In ‘Mannen van Moggré’ interviewt Roos Moggré bekende mannen die praten over het belangrijkste keerpunt in hun leven. Dit keer: RTL Nieuws- journalist Pepijn Crone (43).
Pepijn Crone leerde ik kennen toen ik solliciteerde bij het Jeugdjournaal en hij in de commissie zat. Veel krullen, grote lach. Ik wist na afloop niet zeker of ik de baan zou krijgen. Maar ik wist wel zeker dat er leuke mensen werkten. In elk geval een.
En ik kreeg gelijk. Samenwerken met Pepijn is een groot feest. Altijd geïnteresseerd, altijd vrolijk. Ik woonde ook een tijdje bij hem in de buurt en zag ‘m regelmatig voorbijrijden met een surfboard in z’n auto. Als je ‘m met het mes op de keel vraagt of hij liever surft dan verslag doet, krijgt hij het moeilijk.
Het had trouwens niet veel gescheeld of Pepijn was barman geworden of wasmachinesjouwer. Op de middelbare school werd hij weggestuurd.
Wat was jouw keerpunt?
“De school voor journalistiek was echt een keerpunt in mijn leven. Daarvoor heb ik erg lopen klooien met van alles in mijn leven. Op de middelbare school had ik totaal geen interesse in al die vakken op de havo. Wiskunde, natuurkunde, scheikunde, het interesseerde mij allemaal niks.
Ik was ook niet gelukkig op die school. Ik had wel vrienden, maar het systeem was niet mijn ding. Ik bleef in de tweede zitten en in de vierde werd ik zelfs weggestuurd. Ik haalde geen punten en spijbelde heel veel. Dan hing ik een beetje rond en er was een coffeeshop in de buurt, haha. Dat hielp ook niet. Stond ik daar een beetje sigaretjes te roken. Of ik loog tegen mijn ouders dat ik een paar uur vrij had en dan bleef ik in bed liggen. Ik had er gewoon geen zin in.”
En toen moest je uiteindelijk dus weg?
“De conrector belde meldde mijn ouders en vertelde zei dat het beter was als ik zou gaan. Dus ik ging. Daarna heb ik allerlei rotbaantjes gehad in Tilburg. Zo werkte ik in een fabriek waar ik etiketten moest plakken, ik werkte in de kroeg en ik heb witgoed, oftewel wasmachines rondgebracht. Dat laatste was niet best, ik moest altijd ‘onder tillen’. Daar kreeg ik enorme blauwe plekken van op mijn armen, waardoor ik wel dacht: oké, dit is het ook niet, ik moet toch iets anders gaan doen.
Toen ben ik naar het mbo in Utrecht gegaan. De opleiding toerisme leek mij wel wat en ik wilde niet in Tilburg blijven. Zo eindigde ik als 17-jarige jongen op een piepklein kamertje op de Witte Vrouwensingel daar. Maar ook dat mislukte, want school blijft school. En dat toerisme vond ik ook niet zo interessant. Op een dag was vooral mijn vader dat helemaal zat. Dus die heeft mij opgehaald en mee naar huis genomen in Hilvarenbeek en zei toen letterlijk: ‘Pepijn. dit is echt mislukt.’ Dat kwam hard aan.”
Journalist Pepijn Crone: ‘Ik ben best open, maar zodra het over mijn diepste gevoelens gaat klap ik dicht’
Had hij gelijk?
“Ja, eigenlijk wel. Ik had nog nul diploma’s en ik kostte hem en mijn moeder alleen maar geld. Uiteindelijk ben ik naar een camping op Elba in Italië gegaan om daar te werken. Dat was vooral gezellig en daar ontmoette ik ook een Nederlandse journalist. Hij woonde in Rome en werkte als correspondent. Dat vond ik zo interessant klinken, dat ik dacht: dat kan natuurlijk ook. Maar dan moet ik er wel iets voor gaan doen. Na die zomer heb ik op het volwassenonderwijs mijn havo afgemaakt. Mijn vader betaalde dat, maar ik moest wel een contract ondertekenen waarin stond dat ik dat zou terugbetalen. Dat heb ik tot mijn dertigste gedaan. Hij had het ook nog omgerekend in euro’s.
