“Ik ben ook nooit bang geweest voor de bevalling”, blikt Suzanne terug. “Het scheelt, denk ik, dat ik de eerste van mijn vriendengroep was die kinderen kreeg. Daardoor heb ik al die horrorverhalen niet gehoord. Ik was vooral erg gefascineerd door zwangerschappen. Het is bijzonder om te zien dat er een klein mensje in je kan groeien. Het is überhaupt al bijzonder dat het lukt om zwanger te worden.”

Suzanne vlak na haar bevalling:

Lees ook
Myrthe moest tijdens bevalling per reddingsboot naar het vasteland

Horrorverhalen

Voor haar eerste bevalling heeft Suzanne zo’n tien boeken gelezen over wat haar te wachten stond. “Zo zou ik niet voor verrassingen komen te staan. Ook heb ik zo’n ouderwetse pufcursus gevolgd. Toen het eenmaal begon, vond ik het fantastisch. Ik heb ook niet echt pijn gehad. Ik heb het ziekenhuis pas gebeld toen bleek dat ik al acht centimeter ontsluiting had. De weeën voelden als heftige menstruatiekrampen en toen het grootste deel van het hoofdje naar buiten moest, voelde ik het branden. Maar echt pijn? Dat niet. Ik wist hoe ik moest puffen en alle hormonen die vrijkwamen, deden de rest.”

“Het lijkt wel alsof vrouwen het leuk vinden om elkaar te vertellen hoe zwaar bevallen is”, zegt Suzanne. “Ik ga daarom altijd het gesprek aan om te vertellen dat dat niet hoéft. Het kan voor sommigen zeker pittig zijn, maar we moeten stoppen met die bangmaakverhalen.”

Voor vrouwen die wel zenuwachtig zijn, heeft Suzanne nog wat tips. “Sluit je af voor de horrorverhalen en vertrouw op je eigen lichaam. Ik vond mijn pufcursus fijn, daardoor heb ik geleerd hoe ik mijn bekkenbodem kan ontspannen. Dat is heel belangrijk. En probeer minder in je hoofd te zitten, je lichaam voelt aan wat het moet doen. Er komt straks een fantastische oerkracht in je los, let maar op.”

Suzanne met haar gezin:

Lees ook
Reshmi kreeg voor haar bevalling politiebegeleiding naar het ziekenhuis

Wil je meer lezen over bevallingen? De nieuwste LINDA.195 ‘DE BEVALLING’ ligt nú in de winkel. Bestel ‘m hier online.