In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Hanan (37), moeder van drie kinderen (11, 9 en 1).
Hanan weet niet wat ze met haar dwarse dochter (11) aanmoet: 'Wat doe ik fout?'
Pieken en dalen
“Wat ik mooi vind aan het moederschap? De onvoorwaardelijke liefde die je voelt voor je kinderen. Die is prachtig en allesoverheersend. Maar soms vind ik het lastig dat het nooit stopt. Ook als de kinderen op bed liggen ben je nog bezig met ‘ging het wel goed vandaag’ of ‘wat moet er morgen gebeuren’. Het is ontzéttend hard werken, en dat is het al als je kinderen zoete engeltjes zijn. Mijn oudste (11) is een meid met een heel pittig karakter en we liggen regelmatig in de clinch met elkaar.
Rationeel kan ik dat goed bevatten: het is een kind dat grenzen opzoekt, dat is een heel normale ontwikkeling. Maar het vóélt soms anders. Ze is ontzettend koppig, echt in de categorie ‘my way or the highway’. Dit is altijd al zo geweest, van jongs af aan. Onze relatie is er een van excessen, hoge pieken en diepe dalen. Het ene moment brengt ze me ontbijt op bed en overlaad ik haar met knuffels, het andere moment is ze explosief en merk ik dat ik me daar enorm aan erger.”
Juliët kon haar zoon niet langer dan 2 minuten vasthouden: 'Extreme rugpijn'
Dwarse dochter
“Ze gaat binnenkort op schoolkamp en ik kan niet wáchten: een week zonder gezanik en negatieve energie. Ze voelt intens en bedrukkend, en ik kan het effect dat dit op mij heeft simpelweg niet altijd meer verbergen.
Mijn middelste is een heel makkelijk kind, maar dat contrast zorgt eigenlijk alleen maar voor meer olie op het vuur. Ze ziet dat ik relaxter ben bij hem, zachter. Ik probeer natuurlijk dat verschil beperkt te houden, maar het zorgt toch voor spanningen. Het voelt soms als een heksenketel bij ons thuis.
Soms kan ik wel in janken uitbarsten, als ze weer zo’n bui heeft waarin ze álles betwist en echt loopt te jennen. Als het nu al zo heftig is en ze nu niet eens pubert: wat staat ons nog te wachten? Ik voel me machteloos op die momenten, ondergewaardeerd ook. Ik geef haar álles, maar krijg negen van de tien keer negativiteit terug. Wat doe ik fout? Ik wil een sterke vrouw opvoeden die geen onzin pikt, maar wél respect heeft voor anderen.”
3x Zeg Eens Eerlijk: 'In coma op de intensive care, met mijn baby in mijn armen'
Openheid
“De laatste tijd probeer ik een andere aanpak: uit de situatie stappen als het dreigt te escaleren. Eerst voelde dat als toegeven aan haar grillen, maar steeds vaker merk ik dat het werkt: als ik afstand neem, luistert ze beter naar wat ik zeg. Dus met deze aanpak probeer ik de angel nu zo goed mogelijk uit de situatie te halen, maar voorlopig is dit nog niet ‘opgelost’.
Ik wil dit hier delen omdat ik openheid heel belangrijk vind. Moeders, het is normaal om er soms helemaal doorheen te zitten. Soms denk je oprecht even dat je je kind haat en die gevoelens kunnen prima naast die onvoorwaardelijke liefde bestaan. Want als er iets met haar aan de hand is, ben ik de éérste die op het schoolplein staat. Wat ik wil zeggen: die golven zijn normaal. Hoe moeilijk het soms ook is, dit maakt je geen slechte moeder.”
Deel jouw verhaal
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Nadia over haar schuldgevoel als moeder: 'Voelt alsof ik altijd iemand tekortdoe'
