In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week is dat Bien Robert-Koopman. Haar zoon Floris kreeg osteosarcoom, de meest voorkomende vorm van botkanker.
In 2010 overleed Floris op 15-jarige leeftijd aan de gevolgen van de ziekte.
“Floris was een sportieve jongen”, vertelt Bien. “En hij was goed in sport. Dat zeg je natuurlijk altijd als moeder, maar hij was écht goed in sport. Hij deed aan hockey, tennis en voetbal en werd vaak door hogere elftallen gevraagd om in te vallen.”
En het was een jongen met karakter, vertelt ze lachend. “Soms belde hij: ‘Mag ik nóg een wedstrijdje spelen?’ Dan zei ik: ‘Nee, je hebt al een extra wedstrijd gespeeld.’ Dan begon hij te foeteren en werd ik vervolgens door de coach van dat andere team gevraagd of hij echt niet mocht invallen. Maar ik liet me niet overtuigen, mijn antwoord stond vast.”
Die sterke persoonlijkheid zit er als jonge jongen al in. “Mijn ouders woonden in het bos. Als we daar waren gingen we vaak wandelen. Als Floris geen zin meer had, bleef hij gewoon staan. ‘Kom, we lopen door, dan komt hij vanzelf wel’, zei mijn moeder. Maar hij kwam niet. Hij bleef staan. Tegelijkertijd hij was zó schattig.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Als het gezin – Bien en haar man, en zoons Max en Floris – in 2009 op vakantie is in het Italiaanse San Remo, klaagt Floris voor het eerst over pijn in zijn knie. Een week later heeft hij daar tijdens het voetballen met vriendjes opnieuw last van. “Op zaterdagavond belandden we daarom op de spoedeisende hulp. Een week later moesten we naar het AMC. Daar hoorden we dat het botkanker was, osteosarcoom, een ziekte met een lage overlevingskans. Ik weet nog goed dat ik de volgende dag wakker werd en dacht: de lucht zal voor mij nooit meer echt blauw zijn.”
Floris begint aan de behandeling voor zijn botkanker. Al snel blijkt dat er een iets grotere overlevingskans is als hij zijn been laat amputeren. “Wanneer dat dan moest gebeuren? Met Kerst, want hij wilde met Oud & Nieuw graag met zijn vrienden buiten zijn en vuurwerk afsteken. En toen hij na de amputatie weer wat energie had, liet hij regelmatig anderen schrikken. Dan deed hij alsof hij met zijn rolstoel omviel. Met zijn buikspieren kwam hij weer omhoog en moest dan vreselijk hard lachen.”
Maar dan krijgen ze het nieuws waarvan ze hoopten het nooit te hoeven horen. “De arts zei: ‘Het is klaar, hij is uitbehandeld.’ Het was verschrikkelijk om dat nieuws over te brengen aan Floris. Toen we het hem vertelden, sloeg hij keihard op de rand van de tafel. Maar zijn botten waren poreus door de chemo’s, dus die avond zaten we weer in het ziekenhuis voor een gebroken pols.”
Iris' dochter Jacky (4) heeft botkanker: 'Die tumor moet weg, hoe dan ook'
Het gezin brengt zo veel mogelijk tijd samen door. “Floris wilde graag nog een keer met de hele familie en vrienden naar Disneyland, dus dat hebben we gedaan. De laatste periode sliep hij elke nacht bij mij in bed. Dan keken we oude vakantiefilms en televisie en spraken we over zijn naderende dood. Hij was nuchter, wilde zelf zijn uitvaart regelen. Floris was heel duidelijk: hij wilde op zijn uitvaart alleen de mensen die belangrijk voor hem waren. Hij wilde absoluut geen ‘ramptoerisme’.”
Floris’ situatie verslechtert en hij wordt steeds benauwder. “Ik wilde die laatste dag zo rustig en ‘normaal’ mogelijk houden, juist omdat Floris zo ontzettend wijs en rustig was. Hij wilde nog wat mensen spreken en ik weet nog dat ik die laatste avond stamppot met raapstelen heb gemaakt. Hoe verzin je het, hè? Niemand kreeg een hap door zijn keel. We zaten om hem heen toen hij morfine en een slaapmiddel kreeg. Hij zakte weg en op een gegeven moment was hij er niet meer. Mijn hart brak.”
Het gemis is groot. “Hij zei: ‘Mam, ik wil niet dat jullie te lang treuren, want dat is zonde van de tijd.’ Maar regelmatig overvalt het me en dan laat ik dat toe. Zijn wijze woorden klinken na: ‘Vier het leven, want het duurt maar even.'”
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
Patricia's zoon Marciano overleed op 12-jarige leeftijd: 'Wilde hem niet kwijt, maar ook niet dat hij pijn had'
