Ah, l’amour. Niets fijner dan een hevige verliefdheid of steady relatie, maar helaas is niet alle sprookjes een goed einde beschoren.
In de rubriek ‘Bedrogen Vrouw’ spreken we vrouwen die door alle leugens het bedrog niet (meer) zagen. Vandaag vertelt Lieke* (42) haar verhaal.
Duur relatie
10 jaar
Type bedrog
Geld stelen
“Hij was een flirt en met dat gedrag had ik door mijn ex geen goede ervaringen. Eigenlijk zag ik hem daardoor niet zo zitten, maar met een enorme bak lieve aandacht wist hij me toch voor zich te winnen. We trokken bij elkaar in en kregen twee kinderen.
Alles ging goed, al vond ik dat hij wel wat veel op sex gefixeerd was: hij dreigde wel eens dat-ie het elders zou zoeken, als wij het ooit minder zouden gaan doen. Niet fijn, maar hij voegde de daad nooit bij het woord dus ik liet dit voor wat het was. Hij was een leuke vader voor onze kinderen en verder een heel lieve partner voor mij.”
“We leidden een fijn leven samen. Sober, dat wel. Hij was boekhouder en regelde al onze financiën, en liet het me weten als we even de zeilen moesten bijzetten om rond te komen. Ik stortte weleens wat bij van mijn eigen spaarrekening, die was toch goed gevuld. Ik was mee aan het sparen voor een dakkapel, maar ja: first things first. Ik zocht nooit iets achter zijn verzoeken, want ja: hij was boekhouder. Die weten hoe het zit.
Isa's man sliep dwars door haar bevalling heen: 'Hij lag in bed bij die meid'
Op een gegeven moment werd er in onze buurt veel ingebroken en stelde hij voor om het cash geld uit huis op zijn kantoor te bewaren. Geld uit envelopjes voor verjaardagen en kerst, dat soort dingen. Ik vond het prima en zocht alles bij elkaar, ook de envelopjes van de kinderen. Toen ik een paar maanden later bij dat geld wilde om er iets van te kopen, reageerde hij alsof ik gek was. ‘Maar jíj hebt dat geld bewaard’, zei hij. Nou écht niet. Ik heb me rot gezocht in huis, voor de zekerheid, maar nee: alles was toch echt naar zijn kantoor verplaatst.
Een paar weken later vond hij ineens wél geld terug, maar slechts een gedeelte. Ik vond het verdacht, dus ben ik hem beter in de gaten gaan houden. Tijdens een vakantie pinden we allebei een vast bedrag aan ‘zakgeld’ voor etentjes, ijsjes, etc. Na drie dagen was zijn bedrag zogenaamd op, terwijl ik precies wist wat hij wel en niet had betaald. En toen ik even later in zijn portemonnee keek, klopte het: bijna al dat geld zat er nog in.”
“Ik wilde nog één test doen, om zeker te weten dat ik me niets in mijn hoofd haalde. Ik markeerde alle biljetten in mijn portemonnee met een pen, bijna onzichtbaar. Een dag later miste ik een vijftigje, keek ik in zijn portemonnee en vond ik een van de gemarkeerd biljetten. Dus tóch. De grond sloeg onder mijn voeten vandaan, ik kon niet bevatten dat mijn eigen partner geld van me stal. Ik heb niets gezegd, want ja: we waren op vakantie. Die wilde ik niet verpesten voor de kinderen.
Thuis kwam het tot een uitbarsting. Ik vertelde waar ik achter was gekomen en vroeg hem of hij een verslaving had. ‘Zeg het me alsjeblieft, want dan kunnen we eraan werken’. Maar nee, hij schoot vol in de ontkenning. Het was allemaal of per ongeluk gegaan, of een misverstand, of ik had iets niet goed onthouden. Maar mijn onderbuikgevoel verdween natuurlijk niet.
Op een onbewaakt moment logde ik in op ons bankaccount om de rekeninghistorie te bekijken. Dit deed ik normaliter nooit, omdat hij alles regelde. Ik trof een enorme wirwar aan. Wel twaalf verschillende accounts, ook op naam van onze kinderen. Geheime creditcards. Rare overboekingen. Ik kon er geen kaas van maken, maar wist wel definitief dat het écht niet goed zat.”
“Al die jaren deed hij aan creatief boekhouden terwijl wij als gezin vrij sober moesten leven. Het had écht wel een tandje royaler gekund allemaal, door de tijd heen zijn gewoon duizenden euro’s verdwenen. Dankzij een hulpverlener heb ik de stap durven zetten om bij hem weg te gaan. Doodeng, want ik was financieel compleet afhankelijk van hem. Niets stond op mijn naam, ik moest bij nul beginnen.
Gelukkig kreeg ik dankzij de hulpverlening urgentie bij het vinden van een huis, dus dat is inmiddels gelukt. Over drie weken krijg ik de sleutel. Daar ben ik zo ontzettend blij mee: ik ben toe aan een eigen plek waar ik alles kan laten bezinken.
Of ik wantrouwend ben geworden? Ja. Er zit een slotje op mijn tas, omdat ik bang ben dat hij stiekem dingen pakt als ik hem zie met de kinderen. Ik vertrouw hem voor geen meter. Ik probeer me erbij neer te leggen dat ik nooit zal weten waar hij al dat geld aan heeft uitgegeven. Maar het blijft wel knagen.”
*Lieke vertelt haar verhaal anoniem. Haar echte naam is bij de redactie bekend.
Ben jij ook ooit bedrogen en wil je jouw verhaal (anoniem) delen op LINDA.nl? Mail in het kort jouw ervaringen samen met je naam, leeftijd en telefoonnummer naar ellen.hensbergen@linda.nl.
Na 20 jaar ging Mara's man ervandoor met het buurmeisje: 'Ze was 17'
