Geen gehoor

Tientallen voicemailberichten, belletjes en beloftes (“De nieuwste iPhone + het betalen van een abonnement!”) deed de moeder van Eliza om haar oude mobiele nummer terug te krijgen. Tien jaar lang, tevergeefs. “Ieder half jaar belde ik weer, in de hoop dat het nummer vrij zou komen. Of dat iemand op zou nemen en zou zeggen: ‘koop hem maar terug.’ Maar mensen namen niet op of belden niet terug. Het interesseerde ze niet of ze werden kwaad. Ik hoorde dat ik moest kappen met dat ‘gestalk’, niemand nam de moeite om naar mijn verhaal te luisteren.”

En dat verhaal is nogal wat. Haar dochter Eliza krijgt twaalf jaar geleden – op haar achttiende – een dubbelzijdig herseninfarct, waardoor ze zich vanaf dat moment niets meer kan herinneren. “Eliza was die dag onwel geworden op haar stage en naar het ziekenhuis gebracht. Natuurlijk was ik geschrokken, maar paniek voelde ik niet direct. Er waren geen enge apparaten, slangetjes of artsen in haar buurt die de indruk wekten dat het echt ernstig was. Ik dacht zelfs dat ze sliep. Ik kon me ook geen groot drama indenken, zoiets gebeurt ons toch niet? Pas toen ik hoorde dat haar pupillen nergens meer op reageerden, wist ik dat het fout was. Goed fout. Het bleek een dubbele herseninfarct in de thalamus te zijn, het aan- uitknopje in je brein. ”

Standby

“Mijn dochter sliep niet, maar lag in coma. Vier dagen lang. Nu is ze als een televisie die al dertien jaar op stand-by staat. Ze is er wel, maar pas als je haar aanstoot, wordt ze wakker. Als ik niet zou zeggen ‘pak eens een boekje’ of ‘maak eens een theetje’ zou ze de hele dag voor zich uit blijven staren. Nog geen meter verschuiven. Iedere vorm van initiatief ontbreekt. Wat ik haar nu vertel is ze in tien minuten vergeten. Op een goede dag.”

“Ze kan de restjes nog op haar bord zien liggen, maar niet meer de link leggen wat ze dan net heeft gegeten. Iedere dag beleeft ze alles voor de allereerste keer. Nieuwe herinneringen maakt ze niet. Gelukkig beseft Eliza dat niet. Ik kijk weleens documentaires met haar over dementie, om te peilen of ze er iets van zichzelf in herkent. Nee hoor, het lijkt haar vooral heel erg voor diegene die ze op televisie ziet. Dat ze er zelf veel erger aan toe is? Ze heeft geen idee.”

Trigger

“Soms is alles even terug, triggert iets haar. Denk aan het liedje dat ze toen gebruikte als wekker. Hoort ze die klanken op de radio, is alles in één keer terug. Ze huilt dan, hartverscheurend. Dat ze haar vriendje zo mist, de jongen met wie ze twaalf jaar geleden samen was. Het ergste is nog wanneer ze de pijn en het verdriet nog uren voelt, maar de reden alweer vergeten is. Dan breekt mijn moederhart in duizend stukjes. Tegelijkertijd is het brein een wonderlijk iets; roddels van RTL Boulevard én mijn telefoonnummer van dertien jaar geleden staan nog altijd in haar geheugen gegrift.”

Nummerbehoud

“Als ik dat laatste had geweten, was ik tien jaar geleden natuurlijk voor nummerbehoud bij mijn nieuwe abonnement gegaan. Maar ik wist het niet. En het drukte op mijn hart. Ik kreeg er kwellende dromen over waarin mijn dochter in paniek zou raken en me niet kon bereiken. Ik zorg altijd voor haar, maar ook ik moet af en toe een snelle boodschap doen. Haar alleen laten vond ik doodeng.”

“Mijn nieuwe nummer had ik geplastificeerd en al op de telefoon geplakt, met mijn naam erbij, maar die link legde ze gewoon niet. Ik probeerde te oefenen: ik in de tuin, zij binnen. Maar ik zag haar door het glas alleen maar naar het toestel staren. En ik kon alleen maar denken: wat als ze me op een dag niet kan bereiken en haar iets overkomt? Dan voelt dat als mijn schuld.”

Oproep

Ze is de wanhoop bijna nabij, wanneer ze afgelopen maand ontdekt dat het nummer  eindelijk vrij is, maar het nog steeds niet kan aanvragen. “Ik hoorde steeds dat ik geen nummervoorkeur op mocht geven en dat regels regels waren.” Weer werd er niet geluisterd. Een smeekbede in de lokale krant PZC (“ik wist het anders echt niet meer”) doet uiteindelijk wonderen.  KPN, de provider waaronder het nummer inmiddels valt, reageert en belooft er alles aan te doen het haar weer terug te geven. “Ineens ging het heel snel; in een paar dagen was het onmogelijke geregeld.”

Inmiddels hebben Elza en haar moeder hun eerste telefoongesprekje al gevoerd. Binnenshuis, om te oefenen. “Ze kon de cijfers razendsnel opnoemen en zelf het nummer intoetsen. In haar beleving had ze me altijd al kunnen bereiken, maar dat dat nu ook echt het geval is…is met geen woorden te beschrijven. Nu we elkaar ‘gewoon’ kunnen bellen, heb ik niets meer te wensen.”

Monique's dochter Isa (19) kreeg een herseninfarct: 'Ze moest alles opnieuw leren'Lees ook