Het leven van Mariska Westenbroek (38) en haar gezin stond op 28 februari 2020 in één klap ‘finaal op z’n kop’. Haar man John kreeg op 37-jarige leeftijd een herseninfarct.
In de rubriek ‘Familieverdriet’ spreekt LINDA.nl mensen die iets aangrijpends meemaken binnen hun familie.
Mariska: “Ik leerde John in 2011 kennen via internet. Ik had al twee kinderen (Jorinde, 13, en Robin, 11) uit een andere relatie en John had net een scheiding achter de rug. Het klikte meteen supergoed. We woonden ver uit elkaar, maar hij kwam al snel elke avond naar me toe.
Het mooiste aan John is zijn behulpzaamheid. Hij zat nooit stil; iemand hoefde hem maar te bellen of hij stond weer klaar. We maakten samen veel mooie dingen mee; in 2015 en 2019 werden we ouders van Roan en Rens, in 2017 trouwden we en in 2018 kochten we ons droomhuis. Maar we hadden ook al moeilijke tijden gehad. Zo verloren we in 2018 onze dochter Fayenne na twintig weken zwangerschap.”
“John had al een paar jaar wat klachten, zoals dove vingers die uiteindelijk paars/blauw werden. In 2019 is daarom een uitgebreid vaatonderzoek gedaan in zijn armen en benen, maar hier werd niks gevonden. Dat vond ik wel vreemd. John klaagt nooit, dus als hij iets aangeeft, is er echt iets mis.
Op 27 februari van dit jaar ging John opnieuw naar de huisarts omdat hij tintelingen had in zijn arm en been. Ook was zijn nek gezwollen. De huisarts vertrouwde het niet en stuurde hem naar huis met de opdracht een afspraak te maken bij een neuroloog. De volgende dag ging het fout.”
“John sliep die nacht op de bank, omdat hij gedronken had en dan altijd het hele gezin wakker snurkt. Toen ik wakker werd, lag hij daar nog steeds. ‘Moet jij niet naar je werk?’, vroeg ik, waarna hij opschrok en wat kreunde. Die heeft last van de drank, dacht ik nog. Nadat ik de kinderen boven had geholpen, liep ik nietsvermoedend weer naar beneden. Daar trof ik John aan, plat op de grond.
Hij kreunde wel, maar reageerde nergens op. Ik belde de huisarts, waar hij de dag ervoor nog geweest was. Die nam me meteen serieus. De ambulance is met loeiende sirenes gekomen. Het was allemaal heel ingrijpend voor de kinderen, die zagen hoe hun vader werd meegenomen.”
“Er had een afsluiting in Johns hals gezeten, wat de toevoer van bloed naar de hersenen in de weg zat. Zo ontstond zuurstofgebrek en dat resulteerde in een herseninfarct. De artsen wisten niet of hij het ging halen. Ik was ontzettend bang en fluisterde in zijn oor dat hij echt niet weg mocht gaan. Ik word weer emotioneel als ik daaraan denk. Het was zo ongelofelijk heftig. Wat moest ik nou, met vier kinderen? Het leek wel een foute film waaruit ik niet kon ontsnappen.
De volgende ochtend was John gelukkig stabiel. Toen hij een beetje bijkwam, herkende hij ons nog wel, maar bleek hij afasie te hebben – hierbij kan iemand door hersenletsel niet meer zeggen wat-ie wil. En de slechte film werd nog slechter toen corona om de hoek kwam kijken. Op 19 maart mocht John naar een revalidatiecentrum, maar omdat de kinderen en ik allemaal snotterig waren, mochten we twee weken niet bij hem komen.”
“In het revalidatiecentrum moest John alles weer opnieuw leren. Van eten tot lopen en praten. Als ik soms zag wat hem allemaal niet lukte, zakte de moed me in de schoenen. Een vreselijke nachtmerrie.
Vanaf 4 april mocht John in de weekenden naar huis. In het begin zat hij dan maar te zitten en zei hij niks. Dat was zo moeilijk om te zien. Van een man die nooit stilzat was hij veranderd in een man die niks anders kon dan dat.”
“John gaat nog steeds vier dagen per week naar een revalidatiecentrum, maar woont sinds 25 juni thuis. Sinds het infarct heeft hij geen gevoel meer in zijn rechterarm en de binnenkant van zijn rechterbeen. Ondanks dat heeft hij wel een manier gevonden om te lopen. Door het hersenletsel heeft hij nu ook epilepsie en zijn spraak is nog steeds gebrekkig. Doordat we elkaar zo goed kennen, begrijpen we elkaar echter altijd.
Ik zie elke dag verbetering. Dat geeft me hoop. John heeft ook zoveel doorzettingsvermogen. Hij blijft verschrikkelijk positief. Ik ben weleens verdrietig en dan zegt hij: ‘Hup, kop op, het komt goed.’ We zijn een hecht gezin, maar ook voor de kinderen is het leven anders geworden. Roan (4) is bijvoorbeeld angstig. Hij komt al snel naar me toe als John even weg is: ‘Papa blijft lang weg, dadelijk is er wat aan de hand.'”
“John had twee weken geleden nog een zwaar insult, waardoor we veel stappen terug zetten. Dat maakt de toekomst zo onzeker. Pas over twee à drie jaar weten we een beetje waar John staat. Ik vind het soms moeilijk om te zien hoe andere jonge vaders met hun kinderen stoeien. Ik gun het niemand, maar dat dit bij John is gebeurd, is zó oneerlijk. Hij heeft juist altijd zo zijn best gedaan voor iedereen.
Gelukkig is John qua karakter hetzelfde gebleven. Ook voor anderen is dat goed om te beseffen: John is gewoon nog John, ook al kan hij zichzelf niet goed verwoorden. Vaak praten mensen met mij over hem, terwijl hij er zelf bij zit. Ze denken dat hij niet alles begrijpt, maar dat is niet zo. Hem zo behandelen is alleen maar pijnlijker.”
Lees ook
Alieke zocht jarenlang naar een diagnose voor haar dochter: ‘Niemand geloofde ons’
“Ze onderzoeken nog hoe dit precies kon gebeuren bij iemand die zo jong is en of het voorkomen had kunnen worden. Tegen anderen wil ik zeggen: ga op je strepen staan en pleit voor een volledig onderzoek als je de symptomen herkent. Besef dat het ook op jonge leeftijd kan gebeuren.
Het leven zal nooit meer hetzelfde zijn, maar de band tussen ons zessen is zo sterk dat we altijd blijven doorgaan. Ik heb alles voor mijn man over. Die liefde overwint veel, daar ben ik van overtuigd.”
Heb jij binnen jouw familie iets aangrijpends meegemaakt dat je graag (eventueel anoniem) zou willen delen? Mail dan jouw verhaal in het kort naar verena.verhoeven@linda.nl o.v.v. ‘Familieverdriet’.
