Het moederlijke oergevoel dat een geboorte met zich meebrengt, had Aïsha niet. Vier jaar lang weet ze niet wat er is, alleen dat er iets mist. Totdat ze op het schoolplein staat en wordt overvallen door een ‘verlaat moedergevoel’. “Toen wist ik waar het al die tijd aan ontbrak.”
Aïsha (44) vertelt openhartig aan LINDA.nl over het uitblijven van moedergevoelens voor haar dochter Faatimah.
Aïsha zit tijdens haar zwangerschap in een moeilijke relatie. “Het ging niet goed. Vanaf het begin dat ik hem kende was hij heel kritisch op mij. We waren bij elkaar, maar ik had het idee dat ik zijn minst favoriete persoon was.” Ook tijdens de zwangerschap hebben de twee veel ruzie en twijfelt Aïsha steeds meer aan de relatie.
“Ik was op zijn persoonlijkheid gevallen, niet op zijn uiterlijk. En als het dan niet goed gaat in de relatie en dat ‘mooie’ niet meer uit zijn persoonlijkheid komt, dan wordt iemand lelijk. Ik vond hem gewoon niet meer aantrekkelijk. En dat zei ik ook. Dat was ook een reden om er een punt achter te zetten.”
De relatie wordt verbroken als Aïsha zeven maanden zwanger is. “Het was een complexe situatie, maar omdat die relatie zo ellendig was, wilde ik er toch mee stoppen.” Toen ze nog samen waren, zei haar toenmalige vriend regelmatig dat ze een slechte moeder zou worden en het toch niet zou kunnen. “Met dat in mijn achterhoofd moest ik het moederschap nu helemaal alleen gaan doen.”
De bevalling verloopt niet soepel. De eerste twaalf uur gaat alles redelijk ontspannen, maar als ze dan eindelijk volledige ontsluiting heeft, moet Aïsha alsnog naar het ziekenhuis. Haar dochter ligt met haar gezicht naar boven (een sterrenkijkertje) en komt uiteindelijk moeizaam ter wereld.
Aïsha krijgt een kerngezonde dochter, Faatimah. Maar eenmaal thuis komt de realiteit pas echt binnen: ze staat er alleen voor. “Ik vond het eng. Hoe moest ik dit gaan doen? Ik durfde Faatimah niet alleen te laten, ik wist niet hoe ik ‘even’ moest gaan douchen. Ik dacht dat ik het niet aankon om moeder te zijn. Dat kwam echt door het gevoel dat mijn ex me heeft aangepraat.”
Ook de roze wolk blijft uit. Aïsha voelde het moedergevoel niet, vertelt ze. “Ik was moe, gestrest, ik zat in de bijstand, dus ik had ook financiële stress. Het ging gewoon niet.” Ook het houden-van gevoel mist. “Die hechting van mij uit was er niet. Ik zag haar als mijn ‘huisgenoot’. Ik wist dat er iets ontbrak, maar ik wist niet wat.”
Ondanks het ontbreken van een moedergevoel doet Aïsha er alles aan om het juiste te doen voor haar dochter. “Ik ben van mezelf heel verantwoordelijk, dus ik heb mijn moedertaak wel gewoon opgepakt. Ik ging braaf naar alle afspraken van het consultatiebureau, ik gaf twee jaar lang borstvoeding en ik zorgde ervoor dat ze naar de opvang kon. Ze was enig kind, dus zo zorgde ik ervoor dat ze sociaal werd. Ik heb alle goede beslissingen genomen. Ik heb gedaan wat ik moest doen, maar die roze wolk? Nee.”
In de jaren daarna krijgt Aïsha langzaam haar leven weer op de rit. Er komt meer rust, ze wordt zekerder van zichzelf en gaat weer aan het werk. Die opwaartse spiraal zorgt voor een omslag.
Als haar dochter vier jaar is, mag ze naar de basisschool. Aïsha brengt Faatimah voor haar eerste wenochtend naar school. “Toen stond ik daar op het plein tussen de andere ouders. En ineens overviel het me. Ik dacht: ‘Ik ben moeder’. Toen ik dát gevoel kreeg, wist ik waar het al die tijd aan ontbrak. Ik had nog nooit gehoord van een verlaat moedergevoel.”
Eerder was die ruimte er niet, nu voelt Aïsha zich ‘compleet anders’. “Ik sta anders in mijn lichaam. Er is echt een voor- en na-gevoel. Je bent een totaal ander mens als moeder. Het is me echt overvallen, wat een enorm verschil.” Volgens Aïsha is dat moedergevoel er nu omdat ze meer rust heeft.
“Omdat mijn leven zich in rustiger vaarwater bevindt, kan ik het gevoel toelaten. Voorheen was ik zo gestrest, dat wil ik niet meer. Ouderschap is ook stressvol, dat hoort erbij. Maar ik had zoveel lasten op mijn schouders, er was geen ruimte voor het moedergevoel. Inmiddels heb ik mijn leven zo ingericht dat ik het moedergevoel kan toelaten. En ik wil zoveel mogelijk tijd met haar spenderen.”
Van emotionele verwaarlozing is volgens Aïsha geen sprake. “Ze is goed aan mij gehecht. Dat komt ook doordat die verbondenheid er vanuit haar wel altijd was. Ik knuffelde haar wel toen ze opgroeide, maar dat was vooral taakgericht. Nu doe ik het omdat ik het echt wil en leuk vind. Als ik had geweten dat het moedergevoel kon ontbreken, had ik misschien de hulp van een psycholoog ingeschakeld. Dan had ik daar over kunnen praten.”
Haar ex heeft inmiddels toegegeven dat hij fout zat. “Hij is er van teruggekomen. Want ik voed Faatimah op in mijn eentje en ik kán het dus wel. Dat erkent hij ook. Dat dan weer wel.” Verder hebben ze weinig contact met hem en speelt hij geen rol in het leven van Faatimah.
Op LinkedIn deelde Aïsha haar verhaal. Ze kreeg veel bijval en steun voor haar openheid. “Het is moeilijk voor vrouwen om hier open over te zijn. Er wordt nog steeds verwacht dat je na de bevalling op een roze wolk zit. Er is ook veel angst om veroordeeld te worden. Want het moedergevoel hoort er wel te zijn.
Als het er niet is, dan is het een teken dat er in de thuissituatie iets niet goed gaat. Ga op zoek naar het onderliggende probleem en dan komt dat gevoel vanzelf. Nu vind ik het moederschap geweldig. Ze is ook echt lief en heel leuk.”
Deze moeders luisterden stellig naar hun moederinstinct: 'Ik wíst gewoon: dit klopt niet'
