25 jaar lang wordt Angélique van Deursen (52) mishandeld, misbruikt en doodgezwegen. Al die tijd staat ze alleen, met haar rug tegen de muur en ondergaat ze het. Het duurt lange tijd voordat ze het kan verwerken. Maar met de juiste hulp lukt dat. “Ik heb weer plezier in het leven.”
Aan LINDA.nl vertelt Angélique haar verhaal en hoe ze er weer bovenop is gekomen.
Het misbruik begint voor Angélique als ze pas 3 of 4 jaar is. Althans, voor zover ze zich kan herinneren. Overdag is haar vader agressief en kleineert hij haar. “Elke dag kreeg ik te horen hoe slecht ik was. Dat ik niet goed genoeg was. Maar ’s nachts kwam hij me opzoeken. Dan was ik zijn poppedeintje.” Angélique krijgt als kind de liefde ’s nachts en dat is heel verwarrend, maar ze kent niet anders. “Ik hield van de incest-vader en niet van de vader overdag.”
Haar vader is nooit blij geweest met Angélique. Dat liet hij duidelijk merken. Zo blijkt ook uit een herinnering van toen ze 6 jaar was, die Angélique op LinkedIn deelt. Ze schrijft dat haar ouders haar niet opmerken of zien als ze aan de ontbijttafel komt. “Ze negeren me compleet, terwijl zij praten, lachen en eten.” Als haar vader met haar vingers knipt, weet ze dat ze een fles bier uit de koelkast moet halen. “Dolblij ben ik met de vingerknip, hij weet dat ik er ben of toch niet? Pas 6 jaar ben ik en ik besta niet.”
Als ze 8 jaar is, zet haar vader haar bij haar opa (de vader van haar vader) af. “En je raadt het al, ook daar word ik misbruikt.” Haar opa heeft net als haar vader een alcoholprobleem en voor die hobby heeft hij geld nodig. Dat sprokkelt hij bijeen door Angélique aan mannen uit de buurt tegen betaling aan haar te laten zitten.
Het verhaal kent een nieuw dieptepunt als ook haar moeder, haar veilige haven, Angélique gaat misbruiken. “Mijn wereld stortte in. Ik had haar op een voetstuk geplaatst. Zij was degene die voor me klaarstond met koekjes en thee. Maar ze was passief dader. Ze zei ook nooit: ‘Doe dat nou niet’.”
Op haar 15e kan ze het niet meer aan. Het wordt haar te veel en ze vlucht van huis. Ze komt in een pleeggezin. Voor het eerst ziet ze dat wat bij haar thuis gebeurt niet normaal is. “Ik zag daar dat er niet geslagen werd, niet geschopt. De tienerdochter kreeg wel op haar donder, maar het was zo anders dan thuis. Het was een openbaring.” Na een maand moet ze terug naar huis. Ze loopt dat jaar weer weg en belandt dan in een opvanghuis voor tieners. Maar opnieuw stuurt jeugdzorg haar weer naar huis. Pas op haar zeventiende is ze eindelijk weg.
Lees ookMylansha (17) groeide op in jeugdzorgsysteem: 'Ze geloofden niet dat mijn mentor me misbruikte'
Maar dat weerhoudt haar vader er niet van om haar toch te blijven misbruiken. Angélique is kwetsbaar, naïef en afhankelijk van haar ouders en dat maakt het makkelijk voor haar vader om haar te blijven mishandelen. Pas als ze 25 jaar is, stopt het eindelijk. Ze woont op zichzelf en haar vader repareert haar douche. Maar ‘iets’ triggert hem waardoor hij boos wordt en naar een mes grijpt. Hij haalt haar gezicht open. “Toen maakte hij de fout om me zichtbaar te verwonden.”
Op haar werk liegt ze in eerste instantie als ze ernaar vragen. Ze werkt dan in een winkel. Haar baas gelooft het niet en haalt de wijkagent erbij. Die zei: “Ik ben al 25 jaar agent, maar jij bent niet gevallen.” Dan breekt ze en doet ze aangifte. Helaas blijft het bij een aangifte en wordt de zaak geseponeerd.
Wel komt de overheidsinstantie Schadefonds Geweldsmisdrijven tot de conclusie, na een jaar onderzoek, dat Angélique recht heeft op een uitkering. “Ze schreven: “We zijn ervan overtuigd dat u tussen die en die tijd misbruikt en mishandeld bent. Daar kreeg ik eindelijk die erkenning. Dat gaf aan: ‘Dit is er met jou gebeurd en het had nooit mogen gebeuren. Ik vind dat belangrijker dan dat mijn vader gevangenisstraf had gekregen’.”
