Louise* (50) leert haar man Arend (53) zes maanden na het overlijden van zijn eerste vrouw kennen. Een gecompliceerde situatie, maar toch bloeit er een liefdevolle relatie op. De betrokken families steunen dit, maar bij Arends vrienden is ’t een heel ander verhaal.
“Ik heb twee jaar lang elke dag gehuild om hoe het liep”, vertelt Louise. Ze deelt haar verhaal anoniem met LINDA.
Arends eerste vrouw Aimee overlijdt op 34-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. Arend blijft achter met zijn twee dochters, die op dat moment 4 en 10 jaar oud zijn. “Ze was al een paar jaar ziek, maar het gezin had niet aan zien komen dat dit de afloop zou worden”, vertelt Louise. “Uiteindelijk ging het onverwacht mis tijdens een operatie, heel verdrietig. Ze zijn vijftien jaar samen gelukkig geweest.”
Louise en Arend kennen elkaar al via via, ze wonen tenslotte in hetzelfde dorp. Maar ze raken pas echt aan de praat op een feestje van gezamenlijke vrienden, en langzaam maar zeker slaat er een vonk over. “Ik was zelf al jaren vrijgezel en door het dolle dat ik eindelijk een leuke man had gevonden, maar Arend zat natuurlijk in een totaal andere state of mind”, vertelt ze. “Hij stond niet echt open voor een relatie, maar zei: ‘Kalm aan doen, dan komt het goed’. Na tien maanden rustig daten werd het een relatie en vroeg hij of ik bij hem wilde intrekken.”
Met Arends jongste dochter kan Louise het meteen goed vinden, het opbouwen van een band met de oudste verloopt wat stroever. “Helemaal niet gek natuurlijk, als je tien bent en net je moeder hebt verloren”, aldus Louise. “Daar heb ik het volste begrip voor. Inmiddels is ze zestien en accepteert ze me, maar er zal altijd iets meer afstand tussen ons zitten. En dat is prima. Haar vader is in dit huis gewoon de ouderfiguur.”
Aimees familie moet even wennen aan het idee van Louise, maar ontvangt haar wel met open armen. “Zij waren natuurlijk nog vol aan het rouwen, maar we hebben gewoon een keer een goed gesprek gehad. Het contact verloopt eigenlijk goed: we zien elkaar op verjaardagen van de kinderen en met Aimees zus ga ik weleens uit eten. Met Arends familie loopt alles ook gewoon goed, maar over zijn vrienden kan ik helaas niet hetzelfde zeggen.”
Essie (55) werd uit huis gepest door schoonfamilie: 'Zwager bespiedde me met een drone'
Volgens Louise heeft Arends vriendengroep er twee jaar lang alles aan gedaan om de relatie op te breken. Arend kent veel van hen al zijn hele leven, en na het overlijden van Aimee zijn zij een vangnet: ze passen op de kinderen, koken en helpen met de dagelijkse gang van zaken. Vanaf het moment dat Louise in the picture komt en een deel van die zorg overneemt, kan ze eigenlijk niets goed doen, vertelt ze.
“Ze liepen me het liefst straal voorbij. Ik werd niet aangesproken, zelfs niet als ik samen was met Arend. Echt strak negeren, gewoon. En als op verjaardagen het over Aimee ging deelden ze steken onder water uit: ‘Zij en Arend, dát was echte liefde’. Ze konden het niet laten, het moest al-tijd over haar gaan. Daarnaast vertelden ze allerlei onwaarheden over mij in het dorp, tegen bekenden. Dan kreeg ik weer een klant uit mijn kapperszaak die me opbelde: ‘Klopt het, wat X over jou zegt?’ Ik werd weggezet als golddigger. En omdat ik voor Arend lang single was geweest, vulden zij in dat ik me in die periode vast had gedragen als de ‘grootste hoer van het dorp’.
Om het af te toppen hebben ze een vrouw betaald om hem te verleiden, als soort ultieme poging om onze relatie op te breken. Dat is niet gelukt hoor, maar dat je zoiets überhaupt verzint is toch van den zotte? Al hun acties leken erop gericht mij het gevoel te geven dat ik ongewenst was. En dat is gelukt: het sluimert bij mij nog steeds op de achtergrond, zelfs nu het al twee jaar ‘rustig’ is. Dat negeren en kwaadspreken is echt onder mijn huid gaan zitten, het maakt me achterdochtig.”
De pesterijen vinden voornamelijk de eerste twee jaar van hun relatie plaats en hebben een flinke impact op Louise. “Ik heb die periode echt elke dag gehuild. Ik kon er gelukkig met Arend heel goed over praten, want hij zat natuurlijk overal tussenin – voor hem was het ook heel moeilijk.” Als ze een jaar samen zijn vraagt Arend haar ten huwelijk. Louise ging er vanuit eigenlijk nooit meer te trouwen, maar zegt tóch ja.
“Ik vond het eigenlijk wel prima zoals het ging, met samenwonen. Maar Arend wilde graag trouwen als statement, om iedereen te laten zien dat het écht goed zat tussen ons. We organiseerden een kleine ceremonie, maar het gezeur van zijn vrienden hield niet op. Een paar maanden later is Arend zó boos geworden op een van zijn beste vrienden, dat het daarna minder werd. Maar om nou te zeggen dat het sindsdien goed gaat? Nee.
Het kwaadspreken is gestopt, maar ik hoor er nog steeds niet bij. We komen niet als stel bij hen over de vloer, gaan niet met elkaar uit eten. Op verjaardagen gedogen we elkaar, maar dat is het ook wel. We hebben overwogen te verhuizen, maar dat leek ons toch niet het beste voor de kinderen.”
“Als samengesteld gezin vind ik dat we het hartstikke goed doen, als je kijkt naar het formaat van de rugzak. Arend en ik zijn gelukkig en met de kinderen gaat het goed, maar ik vind het wel moeilijk dat ik me nog steeds niet helemaal op mijn plek voel. Eerlijk gezegd vind ik het soms best lastig als ik naar de foto van Aimee kijk: op een bepaalde manier voel ik me altijd een tweederangs vrouw. Het zijn nogal grote schoenen om te vullen, als een geliefd iemand zo vroeg overlijdt. Ik vind het wél prettig dat we thuis regelmatig over haar kunnen praten, dat houdt het open. En met de jongste ga ik eens in de twee weken naar het graf van haar moeder. Arend en de oudste vinden het wat lastiger om daar te zijn, dus ik onderhoud het graf met liefde voor hen.
Ik wilde mijn ervaring hier delen omdat ik denk dat er véél meer mensen zijn die in zo’n situatie zitten. Die zich voelen alsof er aan hen voorbij gegaan wordt, alsof ze niet welkom zijn. Ik begrijp echt dat het heel moeilijk kan zijn als een vriend of familielid ‘ineens’ een nieuwe partner heeft, maar waarom kun je hen niet eerst even zélf laten ondervinden hoe het gaat? Mensen hebben er vaak snel zo’n sterke mening over dat je daar bijna niet meer van kunt terugkomen: je staat met 10-0 achter. Geef iemand in ieder geval een kans en praat over wat je moeilijk vindt. Ik denk dat je daar veel meer uithaalt dan wanneer je vol op de rem trapt.”
*Louise deelt haar verhaal anoniem met LINDA. – haar echte naam is bij de redactie bekend.
'Vrienden hoeven niet alles interessant te vinden, als ze er maar zijn als je steun of advies nodig hebt'
