In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Nadine (30), moeder van een dochter (1). Na haar heftige bevalling ervaart ze geen allesoverheersende moedergevoelens, maar vooral paniek.
“Mijn zwangerschap verliep hartstikke fijn. Ik voelde me gelukkig en alles ging goed, maar mijn dochter lag aan het eind wél in een stuit. Het werd een keizersnede die ontzéttend naar verliep. Het leek alsof ik maar voor 80 procent verdoofd was, verder voelde ik gewoon dat ze aan het snijden en trekken waren. Ik lag te vergaan van de pijn en voelde me ontzettend beroerd. Ik kreeg extra lachgas en daarna kwam mijn dochter ter wereld.
Ze vroegen of ik haar vast wilde houden, maar dat wilde ik niet. Ik weet niet of het kwam van de pijn, maar ik kon niet genieten van het moment. Mijn vriend liet haar wel zien, maar ik wilde haar niet op mijn borst hebben. Ook op de uitslaapkamer voelde ik dat verlangen nog niet. Ik keek naar haar en dacht ‘wat bijzonder, mijn dochter’, maar voelde geen sterke moedergevoelens.
Lees ookIngrid kreeg longembolie door haar keizersnede: 'Nog nooit zúlke pijn gevoeld'
“Eenmaal thuis nam de spanning het over. Elke dag voelde als overleven, ook al kreeg ik gewoon ondersteuning van mijn vriend en de kraamhulp. Het voelde alsof ik moest oppassen op een kind dat toevallig was afgeleverd. Ik wíst wel dat ze van mij was, maar zo voelde het niet. Ik was enorm onzeker over alles, het moederschap benauwde me. Door al die zorgen sliep ik niet en spendeerde ik mijn dagen huilend, om de kleinste dingetjes.
Na een week of vier werd het zo erg dat ik niet meer wist hoe ik de dagen door moest komen. De onvoorspelbaarheid van het leven met een kleine baby brak me op. Ik sliep niet, at niet en deed alles op de automatische piloot. Alleen zijn was een probleem, dus mijn moeder kwam dagelijks langs. Uiteindelijk heb ik bij mijn ouders, schoonouders en verloskundige aangegeven dat het echt niet goed ging. Dit waren niet zomaar kraamtranen, dat was wel duidelijk.”
“Via de huisarts kreeg ik antidepressiva en slaapmedicatie voorgeschreven, maar het hielp niet goed genoeg. Ik ben zelfs een keer in paniek naar de huisartsenpost gegaan: ‘Ze moet naar een pleeggezin, ik kan niet voor haar zorgen’. Ik wilde haar gelukkig niets aandoen, maar dit was wel een van mijn diepste punten. De nachten waren het ergst. Ik lag elke nacht wakker met angst in mijn lijf, hoofd vol nare gedachtes. ‘Ik wil zo niet verder leven’, ‘ik ga weglopen’, dat soort dingen. Ik zag niet hoe het ooit nog goed kon komen.
Een medicatiewissel hielp niet, dus werd ik gezien door de crisisdienst. Zij schreven antipsychotica voor, omdat ik anders echt opgenomen moest worden. Zover kwam het niet, maar de medicatie moest meermaals opgehoogd worden voordat ik rust kreeg. Ik kreeg daarnaast ook begeleiding van een psychiater.”
“Na een paar weken nam de slaap toe, dat hielp, en mijn vriend nam zorgverlof. Langzaamaan ging het beter. We zijn nu een jaar verder en ik ben nog niet van de medicatie af. Ik bouw het héél langzaam af, omdat ik nog steeds doodsbang ben voor slaaptekort en alles wat daarbij kwam kijken.
Ik weet van mezelf dat ik best een open boek ben. Dat heeft me gered. Ik heb ook moeders gesproken die wel vier jaar in zo’n depressie hebben gezeten, omdat ze moeite hadden erover te praten. Dat is het ding: als je eenmaal begint te vertellen, komen de verhalen ineens uit alle hoeken. Waarom is niemand hier eerlijk over? Als je het bagatelliseert, komt er ook geen hulp. Je moet dat zelf aangrijpen. En laat het alsjeblieft duidelijk zijn: je hoeft niet alles alleen maar leuk te vinden. Zit je in een moeilijke periode? Dat is helemaal oké. Niets om je voor te schamen.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Lees ookHet moederschap valt Emina (24) zwaar: 'Had ik niet beter kunnen wachten?'