Die vader van jou was ook niet gek.
“Nee, hij had groot gelijk natuurlijk. Hij vond het ook niet eerlijk voor mijn zussen, die wel hard werkten op school. Door dat contract nam ik alles veel serieuzer en zo heb ik mijn diploma gehaald. Sinds ik met journalistiek bezig ben, heb ik nooit meer het idee gehad dat ik verplicht iets moest doen. Ik ben op kamers gegaan in Tilburg en al in mijn eerste jaar mocht ik mensen gaan interviewen, waardoor ik erachter kwam dat ik mijn geld kon gaan verdienen met praten en interviewen. Dat was zo’n eyeopener. Mijn eerste stage was bij het Brabants Dagblad in Waalwijk en mijn tweede bij het NOS Journaal. Toen was ik echt verkocht.”
Wat maakt het zo mooi?
“Ik heb altijd moeite gehad met routine, dingen die elke dag hetzelfde zijn. Een baan in de journalistiek is dat allesbehalve. Elke dag is anders. Als verslaggever bij RTL Nieuws weet ik in de ochtend nog niet waar ik ’s avonds uitkom. Natuurlijk, ik ben er trots op bij RTL Nieuws te mogen werken, juist in deze tijden waarin goede journalistiek zo belangrijk is. Maar heel eerlijk: het brengt me persoonlijk ook veel. Dat dynamische, dat vind ik echt te gek. Onderweg zijn. Als ze mij naar Limburg sturen word ik heel erg blij. Lekker in de auto. Hop, gaan. Ik ben altijd op zoek naar avontuur. Het mag niet te saai worden, dan haak ik af. Dat heb ik ook met dit huis bijvoorbeeld, dat hebben Merel en ik flink verbouwd. En nu is het een soort van af. En dan denk ik, oké, wat kan er nog meer? Ik wil blijven bewegen.”
Vandaar ook je liefde voor het surfen?
“Ja, je weet met surfen nooit hoe het afloopt. Soms ga je naar zee en dan zijn er geen golfen, dan is er nul wind en dan heb je pech. Soms ga je toevallig kijken met een surfboard in je auto, zonder verwachtingen, en dan is het helemaal ‘de bom’ met mooie golven. En dan kan ik daar nog een week op teren.
Ik speel wel eens met de gedachten om er mijn geld mee te gaan verdienen. Windsurfleraar op Elba worden, of een surftentje beginnen hier aan het strand. Maar misschien heb ik die tijd wel gehad. Als ik dat nu nog ga doen wordt het een beetje ‘scharrig’. Ik ben 43. Soms zit ik in de auto met mijn wetsuit aan en dan kijk ik in de spiegel en denk ik: what the fuck, ik heb echt een rimpelbekje. Haha. Maar verder ben ik allang blij dat ik ieder jaar weer ouder mag worden.”
Roos Moggré interviewde bekende mannen over mentale gezondheid: 'Oversharing bestaat niet'
Ben je ook in de liefde altijd op zoek naar beweging?
“Nou, blijven bewegen als stel is wel echt een must. Je moet af en toe ook gewoon met je vrienden op vakantie. En Merel moet ook af en toe gewoon lekker even eruit zonder mij. En dan ook vooral samen weer. Het leven is kort, hè. Zeker als je samen kinderen hebt. Ik heb er drie, dat is het tegenovergestelde van vrijheid. Daar heb ik zelf voor gekozen en ik ben dol op ze. Maar het is niet altijd makkelijk en soms voel ik mij gevangen. Want er wordt aan je hoofd geschreeuwd, je kunt geen gedachten afmaken, laat staan in een gesprek. En dus heb ik een bootje, en als het even kan ga ik even varen. Mijn hoofd leegmaken. Dat helpt. En binnen je relatie moet je elkaar dat ook gunnen, die vrijheden.”
