Als de relatie van Renée (37) na negen jaar op de klippen loopt, besluit ze haar eicellen in te laten vriezen. Op die manier heeft ze de tijd om op adem te komen en hoeft ze met een nieuwe partner niet meteen aan kinderen te beginnen.
En dat geeft rust.
“Ik was 34 toen ik mijn relatie beëindigde”, vertelt Renée. “We waren negen jaar samen geweest en ik had niet meteen behoefte aan een nieuwe relatie. En als ik een nieuwe relatie zou krijgen, zou ik ook niet binnen een maand aan kinderen willen beginnen.”
Dus besluit ze om haar eicellen te laten invriezen. “Dan hoefde ik me daar niet meer druk over te maken.” Ze schrijft zich in voor een informatiebijeenkomst in het UMC, voert een persoonlijk gesprek met een fertiliteitsarts en levert haar inschrijvingsformulier in. “Dan kom je op een lange wachtlijst terecht. Ik had pech door corona, maar ik heb zeker een jaar op de lijst gestaan.”
En dan is ze – ruim een jaar geleden – eindelijk aan de beurt. “Via een pil werd mijn natuurlijke cyclus platgelegd. Om die daarna juist volledig te gaan stimuleren met hormonen. Twee weken lang injecteerde ik mezelf één keer per dag in mijn buik. De twee weken die daarop volgden, moest dat twee keer per dag. Daarna ging ik verschillende keren naar het ziekenhuis. Daar bekeken ze via een echo hoe het met de eitjes ging. Waren ze al groot genoeg? Dat komt heel nauw. Ze moeten minimaal 15 á 16 millimeter zijn. Worden ze te groot, dan knappen ze.”
In totaal komt ze vier keer op controle voordat haar eitjes verwijderd en ingevroren kunnen worden. “Artsen adviseren altijd om twintig eicellen te laten invriezen. In principe is er maar een eitje nodig, maar wetenschappelijk gezien is er per eitje vijf procent kans om zwanger te worden. Bij de eerste sessie verwijderden ze echter maar vier eitjes.”
Carolien Borgers krijgt harde cijfers rondom ingevroren eicellen te horen: ‘Jezus, wat deprimerend’
Ze gaat ruim een half jaar geleden opnieuw het traject in. “Toen was de behandeling slechts goed voor drie eitjes.” Een opluchting is het niet. “Ik was teleurgesteld en verdrietig dat het er zo weinig waren. Het was een eenzaam proces en intens traject. Je hele hormoonhuishouding gaat naar de maan. Daar heb ik twee á drie maanden van moeten bijkomen. Puur emotioneel. Fysiek was er niks aan de hand.”
Renée vindt de behandeling goed te doen. “Je moet het niet onderschatten, maar het is een prima traject. Ik ben ook ontzettend goed geholpen in het ziekenhuis.” Toch is het haar na de laatste sessie duidelijk: “Het was mooi geweest. Ik was er klaar mee. Daarnaast is het duur. Het kost zo’n 3500 euro per sessie en 45 euro per jaar om de eitjes te laten bewaren. Ik ben nu dus al zo’n 7000 euro verder. En dan ligt het alleen nog maar in de vriezer. Hoeveel het kost om de eicellen terug te laten plaatsen, weet ik eigenlijk niet eens.”
Ze vervolgt: “Ik heb er nu alles aan gedaan wat ik eraan kan doen. Dat geeft rust. Ik weet niet hoe de situatie over een paar jaar is. Veel vrouwen die hun eitjes laten invriezen, worden toch nog natuurlijk zwanger.”
In Nederland kunnen vrouwen tot en met hun 39e hun eicellen laten invriezen. En tot en met hun 49e kunnen die worden teruggeplaatst. “Ik krijg vaak de vraag of ik niet alleen aan kinderen wil beginnen. Maar ik heb nu zoiets: ik laat de eitjes uiterlijk op mijn 43e terugplaatsen en alleen als ik een partner heb.”
Of ze een advies heeft voor vrouwen die het laten invriezen van eicellen overwegen? “Als je twijfelt, doe het. Ik wou dat ik het eerder had gedaan. Volgens de artsen is 35 de perfecte leeftijd. Voor je dertigste zou ik er niet aan beginnen. Maar begin ook zeker niet te laat. Hou ouder je wordt, hoe minder eitjes je hebt.”
*De achternaam van Renée is om privacyredenen achterwege gelaten. Haar achternaam is bij de redactie bekend.
Je eitjes laten invriezen, is dat een goed idee? Carolien Borgers trekt haar conclusie
Dit artikel werd eerder gepubliceerd op 13 december 2021.
