Er kwam een baby logeren. Zo werkt dat kennelijk als je de leeftijd hebt bereikt waarop iedereen ineens aan kinderen begint.
Vroeger ging je met je vrienden op stap, nu pas je op hun kind zodat hij en zijn vrouw een keer een avondje, kinderloos, de hort op kunnen.
Of ik voel dat ik oud word? Absoluut. De baby, een meisje van 9 maanden oud werd door haar beide, begrijpelijk zeer goedgeluimde, ouders afgeleverd. Ik was alweer vergeten hoeveel spullen er met zo’n klein kind mee moeten in vergelijking met kinderen die wat ouder zijn. Die nemen een schone onderbroek, of twee, en hun favoriete knuffel mee en hup, klaar ben je voor de logeerpartij.
Nou gebiedt mij de eerlijkheid om te zeggen dat dit specifieke kind werkelijk de gemakkelijkste baby is die ik ooit heb gezien. Altijd vrolijk, kan rustig een half uur in een stoeltje aan tafel zitten terwijl wij eten en vermaakt zich zo twintig minuten met een knuffeltje.
Naast het bedje, de kinderwagen, luiers, doekjes, schone kleren enzovoorts, kwam er ook nog een boekje mee. Het begon met een uitgebreide instructie. Zo laat moet ze een fles, met zoveel schepjes babyvoeding en zoveel cc aan water. Zo laat gaat ze naar bed, zo laat er weer uit en op dit tijdstip een stukje fruit. In totaal stonden er 15 tijdsgebonden actiepunten vermeld die als planning golden. Let wel, ze zou in totaal zo’n twintig uur bij ons zijn, waarvan tweederde slapend. Vijftien! Alsof we niet zelf twee kinderen, die een stuk minder gemakkelijk waren, zonder grote incidenten door hun eerste jaren geloodst hadden, en nog niet eens zo lang geleden.
Natuurlijk is zoiets alleen maar heel lief bedoeld, om het ons gemakkelijk te maken, en snap ik ook wel dat je in je moederhart niets liever wilt dan dat het goed gaat met je meest waardevolle bezit.
Tijdens een van de dutjes, ik was compleet vergeten hoeveel tijd een baby doorbrengt in bed en dat je dus zeeën van tijd hebt, begon ik me wat te vervelen dus pakte ik het boekwerk er maar weer bij. Het bleek dat alle logeeravonturen voor ons ook uitgebreid gedocumenteerd stonden. Naast de lijst aanwijzingen, die gelukkig bij iedereen zeer uitgebreid was en dus niet een blijk van gebrek aan vertrouwen in ons betekende, stond er ook altijd het verzoek om de ervaringen van de overnachting er vooral bij te schrijven. Het bleek niet aan dovemansoren gericht.
Uitgebreid werd er kond gedaan van de avonturen die de baby eerder had beleefd. Zonder uitzondering waren er door onze voorgangers ook foto’s ingeplakt. Het leek wel of er door elke volgende oppasser meer moeite was gedaan om de voorganger te overtreffen. Het was bijna het gastenboek van een hotel of poëziealbum, maar dan niet op rijm. Dit naar tevredenheid, een op vergelijkbaar niveau als de eerdere oppassers, volbrengen zou meer moeite kosten dan de verantwoordelijkheid dragen over hun baby. We besloten ook een mooi verhaaltje neer te pennen en een foto bij te voegen. Je wilt toch niet onder doen voor de rest. Bij het ophalen lieten we trots het resultaat zien. “O wat grappig, jullie hebben er zelf foto’s bij gedaan”, zei de moeder van het kind, “normaal doe ik dat altijd achteraf.” Waren we er toch mooi ingestonken.
'Kennelijk heeft hier ooit een lolbroek zitten kleien op een niet-aangesloten wc'