Vrijheid is dus niet altijd een keuze?
“Nee, in je werk, in je relatie en als ouder heb je nou eenmaal niet alle vrijheden die je zou willen. En dus moet je in de bestaande kaders daarvan op zoek naar de ruimte die je nodig hebt. En het is ook een kwestie van accepteren. Niet alles kan. Backpacken in Australië is nu even geen optie. Ook al zijn er best momenten waarop ik dat zou willen. Haha.”
Je noemt je studie journalistiek een keerpunt, maar je bent ook uit elkaar gegaan met de moeder van je eerste twee kinderen. Na 17 jaar relatie. Was dat ook een keerpunt?
“Ja, dat kun je wel zeggen. Of eigenlijk vooral de periode daarna. Ik woonde een tijd in de achtertuin van iemand, in een tuinhuis. En toen ben ik er wel achter gekomen dat je eigenlijk niet zoveel ruimte nodig hebt in je leven. Ik realiseerde mij: ik heb een goede baan, ik heb een gezond lijf, mijn kinderen zijn gezond. Wie maakt me wat? Snap je?
Natuurlijk was de scheiding vreselijk en al helemaal voor de kinderen. Maar in de periode daarna heb ik echt het vertrouwen in mijzelf teruggevonden. Ik woonde piepklein maar was heel dankbaar voor alles wat ik wel had. Ik realiseerde mij dat het uiteindelijk toch ook draait om de keuzes die je maakt. Ook al lopen dingen mis, je kunt daarna wel de regie pakken en doorgaan met je leven. En dat heb ik gedaan. Je hoeft niet levenslang ongelukkig te blijven, je kunt zelf keuzes maken waardoor je weer gelukkig wordt. Ik ben ook minder onzeker dan vroeger. En als ik somber ben kan ik daar goed over praten, ook met vrienden. Dat helpt.”
En ben je nu, ondanks het gebrek aan vrijheid zo nu en dan, gelukkig?
“Ja, heel erg. We doen het denk ook heel goed, mijn ex, Merel en ik. We overleggen veel over de kinderen en werken ook goed samen. Dat is voor iedereen win-win. En ik pak dus mijn vrijheid wanneer het kan. Eigenlijk functioneer ik ook beter met de kaders die ik nu heb. Werk, relatie, kinderen. Het maakt mij allemaal blij en ik blijf daardoor ook gedwongen in het gareel. Haha. Kijk naar mijn middelbareschoolperiode. Dat werkte dus niet. Ik was ongelukkig en had geen doel. Dat is nu wel anders. Ik kan inmiddels soms ook wel stilzitten, hoor.”
Wanneer dan?
“We hebben hier een heel fijn bad. En daar kan ik ‘s avonds met Merel gewoon heerlijk in zitten, lekker relaxed en een beetje niks. Merel is ook heel rustig, die is wel op zoek naar avontuur maar kan ook goed stilzitten. Beter dan ik. Dus dat kijk ik wel eens van haar af, die rust. Onze dochter Billie lijkt trouwens wat dat betreft meer op mij. Die is altijd onderweg, en zit nooit stil. Dat wordt nog wat straks, op de middelbare school.”
Renze Klamer: ‘Bij de geboorte van Naomi stond ik te trillen op mijn benen’
Roos Moggré (43) is presentator en journalist, getrouwd en heeft twee kinderen. Voor LINDA. schrijft ze over dingen die haar opvallen, verbazen, blij maken, of juist boos. In haar nieuwe rubriek ‘Mannen van Moggré’ interviewt Roos bekende mannen die praten over het belangrijkste keerpunt in hun leven.
