Maarten Dammers verdwaalt als jonge man in verdovende middelen, maar weet daar uiteindelijk zijn weg uit te vinden. In zijn boek ‘Ik ben Maarten en ik ben verslaafd’ vertelt hij zijn persoonlijke verhaal.
“Ik voel me gezegend dat ik het heb overleefd. Ik ben vier keer bijna dood geweest”, vertelt Dammers openhartig aan LINDA.
Trigger warning: dit artikel gaat over alcoholmisbruik en actieve verslaving.
Zijn eerste drankje drinkt hij op zijn dertiende. Dat smaakt al snel naar meer, vertelt Maarten Dammers. “Ik was door een gebeurtenis in mijn verleden bang om afgewezen te worden en bang om niet goed genoeg te zijn.” Als kleine jongen weet hij daardoor vaak niet hoe hij zich moet verhouden tot andere mensen. “Ik ontwikkelde allerlei gedragingen, waaronder pleasen. Ik was voortdurend bezig het mensen naar de zin te maken.” Door alcohol te drinken verdwijnt zijn ongemak in die tijd. “Als ik dronk was er geen onrust en wantrouwen meer.”
Ondertussen raakt hij zichzelf steeds meer kwijt. Hij leeft van roes naar roes en is hele periodes aan één stuk door onder invloed. Zijn vrouw en kinderen duwt hij steeds meer weg en op een gegeven moment valt er niet meer met hem te leven. “Tot mijn 55e ging het verdwalen door en raakte ik steeds verder verwijderd van dat kleine jongetje. Ik werd een nare, botte, verwoestende man die ik eigenlijk niet ben.”
Maarten is ruim veertig jaar actief verslaafd voordat hij in Zuid-Afrika definitief afkickt en zijn zucht naar middelen achter zich laat.
Het schrijven van Ik ben Maarten en ik ben verslaafd is zwaar geweest voor Dammers, vertelt hij, maar het voelt ook als een bevrijding dat zijn verhaal nu op papier staat. “Mijn brein is vreemd genoeg niet stuk, ik kan me veel goed herinneren. Dat is een geschenk, maar ook ontzettend confronterend. Ik kreeg herbelevingen, vooral tijdens het schrijven over de dieptepunten.”
In deze periode komen hevige gevoelens van schuld en schaamte omhoog. Dammers vindt zichzelf een in en in slecht mens. “Het was buitengewoon pijnlijk om te schrijven en ik weet nu ook dat er nog werk aan de winkel is.” Na het uitbrengen van zijn boek gaat hij weer in therapie, om wat er nu naar boven is gekomen te onderzoeken. “Het schrijven zorgde er al voor dat mijn herstel meer verdieping kreeg, maar het is een reis die ik de rest van mijn leven zal maken.”
Zijn boek is niet de eerste plek waar Dammers open is over zijn verslaving. In 2022 deed hij zijn verhaal in de documentaire Papa is verslaafd en van 2015 tot heden draagt hij als ervaringsdeskundige interventionist en familiebehandelaar bij aan het televisieprogramma Verslaafd! Maar waar hij in de docu vooral ingaat op de gevolgen van zijn verslaving voor zijn omgeving, is het boek echt een beschrijving van de reis die hij zelf heeft gemaakt. Hij schrijft zowel over de heel donkere periodes als over de weg naar herstel, helen en vergiffenis.
“Het boek gaat over het verdwalen van een gevoelig klein jongetje die denkt middels drank en drugs te weten hoe het leven in elkaar zit. Als hij zich in toenemende mate begint te realiseren hoe destructief hij is, is het te laat en sloopt hij alles en iedereen om zich heen”, vertelt de auteur. “Ik laat door middel van confronterende anekdotes zien hoe vernietigend een verslaafd leven is.”
Naast heel pijnlijke momenten illustreert Dammers in het boek ook de mooie momenten die tijdens en na zijn herstel hebben plaatsgevonden. Hij legt uit hoe de band met zijn vrouw en dochters nu is en hoe ze elkaar hebben teruggevonden. “De schuld en de schaamte zijn verdrongen door een gevoel van dankbaarheid. Ik ben gezegend dat ik dit allemaal mag meemaken.”
Het gaat nu goed met Dammers, vertelt hij. “Ik ben over het algemeen in balans en probeer zo dicht mogelijk bij mezelf te blijven.” Tijdens hectische momenten probeert hij de bijkomende emoties te accepteren en door te gaan. “Ik weet nu dat die gevoelens weer voorbijgaan. Ze brengen me nooit meer naar de slijter of de dealer.” Emoties onderdrukken bestaat niet meer in het woordenboek van de schrijver. “Ik ben een jankebal geworden”, lacht hij vrolijk.
“Ik wil lezers van mijn boek laten zien dat er een veranderingsproces mogelijk is van hoop naar vergeving, van zowel je dierbaren als jezelf. Ik vond het belangrijk dat ik er radicaal eerlijk en vol zelfreflectie in zou gaan om door te geven dat een rock ‘n roll-leven vol drank en drugs er soms heel sexy uitziet, maar het zeker niet is.”
Daarnaast wil hij laten zien dat destructief gedrag, groot of klein, te doorbreken is. “Mijn verhaal heeft de boodschap in zich dat je niet hoeft vast te houden aan je oude patronen en copingmechanismen. Want er is hoop, hoe groot de puinhoop ook is.”
Kamp jij of iemand in je omgeving met verslaving of andere psychische klachten? Bel, chat, app of mail gratis en anoniem met een hulpverlener van MIND Korrelatie via mindkorrelatie.nl of 0900-1450.
Noortje groeide op met alcoholverslaafde moeder: 'Daar hing ze weer, in badjas op de bank'
