Gerlienke Meijer (45) woont in Jeruzalem als ze in verwachting raakt van haar oudste zoon. Met 41 weken wordt de bevalling ingeleid. Als de hartslag van de baby daalt, zit er niks anders op dan een keizersnede. Alleen mag haar man daar niet bij aanwezig zijn en krijgt ze haar baby pas uren later bij zich.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
Gerlienke is 25 als ze voor de liefde naar Jeruzalem verhuist. Het geluk van het stel is compleet als ze in verwachting blijkt te zijn, nu zestien jaar geleden. “Het was een goede zwangerschap”, vertelt ze. “Ik had nergens last van: ik was niet misselijk of vermoeid. Ik heb tot twee of drie weken voor de uitgerekende datum doorgewerkt.”
Door haar emigratie verloopt de zwangerschap anders dan wanneer ze nog in Nederland had gewoond. “In Nederland had je al wel zwangerschapscursussen en pufclubjes. Dat was er niet aan de Arabische kant van Jeruzalem, waar ik woonde. Ik heb me ingelezen met boeken die ik van mijn moeder had gehad, maar ik wilde ook niet te veel lezen. Het is goed om te weten dat niet altijd alles volgens het boekje verloopt, maar ik wilde mezelf ook niet onnodig bang maken.”
Dat zijn niet de enige verschillen tussen de landen. “Kraamzorg zoals wij dat in Nederland kennen, is in Jeruzalem vrij ongebruikelijk. De taken van de kraamverzorgende worden over het algemeen opgepakt door familieleden. En ik ken niemand – behalve de oma van mijn man – die thuis is bevallen. Dat gebeurt standaard in het ziekenhuis.”
Gerlienke is in de zomervakantie uitgerekend, waardoor haar moeder, die in het onderwijs werkt, kan over komen vanuit Nederland om haar dochter bij te staan. “Ik moest elke week naar het ziekenhuis voor een controle. Na de tweede meting wilden ze dat ik bleef, zodat ik alvast in het ziekenhuis zou zijn als er wat zou gebeuren. Ze kwamen erachter dat mijn bloeddruk geleidelijk opliep. Omdat ze bang waren voor een zwangerschapsvergiftiging is de bevalling met ruim 41 weken ingeleid.”
Ze vindt het jammer, met name omdat ze zich goed voelt en nog nergens last van heeft, maar ze geeft zich over aan de situatie. “We waren nauwelijks begonnen of ik kreeg al de vraag of ik een ruggenprik wilde. Ik had het idee dat het me een beetje aangepraat werd. Alsof ik toch niet tegen de pijn zou kunnen. Ik wilde het eerst even aankijken. Toen ik eenmaal medicijnen toegediend kreeg, ging het heel snel. Ik had veel last van pijnscheuten en weeën, maar de ontsluiting vorderde niet.”
Na een paar uur krijgt ze alsnog een ruggenprik. “Dat vond ik best een beetje spannend. Tussen de weeën door moest ik vooroverbuigen met die dikke buik. Ik kan wel tegen prikken, maar ik moet het wel kunnen zien. Ik was blij toen-ie er eenmaal inzat. De verpleegkundigen konden de medicatie zo goed bijsturen.” De tijd verstrijkt, maar de ontsluiting blijft steken. “De arts stelde voor om nog één maximaal twee uur te wachten. Als er dan niks was gebeurd, was het tijd voor een keizersnede. Toen ook de hartslag van de baby daalde, werd de knoop definitief doorgehakt en moest ik naar de operatiekamer.”
Kimberly vreesde voor bevalling bij bushalte: 'Ik riep: stoppen, nu!'
Ze is al die tijd vergezeld door haar man Johnny, haar moeder en schoonmoeder. “Ons werd vrij resoluut meegedeeld dat er niemand mee mocht. Ik weet niet of we het nog geprobeerd hebben of niet. Alles ging zo snel. Ik werd de operatiekamer ingereden, de ruggenprik werd bijgesteld en er kwam een anesthesist aan mijn hoofdeinde zitten. Zij was heel aardig, maar ik vond het jammer dat mijn man niet bij mij kon zijn.”
Binnen mum van tijd is ze opengesneden en de baby gehaald, maar tijd om naar haar pasgeboren zoon Benjamin te bekijken en knuffelen is er niet. “Hij werd gelijk weggehaald voor controle. Ondertussen werd de placenta, het bloed en het vruchtwater uit mijn buik gehaald en werd ik weer gehecht. Daarna ben ik naar de uitslaapkamer gereden, waar ik denk ik zo’n twee uur heb geslapen.” Ook voor Johnny is het een aparte gewaarwording. “Hij kon er niet bij zijn. Zat te wachten tot hij ons mocht zien. Ineens zag hij dat Benjamin in een karretje voorbijgereden werd. Dat is heel raar en niet zoals je hoopt dat het zal gaan.”
Gerlienke leeft in een roes. “Wanneer ik Benjamin exact voor het eerst goed heb bekeken en vastgehouden, weet ik niet precies meer, maar ik denk dat dat op de kamer was waar ik naartoe ben gebracht nadat ik had geslapen. Ik heb die eerste momenten met mijn baby echt gemist.”
In totaal verblijft ze zes dagen in het ziekenhuis. “Dat vond ik te lang. Ik lag zonder Benjamin, maar met andere mensen op een kamer. De baby’s lagen in een aparte zaal. Het was bovendien een vrij religieus ziekenhuis. Tijdens de sabbat op zaterdag (de wekelijkse rustdagen van de Joden, red.) werden liften en luidsprekers buiten werking gesteld. De verpleegkundigen klingelden met belletjes om te laten weten dat het etenstijd was.” Ze is dan ook blij als ze naar huis mag. “Mijn moeder is een maand bij ons thuis geweest. Dat was heel fijn. Zeker aangezien alledaagse dingen me door de operatie veel energie kostten. Mijn moeder deed huishoudelijke klusjes, hielp ons met de zorg voor Benjamin en zorgde ervoor dat ik voldoende kon rusten.”
Of ze het achteraf verdrietig vindt dat het zo is gelopen? “Het komt zoals het komt en we hebben het knuffelen daarna dik ingehaald. En bij mijn tweede bevalling van onze zoon Robin – vijf jaar later – mocht Johnny er gelukkig wel bij zijn.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Angelique verloor veel bloed bij geboorte tweeling: 'Ik was licht in mijn hoofd en ging bijna out'
