Francis kreeg 4 jaar geleden een kerngezonde zoon, maar heeft na de bevalling zelf bijna geen leven meer. Door een bekkenbodemverzakking heeft ze dagelijks pijn, en er is niemand die dat echt begrijpt.
“Waarom word ik niet geholpen?” vraagt ze zich hardop af.
“Over de bevalling had ik me niet zo druk gemaakt. Natuurlijk hoorde ik weleens horrorverhalen over uitscheuren en eindeloze weeën, maar mijn eerste ervaring was positief. Elf jaar geleden kwam mijn dochter in een poep en een scheet ter wereld. Het was mooi. Dat idee had ik ook voor de tweede keer, al dacht ik wel dat mijn zoon nog sneller ter wereld zou komen. Dat hoor je vaker bij een tweede.
Ik kreeg gelijk: de verloskundige was net op tijd binnen om hem op te vangen. In 53 minuten kwam mijn zoon ter wereld, waarbij onzichtbaar zoveel schade ontstond. Al had ik op dat moment geen idee.”
Amy (27) had een buitenbaarmoederlijke zwangerschap: 'Buik vol verklevingen'
“Dat kwam pas dagen later. Met baby T. allang in zijn wiegje had ik nog steeds het opgerekte gevoel alsof ik ieder moment moest persen. Met mijn vinger voelde ik of het nog wel klopte daar beneden. Ik voelde een gekke bobbel bij mijn vagina-ingang. In paniek riep ik de kraamhulp. Van haar hoorde ik voor het eerst over een vaginale verzakking. Dus dát verklaarde het gevoel alsof mijn baarmoeder ergens op mijn enkels bungelde.
De druk was te hoog geweest, de bevalling te snel gegaan. T. was er dan ook uit gevlógen. Ik droeg hem ook zo laag in mijn bekken, daar had ik me de laatste zes weken van de zwangerschap zorgen over gemaakt. Het voelde toen al alsof zijn hoofdje tussen mijn schaamlippen zat. Mijn plas kon ik amper ophouden, ik had steeds ongelukjes. Ik vond dat vreemd, maar de verloskundige had het afgedaan als een veelvoorkomend probleem tijdens de laatste loodjes.
Daar kan ik nu nog verdrietig om worden en het zet me ook aan het denken. Was ik toen maar naar een bekkenbodemspecialist gegaan, of niet liggend bevallen. Ik heb me vaak afgevraagd of ik het leed zo had kunnen voorkomen.”
“Er is geen dag dat ik er niet mee bezig ben of pijn heb. De verzakking beperkt me in alles wat ik doe. Ik kan nog geen trap op zonder eerst naar het toilet te gaan en dan nog voelt het alsof ik een kilo aardappelen tussen mijn benen meezeul. Tel daar het gevoel van een bal in je kont bij op en je kunt je misschien voorstellen dat zelfs een paar treden hartstikke zwaar zijn. Door de rugpijn kan ik op slechte dagen mijn eigen kind niet tillen om te troosten. Werken lukt niet meer, ik heb een WIA-uitkering aangevraagd.”
Delicia's (30) baarmoeder scheurde tijdens bevalling: 'Ik bloedde bijna dood'
“Ondertussen heb ik alles geprobeerd, ontelbaar veel oefeningen om mijn bekkenbodemspieren te trainen. Ik kreeg een pessarium om de boel omhoog te houden, maar zelfs het grootste formaat floepte er in de gang van het ziekenhuis al uit, zoveel druk kwam er op het ding te staan. Ondertussen verzakt de boel steeds een beetje meer. Zo drukken mijn darmen inmiddels tegen mijn vaginawand, waardoor mijn darm in mijn vagina terechtkomt en ik de ontlasting kan voelen. Daar schaam ik me ontzettend voor.
Een normaal seksleven zit er niet meer in. Het vrijen doet zeer en ik ben toch bang dat er urine meekomt. Ook in het dagelijks leven breekt de schaamte me op. Ik heb constant het gevoel dat ik mezelf ruik, want ik verlies toch urine. Ik kan niet niezen of een lang stuk lopen. Dan gaat het fout.”
“Ondertussen word ik nog altijd van het kastje naar de muur gestuurd. Ik heb de artsen gesmeekt mijn baarmoeder te verwijderen, maar daar vinden ze me te jong voor. Het is wachten tot mijn baarmoeder echt naar buiten komt – of één van mijn andere organen, zoals mijn blaas of darm – óf op een arts die het wel serieus neemt. Tot nu toe doen de medisch specialisten niets dan afwachten.
Er hebben zeker 43 mensen – ja, ik heb geteld – naar mijn vagina gekeken. Of mijn kijkdoos, zoals ik haar tegenwoordig maar noem. Ik moet toch af en toe een grapje blijven maken, anders drukt het te zwaar. De co-assistente kon er minder om lachen toen ze tevergeefs een eendenbek in wilde brengen en ik grapte: ‘dit gebeurt er dus met je als je kinderen krijgt!’
Maar bloedserieus gaat het ook niet. Ik heb in geen tijden een uitstrijkje laten maken. Ik weet dat ik moet, want een eerdere uitslag was erg slecht – PAP 4 – en ik verlies weleens bloed. Maar ik durf niet meer. Het wroeten met zo’n eendenbek om in mijn baarmoedermond te komen is te pijnlijk.”
Amy (27) had een buitenbaarmoederlijke zwangerschap: 'Buik vol verklevingen'
“Toch vind ik het het allerpijnlijkst dat ik er met bijna niemand over kan praten. Ik heb een goede vriendin en een buurvrouw bij wie ik mijn hart kan luchten, maar verder zit niemand erop te wachten. Bij onderwerpen als seksualiteit of urineverlies trekken de meeste mensen wit weg. Ik probeerde het aan te kaarten bij een goede vriendin, maar ze vertelde me doodleuk dat ze het liever niet had geweten. Dat voelde heel eenzaam. Het is een geheim dat ik al lang genoeg met me meezeul, je hoopt toch op begrip.
Er rust zo’n taboe op. Er wordt gewoon niet over gesproken en dat vind ik kwalijk. Door mijn verhaal te doen hoop ik dat lotgenoten de erkenning vinden die ze zoeken, dat zwangeren alerter zullen zijn en dat medisch specialisten het toch serieuzer nemen. Als iemand weken na je bevalling vraagt hoe het is gegaan, is het sociaal wenselijke antwoord niet dat je hele onderkant vanbinnen is ingestort. Maar je zou het wel moeten mogen zeggen, zonder je daar bezwaard over te voelen.”
Dit artikel is eerder verschenen op 1 september 2021.
Sandra werd na 30 weken overvallen door de bevalling: 'Wist niet wat me overkwam'
