De zwangerschap van Linsey (30) verloopt voorspoedig, totdat er zwangerschapsdiabetes wordt vastgesteld. Ze ondergaat een spoedkeizersnede, maar ze voelt álles. En spant haar lichaam daardoor zo aan, dat de gynaecoloog haar werk niet kan doen.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Ik had een fijne zwangerschap”, vertelt Linsey. “In het begin had ik de gebruikelijke kwaaltjes: ik was moe en misselijk, maar het viel al met al enorm mee.” Maar bij de 35 weken echo blijkt ze zwangerschapsdiabetes te hebben. “De baby groeide goed, ik had een flinke buik, moest vaak plassen en had enorme dorst, maar deze diagnose was een verrassing. De baby moest eerder gehaald worden, omdat hij anders bij de geboorte veel te groot zou zijn. Ik vond het prima. Mijn buik was zo groot en het begon best wel zwaar te worden.”
Dus kiezen Linsey en haar vriend een geboortedatum. “Best wel gek om dat zelf te mogen bepalen.” De avond voordat het zover is, wordt er een ballonnetje in haar baarmoedermond geplaatst. “Van te voren was mij verteld dat de kans aanwezig was dat dit bij een eerste zwangerschap niet zoveel zou doen en de bevalling misschien niet meteen op gang zou komen, dus verwachtte ik dat ze de volgende dag opnieuw een ballonnetje zouden moeten plaatsen. Maar ’s avonds kreeg ik al rugweeën en de volgende ochtend had ik drie centimeter ontsluiting.”
De verloskundige breekt haar vliezen en Linsey krijgt weeënopwekkers. “Dat verliep soepel en langzaam kwamen de weeën op gang. Rond 12.30 uur waren de weeën heel heftig; er waren geen tussenpauzes meer. Ik koos voor een ruggenprik, want anders hield ik het niet vol.”
Het is die dag 30 graden en ook in de ziekenhuiskamer van Linsey is het heet. “Ik had het warm en had hoofdpijn. De verpleegkundige vond dat niet gek, aangezien het de warmste dag van het jaar was. Ze gaf me twee paracetamol en adviseerde me om even te gaan slapen. Dat lukte niet echt. Tegen 16.30 uur kwam de gynaecoloog voor een controle. Zowel mijn hartslag als die van mijn zoontje bleken heel hoog te zijn. Ze vermoedde dat ik een infectie had. Ik werd getoucheerd, maar bleek nog maar vier centimeter ontsluiting te hebben. Tussen 12.30 en 16.30 was er helemaal niks gebeurd, dat was echt een teleurstelling.”
Maar tijd om rustig af te wachten is er niet. “De gynaecoloog zei dat de baby er nu écht uit moest. Een paar minuten later lag ik op de operatiekamer voor een spoedkeizersnede. Dat was flink schrikken, maar tijd om het te verwerken had ik niet. Het ging allemaal zo snel. De één kleedde me uit, de andere mat mijn temperatuur. Ik had inderdaad koorts en raakte in paniek, maar ik had geen andere keuze dan het over me heen te laten komen.”
Marlijns bevalling duurde vier dagen: 'Maanden later was ik nog steeds helemaal op'
Linsey wordt vastgebonden op de operatietafel. “Dat vond ik wel een beetje creepy.” De ruggenprik wordt bijgevuld. “De verpleegkundige vertelde dat ik er rekening mee moest houden dat je bij een keizersnede altijd voelt duwen en trekken, vergelijkbaar met het trekken van een kies bij de tandarts. Maar toen ze begon, voelde ik haar de eerste laag van mijn huid opensnijden. Ik wilde niet klagen, maar de volgende laag voelde ik ook en het deed verschrikkelijk pijn. Onbewust spande ik mijn lichaam aan. De gynaecoloog kon niet verder. De verpleegkundige vroeg me te ontspannen, maar dat lukte niet, dus moest ik onder narcose. Mijn vriend gaf me een kus, ik kreeg een kapje over mijn mond en ik was weg. Ik heb onze zoon niet geboren zien worden.”
Om 17.24 uur wordt Mario* geboren. “Gelukkig werd mijn partner goed begeleid, heeft hij de navelstreng mogen doorknippen en zijn er foto’s gemaakt.” De baby is gezond en wordt bij zijn vader gelegd. Een uur later wordt Linsey in de uitslaapkamer wakker van haar huilende zoon. Hij ligt in een couveuse naast haar. “Mijn vriend en ik hebben eerst een ijsje gegeten en toen ik écht wakker was, kreeg ik Mario op mijn borst. Daarna kregen we een andere kamer en daar hebben we twee dagen gelegen.”
Linsey heeft het moeilijk. “De eerste 24 uur had ik een morfinepompje naast mijn bed staan dat ik zelf kon bedienen. Maar na die 24 uur moest ik het doen met vier keer twee paracetamol per dag. Ik had heel veel pijn, kon alleen maar in bed liggen en was moe. Ik kon bijna niks. Zelfs Mario in bad doen was me te veel.”
Niet alleen fysiek, ook mentaal is het zwaar. “Ik vind het lastig dat ik mijn baby niet geboren heb zien worden. In het begin kon ik daar niet over praten zonder in huilen uit te barsten. Maar nu de tijd verstrijkt, wordt het steeds dragelijker. Ik ben heel blij dat de gynaecoloog deze keuze heeft gemaakt. Het was op dat moment belangrijk dat Mario er zo snel mogelijk uitkwam. Dit was het beste en daar ben ik haar dankbaar voor.” En hoe het nu met haar gaat? “Op het moment zelf leek het herstel eeuwig te duren, maar ik ben nu ongeveer een maand verder en ik kan vrijwel alles weer. En Mario* doet het supergoed. Het is alsof hij altijd al bij ons hoorde. We kunnen nu echt gaan genieten.”
*Om privacyredenen is Linseys achternaam weggelaten en de naam van haar baby gefingeerd. Deze namen zijn bekend bij redactie.
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Bij de laatste echo bleek Cindy's baby niet meer te leven: 'Toen kwam ik erachter wat een gebroken hart is'
