Liesbeth Rasker (35) runt een Instagram-café waar elke maandag duizenden vrouwen (en een handvol mannen) elkaar advies geven. Speciaal voor LINDA. licht de kroegbaas een gespreksonderwerp toe.
Deze keer: ‘Ik heb nu drie maanden een nieuwe baan en ik vind het werk stom en heb geen leuke collega’s. Moet ik doorzetten of opzeggen en verder kijken?’
Doordat ik na mijn studie min of meer per ongeluk in een leven als freelancer rolde, ben ik nog nooit ergens in dienst ben geweest, op een klein half jaar na. Tijdens die studie werkte ik namelijk een paar maanden parttime bij een consultancy bureau. Dat moet in 2011 zijn geweest. Het was de tijd dat bedrijven allemaal opeens ‘iets met social media’ moesten doen.
Via via kwam ik in contact met de eigenaar van dat bureau, en aangezien er alleen maar veertigers en vijftigers werkten die werkelijk geen idee hadden wat ‘een Facebook’ was kreeg ik als jonge twintiger opeens een baan als ‘social media consultant.’ Dat was toen nog een ding, iedereen van twintig werd ‘social media expert’, wat niet meer betekende dan ‘ik ben veel online.’
Het was een fascinerende tijd. Ik mocht mee naar heel serieuze pitches voor giga bedrijven als Vodafone en Microsoft, zat daar dingen te presenteren voor allemaal hoge piefen terwijl ik werkelijk nog met één been in de collegezalen stond en met het andere been in Café de Kleine Cooldown. We verzonnen ‘activaties’ voor Facebook en ik moest dingen uitleggen als wat een getagde foto is en dat mensen kunnen zien waar anderen in getagd worden.
Er was het moment dat mijn leidinggevende me een mail stuurde dat de kleding die ik droeg ‘niet gepast’ was. Het ging om een trui met brede kraag en een half blote schouder. ‘Dat kan echt niet bij een professioneel bureau als het onze.’ Ook herinner ik me nog lévendig hoe oneerlijk ik het vond dat ik om 08.00 uur moest beginnen omdat zij om 16.00 uur de deur uit moest om haar kinderen op te halen. Terwijl ik geen ochtendmens ben en liever om 10.00 uur begin en dan tot 18.00 uur doorwerk. Dat kon allemaal niet.
Sowieso was ik niet gemaakt voor het vaste kantoorleven, bleek al snel. Ik vond het ronduit verstikkend om elke dag naar dezelfde plek te moeten met dezelfde mensen en dan min of meer hetzelfde werk te moeten doen. Het was dan ook geen langdurige match tussen ons, en erna ben ik nooit meer ergens in dienst geweest. Zelfs freelance klussen waarvoor ik elke week een dag naar een kantoor of redactie moest hield ik niet lang voor. Ik kan hard werken, maar niet zo goed voor een ander. En ook niet als er al teveel herhaling in dreigt te komen. Maakt dat me een verwende millennial? Misschien, misschien.
Relatietherapie, een goed idee? 'Je moet het dak repareren als de zon schijnt'
Hoe dan ook, de vraag van deze week bracht me in tweestrijd. Enerzijds denk ik: we zijn allemaal wel heel erg gewend aan snel de handdoek in de ring gooien als het ons een beetje tegenzit. Hup, even tanden op elkaar, niet alles in het leven kan leuk zijn. Dat is de boomer in mij. Aan de andere kant denk ik: het leven is te kort om veertig uur per week op een plek te zitten die je haat. Hup, snel op zoek naar een andere baan die beter bij je past. Dat is de Gen-Z’er in mij. Misschien is dat wel waarom millennials vaak zo stuurloos zijn: we zijn het besluiteloze midden van een generationele sandwich van tegenpolen. Maar goed dat is weer een ander verhaal.
‘Ligt heel erg aan hoe je bent. Ben jij iemand die vaak kat uit te boom kijkt en moet wennen op een nieuwe plek, dan zou ik het nog even geven. Heb jij je in het verleden altijd snel je op je gemak gevoeld op werkplekken etc? Dan is dit niet de juiste plek. Want ja, werk hoeft niet alleen maar leuk te zijn, maar het moet ook niet in alle opzichten stom zijn.’
‘Allereerst voor jezelf op een rijtje krijgen wat er zo stom is aan het werk en de collega’s. Heb je er invloed op? Kijk of je het voor jezelf kan verbeteren en geef het een kans. Is het werk stom omdat je tijdens het sollicitatiegesprek een verkeerd beeld hebt gekregen? Maak het bespreekbaar met je manager en evt recruiter die bij het proces betrokken was. Opzeggen kan altijd, maar er was ook een reden waarom je voor de baan koos. Dat maakt het misschien de moeite waard om bovenstaande dingen uit te zoeken en uit te spreken.’
‘Bij mijn vorige baan precies hetzelfde gehad. Soms weet je in je hoofd wel dat het niet altijd leuk is, maar toen voelde ik het ook sterk in mijn lichaam dat het niks voor me was. Hoe cliché ook, naar ja hart luisteren is het beste, dat geeft je echt wel aan wat te doen!’
‘Mijn spelregel is: 6 maanden doorzetten. In het begin snap je niet wie wie is, wat je kan doen om dingen te veranderen die je niet leuk vindt, weten anderen nog niet wat je toegevoegde waarde is, etc. Dat vraagt tijd en dus wat geduld. Vaker gehad dat het daarna toch leuk werd! Tenzij toxic
werkomgeving oid. Dan is direct stoppen een goed idee en zeker geen schande.’
‘Hangt af van waar de baan je kan brengen. Als het ruk is en je hebt er geen toekomstperspectief, dan gauw wegwezen. Maar als er toekomstperspectief is qua doorgroeien/functie? Dan uitzoeken hoe je daar komt en hoeveel tijd het je gaat kosten om die ontwikkeling te kunnen laten zien.. en daar een plan voor maken, eventueel met HR/job coach. Dan is een jaar je tanden op elkaar zetten misschien niet zo erg. En daarbij; leuke collega’s hebben is echt heel fijn maar zelden een gegeven. Ergens anders gaan werken geeft ook geen garanties wat betreft collega’s. Bedenk in zo’n geval dat je daar niet komt werken om vrienden te maken (dat kan je buiten werk om ook) maar om skills te leren, te ontwikkelen, iets bij te dragen en toe te groeien naar X,Y,Z.’
‘Interessant om uit te zoeken want er precies stom aan is. Dat kan bijvoorbeeld ook komen doordat alles nieuw en moeilijk is of doordat je eerst een beetje ‘stom’ werk moet doen voordat je tot het leuke komt. Spreek het in elk geval uit naar je leidinggevende, liefst met iets meer woorden dan ‘stom’, die wil je in elk geval de kans geven om je te helpen. En de mensen: is het een groter bedrijf waarbij je misschien eens buiten je eigen afdeling op zoek kan gaan naar gelijkgestemden?’
Omgaan met een partner met ADHD: 'Als je je teveel ergert, moet je misschien niet bij die persoon zijn'
Liesbeth is schrijver en podcastmaker (van onder meer De Dienst en Dag voor Dag), en sinds een jaar digitale kroegbaas. Ze woont in Amsterdam met haar poes Disco, was in een vorig leven altijd op reis, en als ze later groot is hoopt ze de helft van het jaar op een Italiaanse heuveltop te wonen.
