Een oplossing is snel gevonden. Tijdens het eerste ziekenhuisbezoek gaat Nicoline mee met Linda en haar vriend Rolf, daarna woont ze afspraken digitaal bij. Linda grinnikt: “We namen een laptop mee en vroegen alle dokters of zij het oké vonden als mam op Facetime zat. Ding uitklappen, even voorstellen en daar zat ze hoor, als extra koppie aan tafel. Dat was echt heel fijn.”

Kaarsjes aan

In de weken daarna staat Nicoline volop in de organisatiemodus, vertelt Linda. “Ze wilde alles regelen wat er te regelen viel. Ze zat uren te googelen naar info over gezonde voeding en al mijn behandelingen. ‘Geef al je vragen maar door, ik zoek het wel op’ zei ze dan.” Nicoline: “En ik heb metéén een slowjuicer besteld.”

Hoe kun je je dochter goed tot steun zijn terwijl je zelf ook vol angst en verdriet zit? Nicoline besluit te gaan praten met andere patiënten en ervaringsdeskundigen, want met een kankerscenario had ze tot augustus 2020 nooit rekening gehouden. “Ik was bang voor auto-ongelukken en van alles en nog wat, maar nóóit dat mijn kinderen kanker zouden krijgen. Ik wist er niets over, dus ben van alle kanten ervaringen gaan inwinnen. Linda’s herstel stond voorop, mijn gevoel was daarin minder belangrijk.”

Haar stem stokt, ze schiet vol. “Sorry, nu ik erover praat komen veel emoties boven. Het is gewoon verschrikkelijk om mee te maken. Ik had thuis een hart van waxinelichtjes staan, met een engeltje erbij. Als Linda voor de chemotherapie ging, gingen bij mij de kaarsjes aan. Dat heb ik erin gehouden tot de allerlaatste.” Linda grapt: “Tot het laatste infuus dan hè. Nu met de chemopillen krijg ik geen kaarsjes meer, hoor. Ze blíjft bezig.”

Stem hier op 'Linda's Kankerverhaal' voor de Televizier-SterLees ook

Zwarte humor

Die scherpe grappen zijn het afgelopen jaar kenmerkend geweest voor Linda. De humor kan haar niet zwart genoeg. Ze lacht als ze eraan terugdenkt. “Eerst zag ik vaak verschrikte koppies, maar mijn familie is er nu wel aan gewend. Het valt ook minder op nu de meest chaotische maanden achter de rug zijn. Sinds we weten dat de behandeling goed aanslaat, voelt alles sowieso rustiger en overzichtelijker.” Nicoline beaamt dit: “Ja, toen we hoorden dat de tumor zo geslonken was, was het feest. Ik durfde toen voor het eerst te zeggen dat ik zeker wist dat het goed zou komen.”

“Ik ben daar dus nog steeds niet”, zegt Linda vertwijfeld. “Weet je wat het is? Vorig jaar voelde ik mijn tumor zitten. Ik kon letterlijk voelen waar de kankercellen zaten, en dat zette een soort angst aan die bijna niet uit te leggen valt. Dit is iets wat misschien altijd wel blijft, niemand kan me garanderen dat mijn lijf stopt met het maken van kankercellen.”

Toch jaagt dit idee haar nu niet extreem veel angst aan. Linda ziet de toekomst realistisch én positief tegemoet. “Misschien is het ook een vorm van zelfbescherming. In de eerste vijf tot zeven jaar is de kans het grootst dat de kanker terugkomt. Misschien durf ik dan pas écht vertrouwen te hebben, maar tot die tijd leef ik met de dag en vind ik iedere dag leuk.”

Nicoline & Linda:

Trots

Dat Linda haar hele ziekteproces vastlegt in vlogs kan Nicoline alleen maar toejuichen. “Ik moet eerlijk zeggen dat mijn eerste reactie ‘help nee, ik hoef niet in beeld’ was”, lacht ze. “Maar Linda was er zo van overtuigd dat ze dit wilde doen, dat ik het heb aangemoedigd. Ze vertelt in haar videos een mooi verhaal dat andere mensen ondersteunt en motiveert. Daar ben ik echt hartstikke trots op.”

Nicoline vervolgt: “Als iemand dit proces goed doorloopt, is het Linda. Ze heeft geleerd hoe ze haar grenzen aangeeft en doet daarnaast alles wat ze kan. Nederland in beweging doen we altijd samen, en Linda eet goed, mediteert en wandelt veel.”

Als ik vervolgens vraag of ze Nederland in beweging mét of zonder stoel doen, klinkt er een keiharde schaterlach door de telefoon. Nicoline: “Linda gaf me net een vuile blik van ‘wáárom heb je dit gezegd, mam?” Linda, meteen daar achteraan: “Verdomme zeg, ik had nog enigszins een imago. Nederland in beweging? Ja, maar dan wel vijf achter elkaar. Op dubbele snelheid, met twaalf kilo gewichten én in de buitenlucht. Schrijf dat maar op.”

Hechte band

Met of zonder stoel, het afgelopen jaar is de band tussen Linda en Nicoline hoe dan ook verdiept. Ze groeiden naar elkaar toe, ondanks de belemmeringen die de pandemie met zich meebracht. “Het heeft voor ons allebei de essentie van het leven weer duidelijk gemaakt”, aldus Linda. “We hebben echt samen geleerd hoe je omgaat met een crisis zoals deze, een soort eigen handboekje geschreven.”

Het was soms wél even wennen, vertelt Nicoline. Zeker de eerste paar maanden. “Ik ben zelf gewend om ziek te zijn, dat is voor een moeder veel makkelijker dan wanneer je dochter iets ernstigs heeft. Na de diagnose dacht ik gewoon, dit hóórt niet bij iemand van 35 jaar. Geef die kanker maar aan mij, ik ben de zestig al voorbij. Maar Linda heeft zo goed haar schouders eronder gezet, en zonder op de loop te gaan voor haar gevoelens. Dat vind ik écht knap.”

Ze vervolgt: “Ik wil je zeggen dat ik heel veel van je houd, Lin, en dat ik vind dat je het ontzettend goed doet. Als we zometeen ophangen ga ik je heel hard knuffelen.”

Stem op Linda

Linda’s Kankerverhaal is genomineerd voor de Televizier-Ster voor Online-videoserie. Een prijs die ze, wat ons betreft, absoluut verdient. Dat vind jij toch ook? Stem hier op Linda en haar meest persoonlijke project ooit.

Tip: klik eerst met de pijltjes door naar de juiste categorie, en vergeet niet je stem per mail te bevestigen.

Van diagnose tot bestralingen: bekijk hier alle 'Linda's Kankerverhaal' vlogsLees ook