Astrids begrafenisblunder: 'Schoot het knoopje van mijn blouse los boven de open kist van opa'

Persoonlijk | Lekker gênant

26-03-2024 | Kimberley van Heiningen

Van kinderen die tijdens een Zoom-vergadering naakt het beeld in wandelen tot de klaagzang over je baas naar, jawel, je baas sturen. Gênant, maar overkomelijk.

In de rubriek Lekker Gênant delen onze lezers hun ongemakkelijkste momenten. Want hoe naar die momenten ook zijn, ze zorgen wél voor goede verhalen.

Deze week doet Astrid (43) haar verhaal.

Waar: In het uitvaartcentrum

Wanneer: Net voor de afscheidsdienst van haar opa

Getuigen: Haar zusje en mogelijk andere mensen in de afscheidsruimte

Situatie: Astrid haalt samen met haar zusje herinneringen op aan haar overleden opa. Voor de open kist schiet haar knoopje los…

Herinneringen ophalen

“Mijn opa was niet altijd een grappige man, maar hij kon ons af en toe goed vermaken. Daar ging het dan ook over toen ik samen met mijn zusje bij de, toen nog open, kist stond om herinneringen op te halen. Om zijn grappen en grollen moesten wij dan weer grinniken, zo net voor de afscheidsdienst. Kwam er bezoek de ruimte binnen, probeerden wij ons gezicht in de plooi te houden… zoals dat hoort onder zulke omstandigheden.”

“Toen de deur van de stilteruimte weer openging, draaide ik me iets te enthousiast om… waardoor er spontaan een metalen knoopje van mijn blouse sprong. Ik hoorde ‘m ketsen: tegen of erger, ín de kist. Tot zover de stilte én het serieuze gezicht. ‘Mijn knoopje’ riep ik uit, waarop mijn zusje het uitgierde van het lachen. Het liefst was ik direct op mijn knieën gedoken om dat ding in te gaan zoeken, maar mijn zusje hield me tegen. ‘Dat kun je niet maken joh,’ fluisterde ze, terwijl ik terugfluisterde dat ik opa toch zeker niet dat knoopje mee in zijn graf liet nemen.”

Het zal toch niet?

“Tijd om subtiel te zoeken was er ook al niet. Op dat moment kwamen ze opa halen voor de dienst. Terwijl opa werd weggereden hield ik mijn blouse angstvallig vast. Mijn zusje gebaarde met gekke grimassen dat ik me nu echt moest gedragen, maar ik kon alleen maar radeloos terugkijken. Het zou toch niet waar zijn?”

“Godzijdank zag ik niet veel later het knoopje liggen, op de grond op de plek waar eerst de kist stond. De opluchting gaf mij ook de slappe lach. Schuilend achter een zakdoek hebben we toen het Ave Maria aangehoord. Het voorval is inmiddels alweer jaren geleden, maar als ik eraan denk voelt het weer als de dag van gister.”