De ene dag leid je nog gewoon je leven, de volgende moet je alles achterlaten – inclusief je man – en met je kinderen vluchten voor de bommen.
Nadia (30) is fotograaf en woonde met haar man Oleksandr (28) en dochter Solomia (1) in Kharkiv. Ze vluchtte met haar kind en moeder Olena (53) naar Nederland. Haar man bleef in Oekraïne. Journalist Laura van der Burgt spreekt haar in de nieuwe LINDA..
“Vanmorgen dacht ik ineens aan mijn planten. Ik had er veel, ze zullen nu wel uitgedroogd zijn. Ik mis ook mijn jurken. Iets nieuws kopen wil ik niet, want thuis heb ik genoeg kleren – of hád, dat weet ik dus niet. Het complex waarin we wonen, staat er nog maar ik heb geen idee hoe ons huis eraan toe is: zitten de ramen er nog in, hebben ze de boel gesloopt, is het geplunderd?
Ik schaam me er niet voor dat ik aan planten en jurken denk terwijl het oorlog is in mijn land. De Russen, díé moeten zich schamen. Sinds ik de beelden van de vermoorde burgers op straat heb gezien, laat mijn woede me niet meer los. Die arme, onschuldige mensen – zomaar afgeknald. Ze deden niets verkeerd, ze bestonden gewoon.
Hoe kunnen mensen elkaar zoiets aandoen? En hoe bestaat het dat het westen dit gewoon laat gebeuren? De staande ovaties die president Zelenski krijgt, zijn ongetwijfeld oprecht, maar wat hebben we eraan? Hij vraagt om militaire steun, elke dag weer. Maar niemand geeft het. Het blijft bij mooie praatjes.”
“Ik vind het verschrikkelijk dat mijn schoonouders nu met oma in de donkere, vochtige kelder onder hun huis wonen. Maar ja, ze wilden niet weg. Wij zaten daar ook één nacht, toen besloot ik: zo’n leven kan ik mijn dochter niet aandoen. Haar veiligheid en gezondheid gaan voor alles. Dankzij Iana, een oud-studiegenootje van me dat in Nederland woont, kon ik hier terecht.
Mijn moeder ging mee om voor Solomia te zorgen, zodat ik hier werk kon zoeken. Oleksandr en mijn vader bleven in Oekraïne, zij mogen het land niet uit. Mijn man is IT’er en werkt nu vanuit Lviv, mijn vader past thuis op de winkel en de honden. Hij heeft ook vluchtelingen in huis genomen. De rest van mijn familie wilde bij elkaar blijven en is naar het midden van het land gereisd. We omhelsden elkaar heel lang bij het afscheid, maar zeiden niets. Ik heb de hele busrit naar de grens gehuild.”
“De mensen bij wie we nu gratis in het tuinhuis mogen wonen, zijn fantastisch. Ze helpen ons met alles: een simkaart, internet, documenten, boodschappen. Ze hebben zelfs op LinkedIn gezet dat ik fotograaf ben en werk zoek. Het is ongelofelijk dat er mensen zijn die dit voor vreemden willen doen; net zo ongelofelijk als dat er mensen landmijnen legden in het parkje naast ons huis.
Ik weet niet wanneer we weer veilig terug kunnen, maar één ding weet ik wel: Oekraïne zal deze oorlog winnen. Dat kan niet anders, de liefde voor ons land is nog nooit zo sterk geweest. Veel mensen die hun thuisland ontvluchten, gaan niet meer terug. Maar Oekraïners willen niets liever dan hun land weer opbouwen. Tot dat kan, leef ik in twee werelden: in Nederland en op mijn telefoon. Gelukkig eet en slaapt Solomia eindelijk weer, dat is voor nu het belangrijkst. Ik hoop dat jullie nooit zoiets hoeven mee te maken.”
Oekraïne staat centraal in de nieuwe LINDA.. Een nummer over kracht, hoop, liefde en willen helpen waar het kan. Koop daarom nu een mooie bos bloemen en doneer daarmee aan Breath Care for Kids, het goede doel dat kinderen in Oekraïne helpt.
Elena vluchtte uit Kyiv: 'Eva (4) wordt krijsend wakker, bang voor bombardementen'
