Angststoornis

“Toen ik voor het eerst zwanger raakte was ik dolgelukkig. Maar naarmate de bevalling in zicht kwam, kreeg ik de eerste angstgevoelens. Ik dacht de pijn niet aan te kunnen en maakte mezelf steeds banger. Gelukkig ging de geboorte redelijk soepel en mocht ik snel weer naar huis, mét kersverse zoon. Daar begon het eigenlijk pas echt. Het moedergevoel was er wel, maar hoe dóe ik dit in godsnaam, dacht ik. Het verantwoordelijkheidsgevoel overweldigde me, ik sliep niet omdat ik continu naar zijn ademhaling moest luisteren. Ik maakte me zorgen om alles en was meteen bang voor het moment dat de kraamhulp me zou ‘verlaten’. Ik kon dit toch allemaal niet?

Nachtenlang sliep ik niet. Op dag zeven stond ik met de kleine bovenaan de trap en betrapte ik mezelf op de gedachte: ‘Als ik hem nu laat vallen is alles opgelost’. Daar schrok ik zo van dat ik meteen mijn moeder, de kraamhulp en mijn verloskundige heb gebeld. Zij vermoedden een postpartum depressie, maar twijfelden omdat ik me zo bewust was van die donkere gedachten.

Ik kreeg extra dagen kraamzorg, maar na tien dagen vol angstgevoelens en zonder slaap barstte de bom. Ik kon mijn zoon niet geven wat hij nodig had en was zelf zó bang dat ik niet meer kon functioneren. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis, en daarna doorgeplaatst naar de afdeling psychiatrie in het Erasmus.”

Elian (34) kreeg een postpartum psychose: 'Dacht dat ik dood ging'Lees ook

Opname

“Mijn zoontje moest ik achterlaten bij mijn man. Ik zie hem nog staan, radeloos en met de maxi-cosi in zijn armen. Het was een hel, dit gun je je ergste vijand niet. Het was heel intens om op zo’n afdeling te zitten, je ziet en hoort zo veel. Na een week observatie werd duidelijk dat ik een gegeneraliseerde angststoornis had: ik was niet bang voor iets specifieks, gewoon voor álles. Mijn medicatie verergerde de boel eerst, maar sloeg later gelukkig aan.

Mijn zoontje mocht toen bij me blijven, op de moeder-en-kind-afdeling. Qua gevoel was ik toen nog totaal afgevlakt, de verpleging moest me steeds komen halen om hem te verzorgen. Het kon me niet zoveel schelen, ik deed het omdat het moest. Daar voelde ik me dan ook weer heel naar en schuldig over.

Uiteindelijk mocht ik na 2,5 maand weer naar huis. Spannend, je bent ergens toch bang voor een terugval. Gelukkig was de combinatie van medicatie en goede hulp succesvol. Lange tijd wist ik wel zeker: een tweede kind wil ik niet.”

Melissa raakte per ongeluk zwanger na zware postnatale depressie: 'Pure paniek'Lees ook

Tweede kind

“Dat veranderde na een jaar of drie. Een broertje of zusje voor onze kleine was misschien toch wel heel mooi. Ik twijfelde en sprak veel met mijn huisarts, maar die gaf uiteindelijk groen licht. We raakten zwanger en je voelt het al aankomen: de dag erna begon mijn paniek weer. De angststoornis kwam meteen weer terug.

Ik herkende het gevoel en meldde me meteen bij de huisarts, die me weer medicatie gaf. Deze keer hielp dit niet goed: de paniek werd alleen maar erger en ik sliep wederom niet. Ik belandde opnieuw op de psychiatrische afdeling, moest mijn man en zoontje achterlaten en voelde me intens verdrietig.”

Hormonen

“De eerste twee weken waren heel heftig. Qua paniek, maar ook qua confrontatie met mezelf: ik was enorm teleurgesteld. Waarom gebeurde dit wéér? Mijn arts vermoedt dat het door hevig schommelende hormoonlevels kwam, en dat bij de tweede keer ook het eerdere trauma meespeelde. Mijn paniek versterkte zichzelf.

Uiteindelijk ben ik zes weken opgenomen geweest, dankzij nieuwe medicatie kwam ik er bovenop. De rest van mijn zwangerschap heb ik kunnen genieten, óók tijdens mijn kraamweek. Het was heel mooi om die ervaring alsnog te hebben: mét gezellig kraambezoek, zonder angststoornis.”

Rust

“Ons gezin is nu compleet, een derde komt er niet. Soms vind ik dat jammer, maar we hebben twee gezonde kinderen. Goed is goed, je moet ook blij kunnen zij met wat je al hebt. Ik ben allang blij dat ik mijn angststoornis weer onder controle heb. Ik deel mijn verhaal nu in de hoop dat andere vrouwen weten dat ze nooit falen, hoe machteloos het ook kan voelen. Als je in zo’n zwart gat zit voelt het alsof er geen uitweg is, maar dat is wél zo. Elke dag is anders, houd je daar aan vast.

En als dat je niet lukt op eigen kracht, zoek dan hulp en praat erover. Schaam je niet voor de gedachtes die je hebt, je kunt er niets aan doen. Spreek ze uit zodat ze minder ‘groot’ worden in je hoofd en blijf praten. Dat is key.”

Deel jouw verhaal

Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.

Amy spreekt haar dochter (16) niet meer na grote ruzie: 'Mijn hart blijft breken'Lees ook