Eén op de dertig kinderen maakt mishandeling of misbruik mee. Bikers Against Child Abuse ® (B.A.C.A.) staat dag en nacht voor hen klaar. Kunnen ze niet slapen of durven ze niet naar school? Ze hoeven maar te bellen en de ‘bikers’ schieten te hulp.
“Het gaafste is als het kind zegt: ‘Ik ben niet bang meer, ik heb jullie niet meer nodig'”, vertelt Cheetah, State Vice President van B.A.C.A. Nederland.
“Bikers Against Child Abuse, beter bekend als B.A.C.A., is een vereniging van bikers. Het doel is om een veilige omgeving te creëren voor kinderen die misbruik of mishandeling hebben meegemaakt, zodat ze niet meer angstig zijn”, vertelt Cheetah. ‘Cheetah’ is haar road name; alle bikers hebben er één. “Het is niet belangrijk hoe ik heet, het boeit niet waar ik vandaan kom. Het draait niet om ons. Het belangrijkst is het kind.”
Ze vertelt over de oorsprong van de vereniging: “In 1995 heeft een erkend speltherapeut B.A.C.A. opgezet in Utah, de Verenigde Staten. Vandaag de dag is B.A.C.A. actief in 48 staten en 21 landen wereldwijd. Nederland is sinds 2010 aangesloten en heeft nu vijf zogenoemde Chapters.” De bikers zijn herkenbaar aan hun zwarte leren vesten, met op de voorkant hun road name en op de rug het logo.
Gemiddeld twee kinderen per basisschool klas zijn slachtoffer van seksueel misbruik
B.A.C.A.-bikers staan op elk moment van de dag paraat voor de kinderen. Maar een biker word je niet zomaar. “Je moet een motor met een vaste plek achterop hebben. Als je lid wil worden heb je een startgesprek met het bestuur van het Chapter. We zijn op zoek naar mensen die goed passen bij onze missie en bereid zijn de vereiste inzet te geven. Dan kan een opleidingstraject starten.”
Tijdens het opleidingstraject, dat minimaal een jaar duurt, leren de bikers over de werkwijze en hoe om te gaan met misbruikte en mishandelde kinderen. “We werken met een heel kwetsbare doelgroep. Je moet weten hoe je met de kinderen moet omgaan. Het is geen opleiding tot kindertherapeut, maar het zorgt wel dat je goed begrijpt wat je wel en niet kunt zeggen en doen.”
Na voltooiing van de opleiding beoordeelt het Chapterbestuur of je ‘member’ mag worden. “Als member heb je meer verantwoordelijkheid richting het Chapter. De belangrijkste taak van een member is dat je contactpersoon wordt van een kind. Dit noemen we een ‘Primary’.”
Vaak nemen ouders of voogden contact op met Bikers Against Child Abuse om een kind aan te melden. “Het moeten cases zijn waarbij sprake is van seksuele, fysieke of mentale mishandeling door een volwassene. Zijn het verhalen waarbij kinderen gepest worden, dan kunnen we niet helpen. Er moet een aangifte liggen bij de politie en het kind moet nog angstig zijn. Want het is onze rol om die angst weg te halen bij het kind.”
De eerste contactpersoon bij B.A.C.A. is de Chapter Child Liaison. “Die persoon gaat telefonisch in gesprek om de casus helder te krijgen en krijgt als enige lid details over de situatie te horen. Lijkt de casus passend binnen de missie, dan gaat de Child Liaison op visite en neemt daarbij twee andere members mee. Ze rapporteren hun bevindingen vervolgens aan het Chapterbestuur, dat beslist of de casus aangenomen gaat worden of niet. Omdat de anonimiteit en privacy van het kind cruciaal zijn, hoeven de andere B.A.C.A.-leden niet te weten wat er exact met het kind is gebeurd. Dat geeft het kind veiligheid.”
B.A.C.A.-kinderen zijn doorgaans tussen de 3 en 17 jaar oud. “Maar het motto is: eens een B.A.C.A.-kind, altijd een B.A.C.A.-kind. Als een kind 18 wordt trekken we ons misschien terug, maar ze kunnen altijd hun Primaries of de Child Liaison bellen voor een praatje.”
Wat huiselijk geweld met een kind doet: 'Daar ging ik, wéér sorry zeggen voor mijn grote mond'
De kinderen worden symbolisch opgenomen in de biker-familie tijdens een ceremonie, genaamd Level 1, vertelt Cheetah. “We beschouwen elkaar als broeders en zusters en we zorgen dat de kinderen weten dat ze onderdeel van onze familie zijn. Ze krijgen een spijkervestje van ons en ze kiezen hun eigen road name. Dat betekent dat ze op ons lijken, wat hen het gevoel geeft er echt bij te horen.”
