“ER IS ÉÉN NUMMER WAARVAN IK, IEDERE keer als ik het hoor, denk: ja, dát mogen ze op mijn begrafenis laten horen. River man van Nick Drake. Met een prachtig strijkersarrangement, heel melancholiek, geschikt voor alle jaargetijden. Misschien moet ik er ook aan denken vanwege de associatie met een veerman die klaarstaat om me de rivier de Styx over te zetten als ik het tijdelijke voor het eeuwige verruil. Ik ben er nog steeds niet helemaal uit wat ik me daarbij moet voorstellen ­trouwens. Het idee dat we zouden reïncarneren vind ik wel heel aantrekkelijk. En steeds aannemelijker. Als wetenschappers ontdekken dat zelfs het heelal beweegt, uitdijt en oneindig is, waarom zou je dan geloven dat er na onze dood helemaal niets meer komt? Mijn voorstelling vrijdag doemsdag gaat overeindigheid: wat nou als ik de laatste overlevende van de menselijke soort zou zijn? Ik sluit de avond af met een oproep om, in de korte periode dat we hier zijn, zo goed mogelijk met elkaar samen te ­leven. Het is een vrolijke voorstelling, maar ‘de angst voor wat er komen gaat’ ligt er net zo goed aan ten grondslag.
Toen ik eind 2019 het eerste bericht las over een of ander virus dat in China was opgedoken, begon ik meteen te hamsteren. Maanden voor de eerste coronabesmetting in Brabant zat ik al midden in een bad trip: de apocalyps! We gaan er allemaal aan! Ik ben inmiddels minder bang, maar dat komt niet alleen omdat ik er grappen over heb gemaakt. Het is ook gewoon een kwestie van ouder worden. En wijzer. Ik heb al een keer een pandemie overleefd: het zal wel meevallen, een volgende keer.

Maar goed, áls ik dan uiteindelijk toch een keer doodga, hoop ik dat mijn familie en vrienden tijdens de begrafenis het leven zullen vieren. Dansen, eten, drinken. Het zou ook mooi zijn als iemand een perfecte Remko Vrijdag-imitatie kan doen. Ik weet dat ­Diederik Ebbinge een goeie Remko in huis heeft, dus Diederik, als je er tegen die tijd nog bent? Graag. Meer wensen heb ik ­eigenlijk niet, maak er maar gewoon iets moois van. O wacht: ik wil een crematie en dat mijn as dan verspreid gaat worden over ­verschillende plekken. Een handje rondom Eindhoven – daar kom ik vandaan – een deel bij mijn huis in Frankrijk en de rest in de buurt van ons wooncollectief, hier in Purmerend. Hoe het precies verdeeld moet worden? Haha, dat doet me denken aan die scène uit de serie After Life, waarin Ricky Gervais met de urn van zijn vader in een bar staat en door de uitbater wordt weggestuurd. Hij maakt zich heel boos en gooit een hand as bij die vent in zijn gezicht. ‘Ben je gek geworden?’ roept die, ‘Dit zijn overblijfselen van een dode! There’s a bit in my mouth!’ Waarop Gervais zegt:‘I hope it was his cock.’ Over die vraag zal ik me dus nog even moeten buigen: waar moet mijn lul uitgestrooid worden?”•