Wendy Willart (41) geniet enorm van haar zwangerschap, maar de bevalling verloopt minder voorspoedig. Ze is ziek en na uren weeën opvangen, wordt ze toch naar de operatiekamer gereden voor een keizersnede. Ook als haar dochter eenmaal is geboren, blijft ze bloed verliezen.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Mijn zwangerschap was fantastisch”, vertelt Wendy. “Ik voelde me fit, gezond en trots.” Maar als ze bijna 42 weken zwanger is, wordt ze ziek. “Tijdens de echo hoorde ik al dat de hartslag van de baby niet helemaal goed klonk. De verloskundigen bevestigden dat. We konden afwachten óf de bevalling inleiden. Ik ben op hun advies afgegaan en heb gekozen voor inleiden.”
Wendy gaat even naar huis om dezelfde middag weer terug te keren naar het ziekenhuis. “Ik had bewust geen bevalplan gemaakt, omdat ik dacht: het loopt toch altijd anders dan je hoopt. Toen de bevalling was ingeleid, kreeg ik wee op wee op wee. Er was geen ademruimte, maar ik wilde geen pijnbestrijding.”
Als de klok 23.00 uur heeft geslagen en Wendy inmiddels een half etmaal bezig is, bedenkt ze zich en kiest voor een ruggenprik. “Ik was even van de pijn verlost en na ongeveer vier uur had ik volledige ontsluiting. De ruggenprik werd uitgezet en ik mocht gaan persen, maar ineens vielen alle weeën weg en ze kwamen niet meer terug. Ik kreeg koorts en werd steeds zieker.”
De enige oplossing is een keizersnede, dus wordt ze naar de operatiekamer gereden. “Voor ons gevoel ging alles goed. Er heerste zo’n rust in de OK. Toen onze dochter Fay werd geboren, waren we blij en emotioneel. Ze werd meteen bij me gelegd.”
Als Wendy gehecht is, gaat ze naar de uitslaapkamer. “Ze kwamen me wel vaak controleren, maar het was mijn eerste bevalling en ik wist niet wat normaal was. Mijn man Stefan vond dat ik wel erg veel bloed verloor, maar ook hij had geen referentiekader. Stefan ontfermde zich over Fay en na de zoveelste controle werd ik ineens naar high care gebracht omdat ik blijkbaar echt veel te veel bloed verloor.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Liselore's baby had een deuk in haar hoofd: 'Heb haar drie maanden dag en nacht op mijn buik gedragen'
Het is druk aan haar bed. “De ene arts na de andere kwam langs. Ik werd geprikt, kreeg infusen in mijn handen en voeten en werd aan het zuurstof gelegd.” Wendy geeft zich aan de situatie over. “Ik was rustig en liet het over me heen komen. Ik was niet bang, had alle vertrouwen in de kundigheid van het personeel, maar ik had niet door hoe ernstig de situatie was.”
De artsen besluiten een bakri-ballon te plaatsen, een ballonkatheter. “Als die het bloeden niet zou stelpen, moest mijn baarmoeder eruit. Toen schrok ik. Ik besefte dat dit mijn toekomst zou bepalen. Als mijn baarmoeder eruit moest, zou ik nooit een tweede kind krijgen. Maar de ballon deed wat-ie moest doen en het bloeden stopte.” Ze is zoveel bloed verloren dat een bloed- en ijzertransfusie noodzakelijk zijn. “Ik ben zo dankbaar voor de mensen die bloeddonor zijn. Zonder donoren, was ik er niet meer geweest.”
Wat er precies is misgegaan? “Dat is niet duidelijk, maar mijn baarmoeder wilde niet meer terug in model nadat de weeën wegvielen. Die was uitgeput. Vermoedelijk speelt ook de bacterie die ik bij me droeg een rol.” Wendy ligt een week in het ziekenhuis. “Ik lag op bed en kon niks. Ik was totaal overgeleverd aan iedereen die me verzorgde. Ik herinner me niet veel pijn, maar dat kan ook door de adrenaline komen.”
Ze brengt een week in een kraamhotel door en als ze eenmaal thuis is, heeft ze nog steeds veel hulp nodig. “Het was zwaar. Ik wilde voor mijn dochter zorgen, maar ik was uitgeput. Ik had veel herbelevingen. Kon het ziekenhuis niet in lopen zonder te huilen.” Ze heeft tijd nodig om te herstellen. “En ik heb EMDR-therapie gedaan. Dat heeft geholpen.”
Inmiddels is de bevalling elf jaar geleden en heeft Wendy twee gezonde dochters, Liz en Fay. “Het gaat heel goed, maar het is wel heftig geweest. Juist daarom wil ik mijn verhaal vertellen. Het komt uiteindelijk goed, ook als je een zware bevalling hebt gehad.” Daarnaast adviseert ze kersverse moeders om de tijd te nemen. “Ik heb veel te snel visite uitgenodigd en alles weer opgepakt. Achteraf had ik rustig moeten herstellen en alles stapje voor stapje op moeten pakken.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Sharon begon te bloeden na keizersnede: 'Bloedproppen zo groot als tennisballen'