25 jaar misbruik is ten einde, maar dan moet ze werken aan haar verwerking. En dat is nog niet zo eenvoudig. Bij de GGZ (Geestelijke Gezondheidszorg) moet ze eerst stabiel worden, voordat ze mag praten. “En toen ik stabiel was, moest ik dat blijven en mocht ik er nog steeds niet over praten. Hoe raak je het dan kwijt. Want als je niet praat, stop je het weg. Het zijn een soort van laatjes die overvol raken. Die springen open en dan zit je weer in een crisis. Dan geven ze je medicijnen, of je wordt weer opgenomen. En dan is het laatje weer wat leger en begin je weer opnieuw.”
De omslag komt als een wijkagent en een opbouwwerkster bij Angélique langsgaan en haar voorstellen om als vrijwilliger aan de slag te gaan. “Op dat moment kwam ik nergens meer.” Ze gaat een uurtje per week Nederlandse lesgeven aan een Turkse vrouw. “Dat was de omslag. Ik kon iets. Diegene was me dankbaar. Ik deed iets wat van belang was.”
Lees ookIncest-onthulling van schrijfster Griet op de Beeck bewust tegengesproken door zedenexperts
Na hulp van een therapeut beseft ze dat ze niet de juiste mensen om zich heen heeft. Ze verandert alle hulpverleners, van haar tandarts tot de huisarts. “Ik ging voor hulpverleners die bij me passen. Ik heb nu een fantastische huisarts, een goede therapeut. Ik heb mensen om me heen die in me geloven.”
Angélique weet haar leven naar haar eigen hand te zetten. En dat doet ze niet onverdienstelijk. Ze schrijft twee boeken, werkt als vrijwilliger voor het wijkblad in Helmond, zit in de wijkraad en ondertussen geeft ze lezingen door het hele land als ervaringsdeskundige. Na haar twee boeken krijgt ze veel reacties. Ook reacties van haar eigen familie, die allemaal wisten van het misbruik en soms zelfs getuigen waren van haar mishandelingen. Een tante schrijft haar, na haar eerste boek, een brief. “Die zei: ‘We wisten het, we zagen het, we hoorden het, maar je bemoeide je niet met anderen.”
In 2018 overlijdt haar vader. Een paar maanden voor zijn dood gaat haar beste vriendin met haar toestemming bij hem langs. Ze vroeg hem op zijn sterfbed ‘hoe het is om te leven met het feit dat je je kind misbruikt hebt’. “Hij zei: ‘Dat wilde ze zelf’. Zij zei: ‘Dat wil geen enkel kind’. Hij zei: ‘Mijn kind wel’. Dat was de eerste keer dat hij het misbruik toegaf.”
Als hij sterft gaat Angélique zelf langs. Ze schrijft een brief die ze niemand laat lezen, maar die mee het graf ingaat. “Dat afscheid was heel belangrijk. Ik heb een foto van die dode man gemaakt. En elke keer als ik een nachtmerrie heb, dan kijk ik naar die foto en dan denk ik: ‘Het is een dood, iel mannetje’. Het zelf zien dat hij dood is, is voor mijn verwerking heel belangrijk geweest.”
Ook anderen wil ze meegeven dat er hoop is. Ze wil dat mensen in dezelfde situatie zich niet laten vertellen dat ze sterk moeten zijn. “Als je dit hebt meegemaakt, dan ben je al heel sterk als je eruit komt. Laat je niet vertellen dat je uitbehandeld bent. Dat is een onvermogen van hulpverleners om je verder te helpen. Je bent geen hulpeloos geval, je moet gewoon de juiste mensen om je heen verzamelen. Mensen die je wel kunnen helpen.”
Inmiddels is Angélique 24 jaar getrouwd en heeft ze sinds zes jaar een PTSS-hond. Die herkent het als ze een nachtmerrie heeft of als ze het moeilijk heeft, en helpt haar dat op te vangen. Angélique geniet weer van het leven. “Ik heb een rijk leven. Ik heb de juiste vrienden om me heen, de juiste professionals. Ik doe leuke dingen, ik geniet van mijn vrijwilligerswerk en ik beteken weer iets voor anderen. Ik heb weer plezier in het leven.”
Lees ookIncestslachtoffer: 'Ik wil het bespreekbaar maken'
