Tuurlijk, een beetje Amerikaanse geliktheid was niet te ontkennen, maar toch. Ik heb het gevoel nog steeds dezelfde Reinout Oerlemans te hebben gezien als de versie die in 1990 als Arnie Alberts in GTST voor het eerst in onze levens stapte.

En dat terwijl het eigenlijk niet kan: op je veertigste naar Amerika emigreren met je hele gezin, de roem achter je laten en helemaal opnieuw beginnen. Gedoemd om te mislukken zou je denken, maar jeetje, wat hebben de Oerlemannetjes dat toch gigantisch knap gedaan.

Het valt tegenwoordig niet mee om m’n spanningsboog langer dan vijf minuten gespannen te houden bij een tv-programma. Maar ik heb serieus een uur ademloos naar Reinout Oerlemans kunnen kijken, dát was al even geleden. Bedankt Frank. En wat een gemis voor Nederland dat ie weg is.

Niks strakgetrokken mooiboy, maar iemand die moeilijk naar zichzelf kan kijken. Die dankbaar is voor de kansen die hij gepakt heeft en werkelijk alles uit het leven wil halen. Een man die nog steeds geëmotioneerd is bij het terugzien van Antonie Kamerling op een iPad. Een man die zenuwachtig ijsbeert voor een belangrijke pitch bij een groot tv-station. En een man die van Los Angeles zijn thuis heeft gemaakt. Alsof het nooit anders geweest is.

Misselijkmakend. Of nou ja, ik werd er misselijkmakend jaloers van. Maar dacht vooral: ik neem Reinouts woorden ter harte. ‘Je bent op aarde om de grenzen van je talent te ontdekken.’ Waarheid als een koe. Dus nu wil ik Reinout Oerlemans 2 worden. Want als iemand heeft bewezen dat The American Dream bestaat, dan is hij het wel.

Selling The OC: 'Een oppervlakkigheid die eigenlijk niet te verdragen is, maar zó lekker'Lees ook