Vivian Dorgelo (36) maakt zich geen zorgen als ze voor de derde keer moet bevallen. Alleen ligt de baby in stuitligging en begint de geboorte een dag voordat de baby gedraaid zou worden. “Dat was nu te laat.”
In de rubriek Bijzondere bevallingen horen we de bijzonderste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
Vivian en haar vrouw zijn dolblij als er een derde kind op komst is. “De zwangerschap was zwaarder dan de eerste twee. Een week eerder dan gepland stopte ik met werken. Ik werk in de zorg en door het vele tillen kreeg ik last van mijn bekkenbodemspieren.”
Maar los daarvan heeft ze weinig klachten en wacht ze de komst van de baby rustig af. “Onze eerste twee dochters waren anderhalve week te laat, daarom had ik niet verwacht dat deze op tijd zou komen.” Als Vivian krampen en voorweeën krijgt, gaan er dus nog geen alarmbellen rinkelen. “Ik had de meiden op bed gelegd, nam een douche en ging op de bank liggen. Ik voelde me niet oké. Toen voelde ik een harde schop en braken mijn vliezen.”
Het kindje ligt met het hoofdje naar boven en de beentjes naar beneden. “De volgende dag stond een versie gepland, waarbij ze zou worden omgedraaid, maar dat was nu te laat.” Gelukkig is ze goed geïnstrueerd door de verloskundige. “Ik ben op de bank gaan liggen. Normaal gesproken sluit het hoofd de baarmoedermond af, maar in mijn geval was er een kans dat de navelstreng naar beneden zou zakken en dat is gevaarlijk voor het kindje. Mijn vrouw heeft de verloskundige gebeld.”
Een ambulance wordt opgeroepen en er wordt oppas geregeld. “Ik kreeg weeën en omdat ze steeds sneller achter elkaar kwamen, gingen de sirenes aan.”
Eenmaal in het ziekenhuis bespreekt Vivian de mogelijkheden met de gynaecoloog. “Ik wilde het kind er liever niet in stuitligging uitpersen. Dat brengt namelijk best wat risico’s met zich mee. Maar de gynaecoloog vond het een goed idee als ik het tóch zou proberen. Ik had immers al twee keer succesvol een kind gebaard. We konden het gewoon proberen. Herstellen van een keizersnede duurt veel langer en doet veel meer pijn. Zou het toch niet lukken? Dan stond alles klaar zodat we alsnog een spoedkeizersnede konden doen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Vivian en haar drie dochters, foto: Laura Visser.
Jessica werd overvallen door de bevalling: 'Er zat nog een frikandel in de frituurpan'
Vivian besluit het een kans te geven. “Ik vond het spannend, maar ik was niet bang. Ik werd goed begeleid en ik werd geen moment alleen gelaten.” Ze krijgt weeënopwekkers. “Eerder mocht ik zelf mijn positie bepalen, maar nu moest ik op mijn knieën op het bed zitten. Door de zwaartekracht zou het gemakkelijker zijn om het kind eruit te persen.”
Het is hard werken. “Ik kreeg een weeënstorm. Doordat de baby met haar voeten naar beneden lag, deed het veel pijn. Bij elke wee schopte ze tegen mijn baarmoedermond, die helemaal openstond. Toen ik mocht gaan persen, kwamen eerst de voetjes. Ook het hele lijf moest er nog uit. Pas aan het einde kwam het hoofd. De gyneacoloog heeft wel een beetje moeten wroeten, omdat ze er niet goed uitkwam. De pijn was heftig, heel anders dan bij mijn andere dochters. Als eerst het hoofdje eruit is, dan gaat het wel. Nu ervoer ik van het begin tot het einde intense pijn.”
Maar het is het allemaal waard als Nikeé ter wereld komt. “Het was een heftige bevalling, maar ik kijk er met een goed gevoel op terug. Ik heb geen moment spijt gehad dat ik het op deze manier heb gedaan.”
Het meisje is inmiddels anderhalf jaar oud. “Het gaat hartstikke goed met haar. Ze is geboren met één nier en de goedaardige variant van een waterhoofd, maar alles is onder controle. Nikeé is ondernemend, vrolijk en ze weet wat ze wil.” En daar genieten Vivian en haar vrouw enorm van. “Het is druk in huis met drie meiden, maar heel gezellig.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Extreme misselijkheid verpestte zwangerschap Britt: 'Er zat nauwelijks nog kracht in mijn spieren'
