meer voor hem betekenen, dan sta je aan de zijlijn en moet je hem loslaten.
Ik vond het moeilijk, maar wij zijn hier als gezin samen doorheen gekomen. Ik volgde verschillende therapieën, maar kwam erachter dat niets bij mij paste. Ik had iets nodig waardoor ik mezelf weer terug kon vinden. Ik ben erg veranderd en kijk nu op een andere manier naar dingen. In het begin was ik jaloers op moeders met twee kinderen, vooral twee jongens. Het enige wat ik dan dacht was: besef je wel hoe dankbaar je moet zijn? Nu sta ik gewoon met twee benen op de aarde, ik geniet meer van de kleine dingen.
De opvoeding van de broer van Tygo is ook veranderd. Ik was overbezorgd en beklemmend. We konden daar goed over praten. Ik fietste met hem mee naar school en haalde hem overal op. Gelukkig begreep hij het wel.
Na drie jaar hebben wij bewust gekozen voor nog een kindje, zodat we weer mochten zorgen, wij waren nog niet klaar. Je kind wordt weggerukt, maar wij wilden weer zorgen en liefde geven. Er zit zeventien jaar tussen Faith en haar grote broer, maar we konden hem niet gelukkiger maken met een zusje. Faith is een blij meisje en heeft veel weg van Tygo. Ze is de meisjes uitvoering van Tygo en daardoor komt hij steeds in je gedachten en dat is mooi, het mag zo zijn.
Lees ook
Corrie herdenkt haar broer Willem: ‘Mijn nachtmerrie werd werkelijkheid’
