Lennart schiet in paniek en begint te rennen, maar zijn vader ziet het gebeuren en grijpt hem bij de kraag. Lennart wordt onder de douche gezet en de eerste herinnering die hij daarna heeft, is van het ziekenhuis. Daar ligt hij ter observatie op de kinderafdeling. Het duurt een paar dagen voordat hij geopereerd kan worden.

Lennart licht toe: “Ze moesten eerst zeker weten hoe erg mijn huid er aan toe was. Ze staken daarvoor kleine naaldjes in de brandwond, het bleek volledig gevoelloos. Dat is een indicator dat je zenuwen zijn afgestorven en je huid niet uit zichzelf zal terug groeien.”

Huidtransplantatie

Op basis daarvan wordt besloten dat hij een huidtransplantatie nodig heeft. De daaropvolgende dagen wordt de wond steeds opnieuw uitgespoeld om al het kruit te verwijderen. Daarna krijgt Lennart de huidtransplantatie, uitgevoerd met huid van zijn eigen bovenbeen. Na die operatie is het even kantje boord, omdat hij hierbij veel bloed verliest.

De achtjarige Lennart ligt vervolgens ruim drie weken in het ziekenhuis om te herstellen. Daarna mag hij naar huis, maar moet hij nog regelmatig naar een brandwondencentrum om te kijken hoe het gaat met zijn litteken. “De kans was groot dat die huid niet rekbaar genoeg zou zijn, omdat mijn groeispurt nog moest komen. Gelukkig viel dat erg mee, de jaren daarna. Het enige ongemak dat ik nu ervaar is als ik omhoog kijk: dan staat de huid onder mijn nek strak. Maar dat vind ik de moeite van een extra operatie niet waard.”

Lennart met zijn vriendin (Beeld: privéarchief)

Op kamp

De eerste jaren na het ongeluk heeft Lennart moeite met zijn duidelijk zichtbare litteken. De jaarlijkse kampweek van de Nederlandse Brandwonden Stichting helpt hem hiermee te dealen. Hij gaat daar sinds zijn achtste ieder jaar naartoe. “Natuurlijk doe je in eerste instantie leuke activiteiten met elkaar. Maar hoe ouder je wordt, hoe meer je praat over wat je is overkomen en wat dat achteraf met je doet. Het heeft me heel erg geholpen met accepteren hoe ik eruit zie.”

Soms wordt Lennart nog geconfronteerd met zijn litteken, op het strand bijvoorbeeld. “Het is vooral lastig als mensen wél naar je kijken, maar er niets over zeggen. Vraag maar gewoon wat er gebeurd is. Dat is veel prettiger dan merken dat er continu naar je gestaard wordt.”

Lennart gaat nog altijd mee op kamp, tegenwoordig als begeleider. “Ik vond het zo bijzonder wat ze voor mij gedaan hadden, dat ik hetzelfde voor anderen wilde betekenen. Dit jaar hadden we bijvoorbeeld een jongen die door zijn brandwonden geen korte broek aan wilde. Na een week ging-ie in korte broek naar huis. Dat is gewoon mooi.”

Geen held

Naar de buurman die het vuurwerk afstak voelt Lennart geen wrok. “Ik heb hem er een paar jaar geleden nog over gesproken, dat was goed. Hij heeft er wel last van gehad, dus het was voor hem ook een opluchting dat ik hem niets verwijt. Weet je, hij kon er gewoon niets aan doen. Hij was met zijn zoon vuurwerk aan het afsteken, niet dronken of lallend aan het stunten.”

Desondanks is Lennart tijdens jaarwisselingen vaak niet buiten te vinden. Hij heeft het weleens geprobeerd, maar dat was geen succes. “Het toeval wilde dat er precies een pot vuurwerk omviel, het schoot rakelings langs me heen. Niets gebeurd, maar ik wist toen wel zeker: ik ben niet zo’n held. Ik blijf liever binnen. Wat ik vooral wil zeggen: wees voorzichtig, óók met het ‘veilige’ kindervuurwerk. Dat kan dus echt schadelijker zijn dan je denkt.”

Mirjam raakte zwaargewond door vuurwerkbom in brievenbus: 'Zó kwaad op de dader'Lees ook