De ceremonie geeft de kinderen een enorme boost. “Zodra het spijkervest is aangetrokken krijgt het kind applaus. En na de ceremonie gaan we een klein stukje rijden samen, mits het kind oud genoeg is en de ouder of voogd toestemming geeft. We kunnen er met een hele grote groep zijn, niet alleen vanuit Nederland. Soms komen bikers uit andere Europese landen op bezoek, waarmee je laat zien: jij bent het waard om zo ver voor te reizen.”
Cheetah: “Bij de aanvang van de ceremonie zie je een bang kind in een schulp, maar stukje bij beetje zie je een kind opbloeien. We noemen het empowerment.”
Een B.A.C.A.-kind hoeft maar te bellen en de bikers zijn bereid om te komen. “We begeleiden kinderen van en naar school als dat nodig is. We worden weleens midden in de nacht gebeld als een kind niet kan slapen. Soms kunnen we al helpen met een telefoongesprek, maar als het kind onze aanwezigheid nodig heeft zijn we allemaal bereid om op de motor te springen, er te zijn en te blijven tot het kind kan slapen.”
“Als het kind bezoek van ons nodig heeft, gaan de Primaries er altijd in een tweetal naartoe, voor onze veiligheid en die van de kinderen”, legt Cheetah uit. Ook gaan de B.A.C.A.-bikers mee als een kind moet getuigen in de rechtbank. “In Nederland kunnen we bijna nooit de rechtszaal in. Dan gaan we er met een groep heen en gaan twee mensen mee naar binnen, meestal de Primaries. Als het kind naar buiten komt, vieren we feest. Het kan extreem moeilijk zijn wat een kind moet doen, soms is de dader zelfs in de rechtszaal. Onze aanwezigheid geeft het gevoel van veiligheid, omdat ze weten dat we er voor ze zijn.”
Dat betekent dat de bikers ook weleens een dader zien. “Natuurlijk kan dat ons emotioneren, maar voor ons is die dader niet belangrijk. De dader wordt aangepakt door justitie, wij zijn er voor het kind. We zijn als een obstakel, een ‘muur’ tussen het kind en de dader. De dader is lucht voor ons. We willen alleen het kind beschermen.”
Déze sleutelhanger moet stalkers en plegers van huiselijk geweld op afstand houden
Bikers Against Child Abuse werkt samen met andere organisaties die de kinderen helpen. “We gaan op visite bij zorginstanties en therapeuten om te vertellen wie we zijn en wat we doen. Er zijn aardig wat instanties die ons kennen, maar nog niet iedereen. Als er een reële dreiging is richting het kind, kunnen we ’s nachts voor het huis van het gezin gaan staan om de dreiging te laten afnemen. Als we dat doen informeren we de politie altijd. Dan komen ze even langs om te kijken of alles nog oké is.”
De bikers doen dit werk vrijwillig, er zijn geen betaalde werknemers. Met donaties kunnen spijkervesten en andere uitgaven voor de kinderen gedaan worden. Maar de tank van de motor vullen? Dat doen ze uit eigen zak. “Het geld besteden we enkel aan de kinderen. Het kind blij zien is beloning genoeg.”
Cheetah vertelt dat het hartverwarmend is wat Bikers Against Child Abuse voor de kinderen betekent. “Ouders zeggen dat hun kind zó angstig is, maar wel met een B.A.C.A.-biker hand in hand huppelend een ijsje gaat halen. Dan zie je ouders met open mond kijken. Ze noemen het ‘magie’. In bepaalde gevallen zijn we de eerste volwassenen die vertrouwd worden buiten het eigen gezin.”
“Bikers zijn loyaal. We doen wat we zeggen en maken geen beloftes die we niet waar kunnen maken. Als we zeggen dat we komen, dan komen we ook. Een grote groep bikers in zwart gekleed op brullende motoren en alleen gericht op dat ene kind, is ontzettend geruststellend voor zo’n kind. Kinderen voelen zich veilig bij ons, ze fleuren ervan op. Het is zo bijzonder om het licht terug te zien komen in de ogen van het kind.”
Bikers Agains Child Abuse heeft een duidelijke missie. “De kinderen zijn ontzettend angstig, maar door onze aanwezigheid durven ze weer kind te zijn. Een kind dat in angst leeft, durft geen kind te zijn. Laatst ging een kind helemaal blij naar huis, ondanks dat de dader vlakbij woont.”
Het is ontzettend dankbaar vrijwilligerswerk, vindt Cheetah. “Wij zijn allemaal niet van steen. Hoe groot en stoer we er ook uitzien, het doet echt wat met ons. Maar het lachende koppie is waar je het voor doet. Het gaafste is als het kind zegt: ‘Ik ben niet bang meer.’ Dat is waar we ze loslaten. Dan is ons werk voltooid.”
Saskia's ex misbruikte haar dochter (8): 'Heb me heel lang schuldig gevoeld'
