Eva* (31) is na jaren samenwonen weer vrijgezel, en dat bevalt prima. Op het daten na. In sprookjes gelovende mannen die nog thuis wonen, geen gehoor meer na ‘de leukste date ooit’ of bindingsangst (bij beide partijen): ‘Het is gewoon ruk.’
Toch blijft ze het proberen, want iedereen wil af en toe wat gefriemel aan het lichaam. Dit keer: de tweede date (of toch niet).
Eva: 'Hij zei een bekende TikTokker te zijn en kon daarom niet in het openbaar afspreken'
Ik kwam hem voor het eerst tegen in de stad, want ‘hij deed niet aan dating-apps’. Die avond was ik uit met een grote vriendengroep. Na sluitingstijd waren we nog niet klaar met feesten. Op naar mijn huis dus, want ‘ik had nog wel wijn’.
Midden in het centrum stond hij daar, samen met één van zijn vrienden. Samen gingen ze, zo bleek later, elke week samen op stap om te ‘scoren’. “Waar gaan jullie naartoe, alles is toch al dicht?”, riep hij ons toe. Al was het volgens hem achteraf toch echt andersom, had ik hem in de ogen aangekeken om te vragen of hij met ons mee ging feesten.
Die avond hebben we staan tongen in de autogarage, terwijl onze vrienden in mijn huis aan de wijn zaten. Toen de laatste vertrok, bleef hij nog even plakken. Al mocht ‘ie niet blijven slapen, wat mij weer een uitnodiging op de socials opleverde. Een telefoonnummer? Daar doen we blijkbaar niet meer aan.
Eva: 'Ik belde de man van het feest in paniek op, maar zijn nummer bleek vals'
Een paar weken later was ‘ie daar: de eerste echte date. Uren hebben we op het terras gezeten om over van alles en nog wat te praten. Het gevoel dat ik toch meer gemeen met hem had dan enkel ons sterrenbeeld was aangenaam.
Op het einde ging ik met hem mee naar huis. Ik bleef slapen en er werd gezoend. Hij zei dat ik prachtig was, en lepeltje-lepeltje vielen we in slaap. De volgende ochtend werd ik wakker met een ontbijtje.
Of er een tweede date ging komen, wist ik toen nog niet. Ik vond het leuk en was nieuwsgierig geworden naar meer, dat zeker. Maar hij zwaaide me uit en zei: “Misschien zie ik je nog weleens.”
Terwijl ik naar huis liep in de kleren van de dag ervoor kreeg ik een berichtje. Of ik misschien zin had om nog een keer met hem af te spreken. Want hij vond dit toch echt ‘de leukste date die hij in tijden had gehad’.
Lief, vond ik, dat hij toch een beetje te zenuwachtig was om zoiets ‘in het echt’ te vragen. We kozen een datum: de week erop zou ik hem weer zien.
Eva: 'Nadat ik mijn laatste geld had neergelegd zei hij: 'Dan krijg ik nog 3 euro van je''
Maar die bewuste dag kreeg ik een berichtje: hij was ziek, dus onze date kon niet doorgaan. En nee, daar zat geen nieuw voorstel bij. Maar nog geen gesloten zaak, zou je denken. Want hij had mij immers zélf voor de tweede keer mee uit gevraagd.
Weer een week later had ik nog steeds niks van hem gehoord. Of hij al helemaal beter was, vroeg ik hem. Ook al wist ik ondertussen echt wel hoe de vork in de steel zat.
Hij vermeed het onderwerp, tot ik zelf een nieuwe datum voorstelde. Ja, ik was hem aan het provoceren, en ik wist wat er komen ging. Toch irriteerde het me toen hij zei dat hij het allemaal ‘erg gezellig vond en zo’, maar een tweede date niet echt zag zitten.
Echt, hoe moeilijk is het om je uiteindelijke besluit nog even aan de ander door te geven?
*De naam van Eva is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Eva: 'Daar lag hij dan, in de armen van mijn beste vriendin'
