Hardnekkig is het, het ingebakken seksisme, de mannelijke betweterij, de vuige, alles vervuilende vrouwenhaat die continu de kop opsteekt. Soms zogenaamd subtiel, maar veel vaker open en bloot, lomp en opdringerig. Je krijgt het er bij sommige mannen nog niet met een honkbalknuppel in geramd dat ze zich niet met vrouwen hebben te bemoeien. Dat ze niet intelligenter zijn, niet meer autoriteit krijgen door een jasje te dragen.
Deze week was het weer raak. De afschuwelijke dood van de jonge Mahsa Amini door de hand van de Iraanse zedenpolitie heeft tot grote protesten geleid. Vrouwen vullen de straten en pleinen van Iran, verbranden hun hoofddoek, knippen hun haren af, en worden gelukkig bijgestaan door veel mannen. Her en der klinkt de hoop dat dit weleens het keerpunt zou kunnen zijn. Ik hoop het vurig. Een staat die haar burgers onderdrukt, zich bemoeit met de persoonlijke keuzes van vrouwen en hun lichamelijke integriteit schendt, heeft geen bestaansrecht.
Wat zien we in Nederland? Massa’s mensen die (gehoofddoekte) vrouwen ter verantwoording roepen. Nu heb ik op deze plek al eens over de hoofddoek geschreven, maar wie serieus denkt dat-ie beter is dan de mullahs wanneer die vrouwen hier iets wil opleggen of verbieden, moet zich na laten kijken. En vooral in het luchtledige gaan praten, want heel veel vrouwen zijn inmiddels echt wel klaar met dat domme geblaat.
Mannen willen je niet alleen uitlachen, achterstellen, buitensluiten, vernederen, zeggenschap over je baarmoeder, maar ook dat je als vrouw hun standpunten uitdraagt.
Zeg als biculturele, islamitische vrouw iets over de hoofddoek en mannen komen je vertellen dat je het verkeerd ziet. Dat is eigenlijk best grappig. Je bent in de cultuur geboren, opgegroeid, opgevoed, je kent de wereld van binnenuit, maar dat houdt hen echt niet tegen.
Je hoeft er niet eens bicultureel voor te zijn, maar gewoon vrouw en onafhankelijk. Wie geen kuddedier is, vindt zich al snel tegenover de bloeddorstige hordes.
Neem Sigrid Kaag. Telegraafjournalist Wouter de Winther bestond het te schrijven dat het misplaatst was dat ze glimlachte op Prinsjesdag. Als ze serieus kijkt, is ze een kille heks, als ze glimlacht is het fout. Na de tirade van Baudet, stond het kabinet op uit de Kamer. Wat was de kritiek? Kaag was te ‘emotioneel’, heeft ‘lange tenen’, door haar was het debat ‘ontspoord’. Niet door Baudet die raaskalde alsof hij aan de crack was, nee, door Kaag. Dat andere kabinetsleden eerder opstonden, was kennelijk geen punt.
Het probleem ligt niet bij Kaag, maar bij hordes mannen die spontaan prostaatproblemen krijgen zodra Kaag haar mond open doet – over emotioneel gesproken. Zij, en iedere onafhankelijke vrouw die niet in het gareel loopt, is hun antichrist. Hun therapie-projectje waarop ze hun mislukte leven kunnen afreageren en megalomanie op kunnen projecteren.
Het zijn echt schrikbarend veel mannen die hun mannelijkheid en autoriteit uit hun nutteloze pielemuis denken te halen, die ‘het vrouwtje’ wel even komen uitleggen hoe het zit. Zij zijn het die de sfeer bepalen met hun harde stem en alomtegenwoordigheid, die vrouwen neerhalen, klein maken en de status quo handhaven: vrouwelijkheid wordt onderschat, mannelijkheid serieus genomen.
Helaas gesteund door veel giftige vrouwen die alleen kunnen schitteren ten koste van anderen. Ik geloof om die reden ook geen seconde dat de wereld er beter uit zou zien als vrouwen het voor het zeggen hadden.
Ik ben er wel klaar mee. Het is namelijk een kleine stap van ‘niet glimlachen’ naar ‘bedek je lichaam’. Breek die mannelijke dominantie maar tot de grond toe af. Ik ga vast op zoek naar een pikhouweel.
'Rechts en extreemrechts proberen woke te criminaliseren'
