Prutser

Hovenier Willem staat hoofdschuddend naar mijn tuinpoort te kijken. “Welke prutser heeft dit gedaan?” “Ik”, zeg ik trots, want ook al zie ik dat de deur er niet helemaal lekker in hangt en de deurkruk er steeds af dondert, heb ik dat hele ding toch maar mooi zelf in elkaar gezet. Willem schudt z’n hoofd en mompelt iets over vrouwen en dat die dat soort klussen niet moeten doen, terwijl hij z’n duimstok tevoorschijn trekt en het te herstellen leed begint op te meten.

“Hij gaat prima open en dicht”, mok ik nog. Dat hele bouwpakket had me eerder dit jaar een dag werk gekost, twintig gaten staan boren, thuiswerkende buren boos, jaap in m’n hand, maar prima gelukt vond ik zelf, en dan toch weer zo’n man die poolshoogte komt nemen en mijn noeste arbeid afkeurt. Doen ze altijd, of ik nu een lamp heb opgehangen, een deurbel gemonteerd of de olie van mijn auto heb ververst: ze kunnen het allemaal beter dan ik en dat zal, maar ik dóé het tenminste, als vrouw alleen.

Ongemak

Snappen ze ook niet, dat ik geen man heb. Totdat ik uitleg wat er is gebeurd, en dan worden ze allemaal heel lief en zeggen iets van “Godverdomme zeg, da’s niet best meid,” om daarna met mistige ogen de schouders eronder te zetten.

Niet alleen werklui, maar bijna alle mannen weten niet helemaal hoe ze moeten reageren op mijn status. Uit plichtsbesef – ik ben geen lekker hert van 25 meer – overwegen ze even of ze het dekbed voor me zouden openslaan, maar verder is het toch vooral een mengeling van ongemak en vaderlijke zorg.

Om ze gerust te stellen, schiet ik dan altijd meteen in de ‘Joh, ik ga helemaal goed’-modus, met veel te veel ongevraagde uitleg, ik knik er ook geruststellend bij en zo, maar je ziet ze denken: nou, tóch is het tegennatuurlijk.

Mede-vrouwen hebben daar een stuk minder last van. Sneu wat er is gebeurd, het leven is oneerlijk, maar: zeker wel lekker rustig, zo alleen? Jazeker, en dan knikken wij, alwetende wezens met genoeg ervaring om de nadelen van een man in huis te kennen, instemmend.

‘Mannenklus’

Totdat ik begin over zo’n deurbel monteren, of een andere ‘mannenklus’. Ook bij hen slaat dan de twijfel toe, ze vinden het wel stoer, maar ook raar, want ja, nou ja. “Daar kun je toch ook iemand voor laten komen?” zeggen ze dan.

Dat kan. Doe ik soms ook. Laatst had mijn wc een update nodig en aangezien ik me niet waag aan sanitair (vies, nat, welke buis was ook alweer waarvoor), kwam er een man langs om die klus voor me te klaren. Scheef getegeld, niet goed gevoegd, ergens achter de muur hoorde ik na zijn vertrek water lopen. Toen ik de factuur terugrekende, telde ik een uurloon van honderd (!) euro.

Vrouwenwerk

De winkel gebeld, foto’s opgestuurd, de man kwam terug en bekeek mijn klachten. “Voor dat geld had ik net zo goed zelf kunnen tegelen”, wees ik. Hij mompelde iets over dat dat geen vrouwenwerk is. Dit keer besloot ik het er niet bij te laten zitten. “Hoezo niet?” vroeg ik. “Omdat eh…” Hij wist het zelf eigenlijk ook niet, maar zijn gezicht zei dat je niet overal een antwoord op hoeft te weten om gelijk te hebben.

“Zal ik anders effe met je man overleggen hoe we dit kunnen oplossen?” zei hij. “Die is helaas dood.” Die kwam binnen. “Ooo, dáárom reageer je zo boos. Nu snap ik het.” “Nee-hee, ik reageer boos omdat ik jou veel geld heb betaald en je slecht werk hebt geleverd.”

Hij suste zichzelf en zette zijn schouders eronder. De wc lekt inmiddels niet meer en de tegels zijn vervangen. Maar mijn handen jeuken om alles er weer af te trekken en zo goed als recht zelf terug te lijmen. Prutswerk, maar wel míjn werk.

Carolien Spaans verloor haar man door een skiongeluk: 'Het leven is nog vaak ingericht op twee ouders'Lees ook