Iedereen stelt zijn eigen criteria aan wat een (h)echte vriendschap definieert. Naast voor de hand liggende zaken als direct reageren als de ander ‘SOS’ appt, ‘Does lief’ en ‘Omarm elkaars gektes’ staat bij mij persoonlijk hoog op de lijst: elkaar keihard mogen uitlachen.
Niet iedereen zal het wat die laatste betreft met me eens zijn, maar zelf vind ik het een klinkend voorbeeld van vertrouwen, diepe herkenning van elkaars ziel en de gedeelde mening dat je jezelf nooit te serieus moet nemen.
Ik merkte het toen ik op Instagram een filmpje postte van hoe ik voor het eerst in drie decennia te paard ging. Heel vroeger heb ik eens twee jaar op les gezeten – onverdienstelijk, laat ik dat erbij zeggen, ik begon pas op mijn veertiende en dan heb je qua alle sporten de boot al behoorlijk gemist. Bovendien had ik niks met de mentaliteit op mijn oude manege, waar meisjes hele dagen sleten met hoeven uitkrabben en manen vlechten, ik had nog meer te doen – jongens, vooral, bleek op m’n zestiende.
Maar goed, Luuk rijdt sinds een paar maanden paard. Op mijn advies trouwens, want hij houdt niet van ballen en wel van dieren, dus dat leek me wel wat en ik had gelijk. Een schot in de roos, kind en knol, met als gevolg dat ik nu wekelijks op een manege kom waar wél leuke mensen rondlopen. Terwijl hij rijdt, slenter ik langs de stallen om al die uitgestoken nekken te aaien en lekkers in monden te stoppen. Ik moet er ook weer eens op, dacht ik al weken.
En zo geschiedde. Lang verhaal kort: zwéét, na drie minuten volledig buiten adem en langs de kant toevallig twee moeders van school die niet konden stoppen met gieren toen ik vanaf de rug van Pluisje/Vlokje/Propje riep dat het leek alsof ik op een XL-stuk Duplo zat. Maar tussen het terugzoeken van teugels en beugels door, dacht ik vooral: zo scheid je dus het kaf van het koren. Dit is hoe ik ontdek wie mijn peeps zijn, met wie ik klik qua humor omdat ze me met natte wangen staan aan te moedigen (“Stop alsjeblieft, m’n ogen doen pijn!”) en voor wie ik met extra pijnlijk aangezette grimassen nogmaals probeer dat paard in galop te krijgen.
Zij snappen dat ik niet beledigd of ontmoedigd ben, maar dat ze me juist een plezier doen door plezier in mij te hebben. Idem voor de reacties op Instagram: mijn oudste en beste vrienden (m/v) plaatsen onder het filmpje de meest beledigende opmerkingen, omdat ze weten dat ik die grappiger vind dan de aanmoedigende reacties.
Humor is een ongrijpbaar iets, maar als je het in de ander herkent, voel je gewoon dat de vriendschap beklonken is. Een gniffel, een blik of juist alle trossen kan meer zoden aan de dijk zetten dan het diepste gesprek, omdat het zorgt voor een gevoel van diepe veiligheid. Jij snapt mij, ik snap jou. Wat een feest als dat gebeurt.
Zo heel goed ken ik die twee moeders niet, maar ik weet nu al dat we een buitengewoon gezellig schooljaar gaan hebben – als deze verzengende spierpijn ooit nog overgaat.
Dit artikel verscheen eerder op LINDA.premium, lees hier de nieuwste column van Carolien.
‘Als er met hem iets gebeurt, ben ik geen moeder meer’
Carolien Spaans (46) is freelance journalist, schrijver en eindredacteur. Acht jaar geleden verloor ze haar man Jean. Hun zoon Lucas was toen nog een baby. Ze woont in Hilversum met kind, Griekse hond Falco en dementerende kat Henry. Ooit wil ze een boerderij met een grote dierenschare.
