In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week is dat Marie-Louise Hofstee.
Haar man André overleed drie jaar geleden aan de gevolgen van alvleesklierkanker.
“André en ik waren twintig jaar samen”, vertelt Marie-Louise. “We leerden elkaar kennen op de atletiekclub. Gaven allebei training aan een beginnersgroep.” Of het liefde op het eerste gezicht was? “Hij moest heel erg zijn best doen”, lacht ze.
Maar als de vonk eenmaal overslaat, is er geen ontkomen meer aan. “We hadden het vanaf het begin af aan hartstikke leuk. Hij kwam al heel snel bij mij wonen en na ruim een jaar zijn we getrouwd. Dat was geweldig. De hele atletiekclub bemoeide zich ermee. We kenden veel mensen, hadden veel vrienden die er allemaal bij waren.”
Ze hebben een gelukkig huwelijk, maar in januari 2020 slaat het noodlot toe. “André voelde zich niet lekker. Hij ging naar de huisarts en kreeg de diagnose suikerziekte. Dat hadden we niet verwacht. André was lang, slank en sportief. Maar goed, iedereen kan diabetes krijgen.”
Amerikaanse oncologen boeken resultaat in strijd tegen ongeneeslijke alvleesklierkanker
Hij gaat de medische molen in en krijgt medicijnen die ervoor moeten zorgen dat hij zich weer beter gaat voelen. “Maar twee maanden later voelde hij zich nog steeds niet goed. Weer ging hij naar de dokter. Die zei dat hij zich al veel sneller beter had moeten voelen.” André wordt doorverwezen naar het ziekenhuis voor nader onderzoek. “Op 13 maart kregen we te horen dat hij alvleesklierkanker had.”
Die dag staat in het geheugen van Marie-Louise gegrift. “Het was het begin van de coronapandemie. 13 maart was de dag dat Mark Rutte bekendmaakte dat we geen handen meer mochten schudden. Het was het begin van een akelige tijd. Ik mocht niet met André mee naar het ziekenhuis en we mochten geen bezoek ontvangen.”
“Aan de ene kant zorgde het ervoor dat we veel tijd met zijn tweeën hadden en in alle rust afscheid van elkaar konden nemen. Dat was heel fijn. We vertelden elkaar hoe geweldig de afgelopen twintig jaar waren geweest en dat het verdrietig was dat daar nu een einde aan kwam. Het betekende ook dat niet alle vrienden afscheid van hem konden nemen.”
Karin verloor haar zoon Luke (18) aan kanker: 'Raar om de laatste uren van je kind door te maken'
André takelt snel af. “Het ene moment fietste hij nog twintig kilometer, het andere moment liep hij met een rollator. Ik zag hem steeds zieker worden. De arts voorspelde ons dat zijn leven als een nachtkaars zou doven, en dat gebeurde ook. Hij sliep steeds meer. Soms stond hij op, ging hij naar beneden. Dan maakte ik ontbijt, at hij en ging hij daarna weer slapen. Ook had hij bloedneuzen. Eén keer werd ik ’s nachts wakker en toen zat hij op de rand van het bed met een bloedneus. ‘Hoelang zit je daar al?’, vroeg ik. ‘Anderhalf uur’, antwoordde hij. Dat vond ik zo erg.”
Het is een lijdensweg en een maand na de diagnose besluit André dat hij niet meer wil vechten. “Hij belde de huisarts en André zei tegen hem: ‘Ik geef het op’. De woensdag na Pasen is hij hier thuis overleden. Zijn zoon en ik waren erbij. Door middel van euthanasie is André heel snel en vredig overleden.”
Zijn overlijden is inmiddels drie jaar geleden. “André was mijn maatje. Ik mis de intimiteit, ik mis dat we voor het slapengaan samen de dag nog even doornamen. Met zijn tweeën is alles leuker. Alleen eten is verschrikkelijk, alleen slapen is niet leuk. Als ik iets heb meegemaakt, kan ik het niet kwijt. Het gemis wordt niet minder, het lijkt alleen maar erger te worden.”
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
De meervoudig beperkte zoon van Mirjam overleed toen hij 9 was: 'Dankbaar dat we hem hebben gehad'
