De nu 66-jarige Niels de Ruijter besloot in 1978 zijn sperma te doneren. In de wetenschap dat daar waarschijnlijk acht kinderen mee verwekt zijn, heeft hij veertig jaar later met één van hen contact.
Niels vertelt openhartig aan LINDA.nl hoe het is om donorvader te zijn.
In 1978 had Niels al een relatie met zijn huidige vrouw. Het stel woonde in Arnhem toen Niels’ vrouw op een briefje van Rutgers Stichting stuitte: ze zochten zaaddonoren. “Ze vroeg of ik daar interesse in had, om vrouwen te helpen met het krijgen van kinderen”, vertelt Niels. Uiteindelijk besluit hij contact op te nemen met de genoemde arts op de folder. Niels werd onderzocht in de praktijk in het Gelderse Velp en kreeg groen licht.
“Mijn spermadoses leverde ik af bij de achterdeur van de praktijk”, legt hij uit. Spermadonatie was niet alleen anoniem, maar ook nog altijd een taboe. “De vrouwen die op zoek waren naar een spermadonor kwamen altijd via de voordeur.” De doses van Niels werden ontvangen door de vrouw van de arts. “Zij gaf me dan twaalf gulden.”
Ondanks dat Niels het prettig vond om op deze manier vrouwen of families te helpen, zat hij met twaalf doses aan zijn tax. “Dat vond ik genoeg. Van die twaalf doses schijnen vier doses geen effect te hebben gehad. Later hoorde ik dat er uiteindelijk acht kinderen uit geboren zijn.” Met die wetenschap ging Niels zich toch afvragen hoe die acht kinderen er dan uit zouden zien.
In 1982 verhuisden Niels en zijn vrouw naar Noorwegen. Daar kregen ze samen twee kinderen. “Zij hebben altijd geweten dat ik donor ben geweest. Daar hebben we nooit een geheim van gemaakt”, vertelt hij. “Ik heb altijd gezegd dat het zo maar zou kunnen dat er opeens een bus met acht van mijn kinderen op de stoep zou kunnen staan.”
Donorkind Inge (41) is op zoek naar haar donor: ‘Al drie halfzussen gevonden'
In 2004 veranderde namelijk de Wet donorgegevens kunstmatige bevruchting. Sindsdien mag er niet meer anoniem gedoneerd worden. “Ik heb er lang over nagedacht om mijn gegevens bekend te maken”, vertelt Niels. Rond 2010 gaat hij toch overstag. “Het was niet zozeer vanuit mijn eigen nieuwsgierigheid. Het ging mij er voornamelijk om dat ik mijn donorkinderen de mogelijkheid gaf om uit te zoeken wie hun donorvader is.”
Niels schreef zich in bij Stichting Fiom. Deze stichting beheert een databank waar donorkinderen én donoren van voor 2004 zich gratis kunnen inschrijven en zo naar elkaar op zoek kunnen. “Vanaf dat moment nam de spanning wel toe”, erkent Niels. “Want komt er wel een match of niet? Wat gaat er gebeuren? Maar die spanning nam door de jaren heen weer af, omdat er geen reacties kwamen.”
Tot in de zomer van 2019. “Fiom nam contact met mij op, want ze hadden een match”, vertelt Niels. “Het ging om een dame van 40 jaar die op zoek was naar haar donorvader. Stichting Fiom liet niet veel los, maar vroeg wel of ik bereid was om in contact te komen met haar. En dat was voor mij geen probleem.”
Via Facebook werd het eerste contact gelegd tussen Niels en donordochter Cathalijne. “Aan het begin was het een beetje voorzichtig aftasten. Maar toen we foto’s uitwisselden bleek dat we ontzettend op elkaar lijken.” Cathalijne lijkt niet alleen op hem, maar heeft ook wat weg van zijn moeder en zus.
Tekst gaat verder onder de foto
In september dat jaar ontmoetten Niels en Cathalijne elkaar voor het eerst. “Toen voelde ik: het is echt een dochter van mij. Zij kon verder geen woorden uitbrengen omdat ze het gevoel had dat ze in de spiegel keek.” Niels heeft daarna altijd contact gehouden met zijn donordochter. “Haar kinderen vroegen laatst of ze mij opa mochten noemen”, vertelt Niels hoorbaar geëmotioneerd. “Dat ontroert mij wel, ja.”
Zodra Cathalijne contact zocht, is ook het thuisfront op de hoogte gesteld. “Ik heb een foto laten zien en mijn kinderen zeiden allebei dat mijn donordochter meer op mij lijkt dan zij.” Omdat Niels altijd open is geweest over zijn donorschap in het verleden, staan zijn kinderen absoluut open voor eventuele halfbroers of -zussen. “Het was geen verrassing voor ze en ik denk dat dat heel positief is”, aldus Niels.
De 66-jarige Arnhemmer noemt het contact met zijn donordochter “een verrijking”. Maar toch gaat hij zelf niet op zoek naar de andere zeven donorkinderen. “Ik geef de andere kinderen nog steeds de mogelijkheid om zich bekend te maken. Mogen ze toch opduiken, dan zijn ze natuurlijk van harte welkom. Ik wacht gewoon geduldig af of iemand zich meldt.”
Ergens is hij ook wel nieuwsgierig. “Ik heb altijd geweten dat ze er zijn. Dus ik vraag me wel af of het goed met ze gaat en of ze hun plekje hebben gevonden in deze wereld”, zegt Niels daarover. “Als ze komen is het goed en als ze niet komen, is het ook goed.”
Spermadonor blíjft maar kinderen verwekken, moeders starten petitie: 'Dit moet stoppen'
