Het is onbeschrijfelijk wat nabestaanden voelen als een geliefde zelf uit het leven stapt. Ze blijven achter met vragen, verdriet en verlangen, weet Patti Broeder (54).
Zij verloor haar twintigjarige zoon Bas drie jaar geleden aan een zelfgekozen dood. Op Wereld Suïcide Preventie Dag deelt ze haar verhaal.
“Het was zes uur ’s ochtends toen mijn ex-man me belde. Hij had Bas gevonden. Ik schreeuwde, zakte door mijn benen en bleef op de grond zitten. Toch was ik ook heel helder. Mijn andere twee kinderen kwamen meteen naar me toe en vroegen wat er aan de hand was. Ik moest ze vertellen dat hun broer die nacht was gestorven.”
Lees ook
Julies vader overleed onverwacht door suïcide: ‘Hij ging kapot van binnen’
Patti wist meteen een knop om te draaien. Ze vroeg haar vriend te komen, lichtte de buren in en begon de uitvaart van haar geliefde zoon te organiseren. “Een week lang was ik enkel en alleen daarmee bezig. Maar na die week ben ik ingestort.”
“Bas woonde bij mijn ex-man in Utrecht voor zijn opleiding.” Maar net toen het volwassen leven voor de twintigjarige begon, besloot hij het zijne te stoppen. Zijn familie bleef met allerlei vragen achter. Patti: “Heb ik het niet goed gedaan? Heb ik mijn kind niet goed begrepen? Ben ik er onvoldoende voor hem geweest? Rouw bij suïcide roept zoveel meer op dan enkel het hebben van verdriet.”
Bas heeft geen afscheidsbrief achtergelaten. “Daarom hebben we veel vragen waar we nooit antwoord op zullen krijgen. Dat is wrang. Een kennis van me verloor haar dochter aan zelfdoding. Zij schreef nog op dat ze van haar moeder hield. Ik zal er nooit achterkomen met welke gemoedstoestand Bas is weggegaan. Weet niet of de daad impulsief of doordacht is geweest. Ik moet me erbij neerleggen dat mijn kind dood is en ik nooit zal weten waarom.”
Patti pleit voor een betere begeleiding bij nabestaanden als een geliefde uit het leven stapt. “Ik ben gebeld door de recherche, dat was het. Verder was er geen professional die me hielp. In buurlanden komt er iemand met de politie mee die bij nabestaanden achterblijft en zorgt dat het noodzakelijke wordt geregeld.”
Lees ook
Twee vaders die hun kinderen verloren aan zelfdoding, vertellen hoe het hun ogen opende
Die hulp zou weleens levens kunnen redden. “Het is bewezen dat, op het moment dat nabestaanden beter worden geholpen in het vroege proces van rouw, suïcidecijfers dalen. Zelfdoding is besmettelijk. Het kan sneller worden opgepikt als je er van dichtbij mee te maken krijgt.”
Patti rouwt nog iedere dag om het verlies van haar zoon. Ze besloot de website toenwashetstil.nl te beginnen, waar nabestaanden van zelfdoding troost kunnen vinden in haar verhalen. Dat had ze zelf, wanneer ze het het meest nodig had, niet. “Het is te doen, leven met rouw. Maar ik weet dat ik geen dag niet aan hem zal denken.”
“Ondanks alles begrijp ik de keuze die Bas heeft gemaakt”, vertelt Patti. “Dat maakt me rustig. Begrijp me niet verkeerd, ik mis hem met mijn hele lijf en hart, en dat gemis zal nooit verdwijnen. Maar in mijn hoofd begrijp ik waarom hij dit heeft gedaan. Het was te zwaar om Bas te zijn.”
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat erover. Bel 113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar.
*Patti is niet de vrouw op de foto bovenin.
