In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Linda (33). Zij kreeg een paar maanden na een intense bevalling ook nog eens de diagnose lymfeklierkanker: Hodgkin-lymfoom, stadium 2.
“Ik raakte zwanger dankzij mijn tweede ICSI-behandeling, van een mooie zoon. De zwangerschap was pittig: ik was erg moe en had last van harde buiken. De bevalling verliep helaas ook niet zo voorspoedig. Mijn lichaam raakte in shock en ik moest richting het ziekenhuis. Daar hielp de ruggenprik niet zoals gehoopt en wilde de ontsluiting ook niet opschieten. Het werd uiteindelijk een spoedkeizersnede omdat de hartslag van mijn zoontje onregelmatiger werd.
In de operatiekamer kreeg ik een tweede prik, omdat de ruggenprik niet goed genoeg werkte. Deze sloeg alleen naar boven. Ik had tot aan mijn mond geen gevoel meer. Mijn armen waren gevoelloos en het voelde alsof mijn ademhaling wegviel. Ik dacht dat ik ging stikken. Er werd me verzekerd dat mijn saturatie goed was, maar het was echt doodeng. Gelukkig kwam mijn zoontje gezond ter wereld.”
“Een halfjaar na de bevalling kreeg ik corona. Ik was er goed ziek van en achteraf ging het herstel ook uitermate traag. Ik dacht aan long covid, want ik had last van pijn op mijn borst en een gek gevoel in mijn keel. Het leek wel alsof ik een haarbal had. Mijn keel was heel droog en voelde continu geïrriteerd. Dat bleek te komen omdat mijn opgezwollen lymfeklieren tegen mijn schildklier aandrukten, maar op dat moment had ik daar natuurlijk geen idee van. De klachten waren te vaag voor een doorverwijzing, dus ik bleef een maand of drie doorkwakkelen.
Pas toen ik bloed ophoestte en daar foto’s van maakte, stuurde mijn huisarts me door naar het ziekenhuis. Daar werd ik opgenomen voor een flinke reeks aan tests, scans en onderzoeken. Ik had een geweldige arts. Hij zei: ‘ik laat je niet meer los tot ik weet wat het is’. Ontzettend fijn, na maandenlang gedoe.
Na meerdere biopten en een longoperatie (de druk op mijn longen leidde tot een bloeding) kwam het hoge woord eruit: lymfeklierkanker. Hodgkin lymfoom, stadium 2 om precies te zijn.”
“Mijn vriend moest huilen toen hij de diagnose hoorde, maar ik voelde vooral opluchting. ‘Zie je wel, ik ben niet gek’, dacht ik. En daarna meteen: ‘Hoe moet het met onze baby? En kan ik nu nog wel een huis kopen?’ Nog diezelfde week kreeg ik mijn eerste chemotherapie. De eerste drie rondes sloegen niet goed aan, dus volgde een extra zware kuur en vijftien bestralingen.
In die periode was ik vaak in het ziekenhuis en dat had natuurlijk impact op het leven thuis. Als mijn zoontje ’s nachts wakker werd en mij niet zag, was er paniek. Hij kroop op zijn knietjes rond, op zoek naar zijn moeder, en mijn vriend moest hem dan optillen en elke kamer laten zien zodat hij snapte dat ik er niet wás. Mijn kind zocht contact en wilde zich hechten, maar ik was er niet. Dat vond ik steeds heel heftig.
Ik miste ook sommige eerste keren. Toen ik aan een chemo-infuus lag, ging mijn moeder voor het eerst met hem naar een kinderboerderij. Fantastisch natuurlijk, ik ben blij dat ze dat wilde doen, maar daar in het ziekenhuis brak ik: dit had ík willen doen. Ik twijfelde regelmatig aan mijn eigen kunnen: was ik wel goed genoeg als moeder? En natuurlijk vroeg ik me af: zou ik nog wel uit deze situatie komen?”
“Gelukkig was de volgende CT-scan goed en werd ik schoon verklaard, maar de gevolgen van deze periode zijn nog steeds voelbaar. Mijn zoontje wil bijvoorbeeld ’s nachts mijn hand nog vasthouden, als hij in zijn co-sleeper ligt. We proberen daar met een deskundige onze weg in te vinden.
Ik denk niet dat ik ooit nog ‘de oude Linda’ word, en dat hoeft ook niet. Maar nu de behandeling achter me ligt zie ik wel hoe weinig aansluiting ik kon vinden in die periode. Ik ben niet zo’n forum persoon, maar had toch graag contact willen hebben met andere jonge moeders in hetzelfde schuitje.
Dat zou ik anderen wel aan willen bevelen, wat hun situatie ook is: zoek mensen op en praat. Vraag hoe zij dingen ervaren en aanpakken, bespreek je onzekerheden. Je kunt fysiek vaak meer hebben dan je denkt, maar dat psychologische aspect is ook heel belangrijk. Houd je koppie omhoog.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen over je bevalling of moederschap, en sta je open voor een kort telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer. Anonimiteit is mogelijk, indien gewenst.
Natasja had zwangerschapsvergiftiging: 'Afschuwelijk, het voelde alsof mijn hersenen kookten'
