Sleutelbos

“Deze zomer was ik een avond stappen in Den Bosch, waar mijn vriendin ene Nick leerde kennen. Zij waren lekker aan het flirten en na een tijdje bleek dat zij wel bij hem wilde blijven slapen. Omdat ik de enige van ons twee met een tasje was, werd zijn sleutelbos bij mij gedeponeerd. Danst net wat lekkerder natuurlijk, zonder gerammel.

Die avond sliep ik bij een andere vriendin, hij crashte bij haar. Zij waren de sleutelbos compleet vergeten, net als ik. De volgende ochtend was ik súperbrak en moest ik heel vroeg richting het station, vanwege een afspraak aan de andere kant van het land. Ik plof neer in de trein, wil mijn oortjes pakken en zie ineens die sleutelbos nog in mijn tas. Shít.

Ik had geen speling om de trein nog uit te stappen, dan zou ik te laat komen, en eerlijk gezegd: ik had ook totaal geen zin in die extra moeite. Ik heb m’n tasje weer dicht geritst en gedaan alsof ze er niet waren.”

Prullenbak

“Je raadt het al: einde ochtend worden de twee lovebirds wakker en krijg ik een telefoontje. Had ik de sleutelbos van Nick misschien gezien? Ik loog glashard van niet en deed alsof ik geen idee had waar ze het over hadden. Waarom? Geen idee.

Achteraf gezien had ik het best kunnen toegeven en die bos effe op de post kunnen doen, maar op dat moment dacht ik vooral ‘ik heb geen zin om hiermee te dealen’. Na een paar dagen begon de sleutelbos me aan te staren en heb ik hem weggegooid, zo in de prullenbak. Ontzettend lullig, want ik denk dat die jongen daar wel last van heeft gehad… er zaten flink wat sleutels aan. Gewoon een klotestreek van mijn kant, ik voel me er niet goed over. Vroeger raakte ik ook vaak mijn eigen huissleutels kwijt, nu ik erover nadenk. Bottom line: laat mij maar gewoon niet alleen met je sleutels.”

Oproep

Ook iets gedaan waar je achteraf niet zo trots op bent? Mail je naam, leeftijd en een samenvatting van jouw verhaal naar ellen.hensbergen@linda.nl en misschien vind je jouw verhaal straks terug op LINDA.nl. Geen zorgen, dit plaatsen we anoniem.