Amber Bontekoe (27) en haar tweelingbroer werden met 25 weken geboren. Volgens de richtlijnen waren ze niet levensvatbaar. Toch besloot de dienstdoende arts van de protocollen af te wijken en de baby’s een kans te geven. Amber overleefde het, haar tweelingbroer niet.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Zwanger worden was moeizaam voor mijn moeder”, vertelt Amber. “Ze heeft meerdere pogingen gedaan. Via IUI raakte ze in verwachting en op de echo was niet één, maar waren twee hartjes te horen. Het bleken twee kindjes te zijn: mijn tweelingbroer en ik.”
Haar moeder heeft een goede zwangerschap, maar na een etentje krijgt ze last van krampen. “Daar zocht ze niet meteen wat achter, want dat gebeurde wel vaker. Alleen hielden de krampen dit keer de hele nacht aan en voelde ze ons minder. ’s Ochtends belde ze het streekziekenhuis. Daar werd duidelijk dat het foute boel was. Ze moest linea recta met de ambulance naar Rotterdam.”
In het ziekenhuis krijgt ze weeënremmers en injecties om de longen van de baby’s te laten rijpen. “Het ging allemaal heel erg snel. We werden via de natuurlijke weg geboren. Mijn broertje kwam eerst, hij lag met zijn hoofd naar beneden. Ik lag in stuitligging en kwam daarna.”
De baby’s zijn volgens de protocollen niet levensvatbaar. “Dat betekende destijds dat het ziekenhuis alleen palliatief behandelde en ervoor zou zorgen dat we zo comfortabel en pijnloos mogelijk zouden overlijden. Mijn broertje was net iets lichter dan de ondergrens voor behandeling en langer dan ik. Daarom heeft de dienstdoende neonatoloog hem het voordeel van de twijfel gegeven. En we waren een tweeling, dus als hij hem zou behandelen, dan mij ook.”
Het is een heftige tijd waarin de zorg voor de kindjes intensief is. “Na drie dagen kreeg mijn broer een hersenbloeding, dat komt vaker voor bij baby’s die te vroeg zijn geboren. Alles was beschadigd. Als hij was blijven leven, had hij niks gekund en alleen maar pijn gehad. Daarom hebben de artsen in samenspraak met mijn ouders besloten om hem in liefde te laten gaan. Vier dagen na de geboorte blies hij zijn laatste adem uit.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Lilian Marijnissen over vroeggeboorte dochter: 'Ik dacht dat het loos alarm was'
De ouders bereiden de uitvaart voor. Ondertussen vecht Amber voor haar leven. “Op de dag van de crematie onderging ik een operatie bij mijn hart waarvan niet bekend was of ik eruit zou komen. Ik had bovendien een onverklaarbare maagaandoening waar niks over bekend was. Mijn ouders namen afscheid van mij.”
De operaties zijn succesvol, maar haar ouders hebben te maken met rouw en veel tegenslagen. “Ik had netvliesbeschadigingen aan beide ogen, een bloedstolsel in een van de bloedvaten richting mijn hart, ik heb zestien bloedtransfusies gehad, lag maandenlang aan de beademing en kreeg een doorligplek die ging ontsteken.”
Na 4,5 maand mag Amber eindelijk mee naar huis. “Ik heb weleens aan mijn ouders gevraagd hoe zij dit hebben volgehouden, al die maanden waarbij ze tegenslag op tegenslag te verduren hadden. Volgens mijn moeder verliep dat wisselend. Op de dagen dat zij er doorheen zat was mijn vader er voor ons en andersom. Ze hebben veel steun aan elkaar gehad.”
Amber is inmiddels 27 jaar oud, maar de gevolgen van de vroeggeboorte zijn nog altijd aanwezig. “Ik heb een lage belastbaarheid, ben vaak moe en heb moeite met prikkelverwerking. Overdag doe ik standaard een dutje, omdat ik anders de dag niet doorkom. De ene dag gaat het goed, de andere dag ben ik blij dat het lukt om een boterham te smeren. Ik heb moeite met plannen, en kan oorzaak en gevolg moeilijk overzien. Ik kan ’s ochtends de koelkast opentrekken en verbaasd zijn dat er geen ontbijt is. En als de lucht buiten grauw is, denk ik er niet aan om een paraplu mee te nemen.”
Een aantal jaar geleden beleeft ze een dieptepunt. “Ik had altijd al allerlei klachten en het was niet bekend wat de oorzaak was. Mijn lichaamsfuncties vielen uit en ik werd opgenomen in een kliniek. Heb altijd gedacht dat dat door de vroeggeboorte kwam. In die periode ben ik mijn geboorte gaan verwerken. Wat heeft de start van mijn leven voor mij betekend? Mijn broer en ik waren niet levensvatbaar. De hoop was op hem gevestigd. Als hij niet groter en zwaarder was geweest, dan had ik niet meer geleefd. Uiteindelijk is hij overleden en had ik onbewust het idee dat ik voor twee moest leven. Ik ben diep gegaan en kijk nu anders naar mijn ontstaansgeschiedenis. De dankbaarheid naar mijn tweelingbroer is groot, maar ik heb niet meer het idee dat ik voor twee hoef te leven. Dat geeft lucht.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Dit bericht op Instagram bekijken
Gerlienkes man mocht niet bij de keizersnede zijn: 'Hij zag onze baby ineens in een karretje voorbijkomen'
