Er zijn 1001 manieren om die mooie vraag te stellen. Maar wat je ook verzint, één ding is zeker: weinig zo romantisch als een aanzoek.
In de rubriek ‘Zeg ’ns jaaa’ vind je de verhalen van LINDA.-lezers wier partners écht alles uit de kast trokken voor de grote vraag. Vandaag is Frederieke (33) aan de beurt.
Datum aanzoek: 17 juni 2017
Locatie: Rotterdam
“We woonden samen en hadden wel het idee om ooit te trouwen, maar op dat moment had ik totáál geen idee dat er een aanzoek aan zat te komen. Zeker niet tijdens werktijd: ik sta erom bekend dat ik het heel irritant vind als je me dan stoort. En toch is dat precies wat er gebeurde.
Ik werk als verpleegkundig centralist op de meldkamer in Rotterdam. Die dag had ik een dagdienst en Michiel zou me oppikken van werk, samen met onze twee Mechelse herders. Hij belde dat hij te vroeg was, maar dat hij vlakbij even een broodje ging halen en daar zou wachten tot ik klaar was.
Met mijn werk heb ik camerazicht op bepaalde gebieden in de stad, zo ook het plein waar hij z’n broodje ging halen. Ik zag hem inderdaad lopen, met de honden los. Hij is wel vaker nonchalant met het aanlijnen, tot mijn ergernis, en er gebeurde precies wat ik verwachtte: hij werd aangesproken door de politie.”
Frederieke in de meldkamer, terwijl ze haar vriend aangesproken ziet worden:
“Ik zag dus live op gigantische schermen hoe hij zich niet kon identificeren en werd gefouilleerd. Daarna werd hij met honden en al in de politiebus geladen. Ik schaamde me rot, want ál mijn collega’s zagen dit ook gewoon gebeuren. Kort daarna kreeg ik een telefoontje: of ik naar beneden kon komen, zodat ze de honden bij mij konden droppen. Michiel moest mee naar het bureau, wegens gebrek aan identificatie.
Echt, ik kookte van woede. Die dag werkte ik iemand in, die moest ik nu achterlaten, en een ander moest mijn taken overnemen omdat ik eerder weg moest. Dat vond ik echt vervelend, want in mijn werk ben ik juist enorm punctueel. Een noodgeval, oké, maar dit was iets onbenulligs. En daarnaast wist ik dat er ook nog een flinke boete aan zat te komen: 220 euro voor twee honden. Niet grappig.”
“Ik liep tierend naar beneden en stuitte in de hal ook nog eens op een cameraman. Die filmde de hele dag al materiaal voor een bedrijfsvideo, maar dít moment hoefde hij van mij niet per se vast te leggen. Even verderop zag ik Michiel staan, twee agenten hielden de honden vast. Ik liep boos naar buiten en wilde hem bijna een draai om zijn oren geven, maar gelukkig merkte ik nét op tijd dat de situatie veranderde.
Familie en vrienden kwamen omhoog achter plantenbakken vandaan, en Michiel toverde een ringdoosje tevoorschijn terwijl hij op één knie zakte. Ik had echt lichte kortsluiting op dat moment: dit was zo’n enorme wissel van irritatie naar geluk. Ik werd helemaal emotioneel en sprakeloos, en heb zelfs helemaal geen ‘ja’ gezegd. Als een soort ekster heb ik die ring om m’n vinger laten schuiven en Michiel geknuffeld. Uiteindelijk is er nog wel een jawoord gegeven hoor, maar door de shock duurde het even.”
“Daarna keek ik pas goed om me heen. Al mijn leidinggevenden stonden daar, andere collega’s, vrienden en familie, én een enorme groep toeristen die net van een cruiseschip afkwamen en dit zagen gebeuren. Iedereen juichte, dat was wel echt heel leuk. Na wat groepsfoto’s gingen mijn collega’s weer aan het werk, ik mocht mee uit eten. Champagne erbij, alles piekfijn in orde.
Uiteindelijk vind ik het echt heel lollig dat hij dit zo gedaan heeft. Hij wíst hoe ik zou reageren en heeft daar goed op ingespeeld. En daarnaast heeft het hem veel geregel gekost, alleen al om de stadscamera’s precies goed af te laten stellen. Maar het is hem goed gelukt. Het jaar daarop zijn we getrouwd in Toscane, met een heerlijk vierdaags feest. Alles bij elkaar: onvergetelijk.”
Mieke's pilotenaanzoek: 'Ik liet van schrik de stuurknuppel los'