Gewoon moe

Drieëntwintig jaar was er geen vuiltje aan de lucht en plotseling veranderde zijn gedrag. Het was 2008. Hij werd kregelig en chagrijnig en verstrooid. Ik kon bij wijze van spreken in een string voor hem gaan staan dansen, maar hij keek dwars door me heen. Raar, vond ik, want hij was altijd heel attent geweest, goedlachs en nu was hij er met zijn hoofd niet meer bij. ‘Wat is er aan de hand?’, vroeg ik. Soms bedelde ik nadrukkelijk om zijn aandacht, en zei: ‘Kijk, ik heb een nieuwe broek, wat vind je?’ Dan haalde hij zijn schouders op: ‘Als jij hem maar mooi vindt.’ Zijn onverschilligheid werd ronduit kwetsend toen hij na een kleurspoeling eens zei: ‘Wat heb jij nou met je haar gedaan, je lijkt wel een vuurtoren.’ Ook mijn koken deugde ineens niet meer. Ik zag dat hij wegdreef, maar kon niks doen.

Dat jaar heb ik ’s nachts meer beneden op de bank gezeten dan in bed gelegen naast hem. Ik bleef maar piekeren. Keer op keer probeerde ik hem te bewegen te vertellen wat hij op zijn hart had, maar hij bleef zwijgen. ‘Het is niks, gewoon moe.’ Dat was zijn standaardantwoord. Ik zou leeuwen en beren zien. En natuurlijk liet ik me geruststellen, want ik wilde niets liever dan dat mijn angsten ongegrond waren. Deze man was immers de man met wie ik later achter mijn rollator zou lopen – nu nog steeds gaat er een steek door mijn hart als ik twee hoogbejaarden gearmd op straat zie.

Schoolplein

Op een ochtend in datzelfde jaar bracht ik de kinderen naar school en toen ik terugliep naar mijn auto werd ik staande gehouden door een andere moeder. ‘Hoe gaat het?’, vroeg ze.’Goed’, antwoordde ik. ‘Nee hoor’, zei ze, ‘er is iets. Ik zie het.’ ‘Je hebt gelijk’, gaf ik toe. ‘Er is iets maar ik kan er mijn vinger niet opleggen.’ ‘Nou’, zei ze, ‘zal ik mijn vinger er dan maar op leggen? Je vent heeft een ander en de hele voetbalvereniging weet het.’ Toen pas werd ik wakker. Want ik raadde meteen om wie het ging: de leidster van het elftal van onze zoon waarvan hij trainer was. Kort daarvoor hadden ze nog een kampeeruitje gehad met zijn allen.

Ongelooflijk. Het bizarre was dat dit precies was wat ik antwoordde, op dat schoolplein: ‘O, natuurlijk, zíj, dat dacht ik al.’ Casual, alsof het niet toegeven de waarheid nog even uitstelde. De tranen kwamen in de auto. Ik was boos op haar, boos op hem, maar spaarde ook mezelf niet. Ik wist het toch, in mijn onderbewuste. Waarom anders had ik meteen haar naam genoemd toen ik niet langer om zijn vreemdgaan heen kon?
Iedereen wist het

Had ik hem niet een keer betrapt op ongepaste apps? In mijn geheugen plopte alles weer naar boven. Die keer dat hij in bad zat ’s avonds, bijvoorbeeld, en ik zijn telefoon hoorde piepen, iets zag met ‘liefs’, en een x-je. Maar ook toen had ik me laten sussen als een kind met een schaafwond. Ik heb zelfs bij zijn vriendin uitgehuild, die mij, ook huilend met haar gezicht in mijn hals, verzekerde dat ze ‘zoiets echt nooit zou doen’. Een andere keer had hij haar helpen verhuizen na haar scheiding. ‘Zo zielig, ze staat er alleen voor, ik ga even wat lampen ophangen.’ Tja, en dan ga je er niet voorliggen als echtgenote. Nu bleek dat ze toen al iets hadden. En iedereen wist het, behalve ik.

Het stomme is, toen ik hem die ochtend van het schoolplein belde dat ik iets te weten was gekomen waar ik het die avond over wilde hebben, en ik dus voor het eerst aan mezelf toegaf dat hij een ander had, raakte ik daarmee niet alleen mijn man kwijt, maar het vertrouwen in alle mannen, in alle liefde. Dat is wat ik bedoel, als ik zeg dat ik er nog steeds last van heb. Ik mis niet alleen hem, ik mis mijn onbevangenheid. Ik heb twee liefdes na hem gehad, maar telkens denk ik: het is nu leuk, maar wanneer gaat-ie weg? Dat was anders geweest als mijn man het iets eleganter had aangepakt. Die avond van de confrontatie ben ik vervroegd naar huis gegaan. Werken ging niet, ik kon alleen maar huilen.

‘Hoe lang al?’

Door het woonkamerraam zag ik mijn man voor de televisie zitten. Volkomen relaxed onderuitgezakt met een arm boven zijn hoofd. Mijn binnenkomst veranderde niets aan die luie houding. ‘Ik hoorde dat je een ander hebt’, zei ik toen ik de tv uitknipte. En hij zei alleen maar, onaangedaan: ‘Ja. Dat klopt.’ ‘Hoe lang al?’, vroeg ik. ‘Negen maanden’, zei hij. Voor mij was het nieuws een donderslag. Maar voor hem was mijn ontdekking wellicht een opluchting, een doorbraak. Misschien had hij door zijn opzettelijke beledigingen gehoopt al veel eerder het huis uit te worden gezet.

Want wat ik nog altijd niet snap: als hij van goede wil was, waarom heeft hij mij niet één keer in vertrouwen genomen over zijn twijfels? Had hij maar gezegd: ‘Luister, schat, er gaat iets niet goed. Ik vind een andere vrouw leuk en dat mag niet, want ik hoor bij jou.’ Dan waren we er samen wel uitgekomen, zoals we ieder probleem altijd hadden opgelost: de vroeggeboorte van ons eerste kind, de dood van mijn moeder. Maar ook nu nam hij niet eens de moeite zich in mij te verplaatsen.

Kleren door het trapgat

Gevraagd naar het waarom, zei hij: ‘Het is me overkomen. Ze kan zo goed praten.’ Ik geloofde mijn oren niet. Aan de andere kant, aan haar geweldige verschijning kon het niet gelegen hebben. Ze was niet bepaald een knapperd met grote tieten, om het maar eens plat te zeggen, en God weet welke platte beledigingen ik in gedachten nog meer naar haar hoofd geslingerd heb. Toen hij drie dagen later definitief wegging, heb ik al zijn kleren door het trapgat naar beneden gegooid. Even ervoor had ik nog gevraagd of er iets aan te doen viel – nog steeds bereid hem alles te vergeven. Maar hij zei doodleuk: ‘Nee, ik houd nu meer van haar dan van jou.’

Dat is dus tien jaar geleden en hij is nog steeds niet uit mijn systeem. Ook al heb ik sinds een tijdje een leuke nieuwe vriend, nog altijd kan het gebeuren dat mij iets overkomt en dat mijn eerste reactie is: dat moet mijn man weten. Zoals een tijdje terug, toen ik een deuk in mijn auto reed. Ik had hem al aan de telefoon toen ik mijn vergissing inzag. Ik schaamde me dood. Hij was 23 jaar lang de man die me in zulke situaties altijd kalm te hulp schoot, het duurt kennelijk lang voordat het brein beseft dat sommige veranderingen voor altijd zijn.”

Dit artikel verscheen eerder in LINDA.

'Misschien zocht ik wel te lang krampachtig naar zekerheid'Lees ook