Opgekropte verlangens

Ik zet een stap Sanders kant op, hij volgt mijn voorbeeld. Dan vallen we aan, tegelijkertijd, alsof er zojuist een startsein klonk. Mijn lichaam komt tot leven onder zijn aanrakingen. Alle opgekropte verlangens breken los. Negen maanden lang werd ik niet aangeraakt. Negen maanden van rouw, van verdriet en huidhonger.

We liggen in bed. Het gonst in mijn hoofd. Ik geniet van Sanders gewicht boven op me, ik geniet van zijn geur. Aah, wat heb ik dit gemist. Hij zoent me vol passie, kust mijn borsten, mijn buik, vulva en clitoris. Dan penetreert hij me, dieper en dieper. Ik sla mijn armen stevig om hem heen. Sander verandert van positie, hij komt achter me liggen – zijn erectie glijdt opnieuw in me en tegelijkertijd draaien zijn vingers over mijn clitoris. Verrassend snel volgt een explosief hoogtepunt.

Hartslag

Ik schok na in zijn armen. Hij draait me om, mijn neus raakt de zijne. Hij trekt me nog dichter tegen hem aan. Zo dicht dat ik zijn hartslag voel dreunen. Automatisch denk ik aan de laatste keer dat ik een hart voelde kloppen: het hart van mijn man Dario, de liefde van mijn leven. Het hart dat niet lang daarna voor altijd stopte.

Sander veegt de tranen van mijn wangen. Ik hoef hem niks uit te leggen. Zijn vrouw stierf net als Dario aan kanker. Ook hij bleef alleen achter met twee jonge kinderen. Voor hem is het langer geleden, maar hij snapt mijn pijn. Ik glimlach dankbaar naar hem. Zou ik van hem kunnen houden? Misschien, uiteindelijk. Maar het heeft geen zin om me dit af te vragen. Sander is een verboden vrucht. Hij heeft inmiddels een nieuwe vriendin – een vrouw die hij vanavond bedriegt.

Roxx (34): 'We waren elf jaar samen, maar pas ná de scheiding heb ik intimiteit op een ander niveau beleefd'Lees ook

Sleur

Ik denk aan de begintijd met Dario. Hij was alles dat ik zocht, alles en meer. Hij was goed in bed, sociaal, hij maakte me aan het lachen, hij was lief en zorgzaam. En hij genoot ervan me te verrassen. Maar zoals dat gaat in lange relaties, zeker als er kinderen in het spel zijn, sloop de sleur erin. Een sluipmoordenaar. Dario deed steeds minder zijn best. Ik voelde me ongezien, ongehoord. Hij begeerde me niet langer. In huis liep hij de kantjes ervan af en ik stond er te veel alleen voor. Ik eiste verbetering: het ging het ene oor in, het andere uit. Ik hield van mijn man, maar feit was dat hij me niet langer gelukkig maakte. Dus besloot ik na twaalf jaar – met pijn in mijn hart – dat ik beter verdiende.

Onze scheiding was bíjna definitief, we hoefden alleen nog te tekenen. Alles was verder in kannen en kruiken. Dus toen een andere man me mee op date vroeg zei ik ja. Waarom niet? Tóén pas werd Dario wakker. Hij wilde me niet kwijt. Hij smeekte me hem een nieuwe kans te geven. Natuurlijk zei ik ja. Gebrek aan liefde was nooit het probleem.

Rotsvast vertrouwen

We gingen in relatietherapie. Gelukkige tijden braken aan. Dario kwam al zijn beloftes na. Hij werd weer de man die ik kende van vroeger, de man waar ik zo keihard voor was gevallen. Onze seks vlamde ouderwets en mijn voorzichtige hoop op een toekomst samen veranderde in een rotsvast vertrouwen in een goede afloop.

Tot Dario me op een dag vertelde over bloed in zijn ontlasting. Jaren geleden was hij al eens langs de huisarts geweest, biechtte hij op. Die had hem gerustgesteld. Hij blaakte van gezondheid, dus verder onderzoek vond de dokter niet nodig. Al die tijd bloedde hij sporadisch, zonder me hier ooit over te vertellen.

Lieke (30): 'Al anderhalf jaar hebben we geen seks meer. Ik wil het niet meer. Ik kán het niet meer'Lees ook

Doodsvonnis

Toen hij me eíndelijk op de hoogte stelde, wist ik direct: dit is foute boel. Ik kreeg helaas gelijk. De diagnose was verpletterend: darmkanker met uitzaaiingen. Chemotherapie kon zijn leven niet redden, alleen verlengen.
Ik bleef op het oog rustig na het doodsvonnis. Dat is mijn karakter. Maar vanbinnen ging ik kapot – en dat ga ik nog steeds. Ik mis Dario elke dag, elk uur.

Van zijn laatste jaar hebben we het beste gemaakt. We waren intiem wanneer dit kon, we maakten mooie reizen met het gezin, en we bezochten samen zelfs een parenclub. Die herinneringen pakt niemand me ooit af. Maar ze zijn een schrale troost. Mijn kinderen zullen opgroeien zonder vader. En ik heb een gebroken hart: ik had mijn geliefde nét terug en nu ben ik hem voorgoed kwijt.

Tweede ronde

Sander duwt zijn heupen tegen me aan, ik voel zijn erectie groeien tussen mijn benen. Hij is klaar voor een tweede ronde. Zijn kus brengt me terug in het hier en nu. Oké, klaar nu, stoppen met malen. Het kan nog weleens heel lang duren voor ik opnieuw seks heb. Dus ik ga het er de rest van de nacht, en morgenochtend, goed van nemen.’”

Alexandra (41): 'Twintig jaar lang deed ik het alleen met Nico, maar voor partnerruil stond ik wel open'Lees ook