De bevalling

“Het was juni, en daarmee verschrikkelijk heet. Het leek heel snel te gaan. Ik bedoel, het was mijn vierde, dus dan verwacht je ook dat het gemakkelijker gaat. Hij had te veel ruimte en bleef maar draaien en wiebelen. Dat zorgde voor heftige weeën. Maar hij kwam niet naar beneden, en de verloskundige en stagiaire deden niks. Op een gegeven moment kreeg ik opwekkers en een morfinepomp. Maar ik ben ongevoelig voor morfine. Het gevolg was dat ik net zoveel pijn had en alleen maar suf werd.”

“Ze hadden mijn vliezen moeten breken, maar dat lukte ook niet. Voor mijn gevoel lag ik daar maar in pijn en werd er niks gedaan. Ik werd op een gegeven moment zo duf door de morfine, dat ik bijna vergat te ademen. Ze moesten mij in m’n gezicht slaan om me erbij te houden. Maar ik had zó veel pijn, dat ik bijna dacht, laat me maar gewoon gaan. Het was echt een traumatische ervaring. Een tijdje later ging ik in twee minuten van zes naar tien centimeter ontsluiting en was hij eruit met drie minuten persen. Het ging ineens zo snel, waardoor ik veel kwijt was in mijn herinnering. Ja, alles samengevat was het een bizarre ervaring.”

Waarom een fotograaf?

De verpleegkundige heeft een foto gemaakt toen we hem vasthielden. Verder was er geen fotograaf of iemand anders aanwezig. Achteraf vind ik het toch jammer dat ik geen foto’s heb. Vooral omdat het deels in een waas gebeurt en je gewoon graag een sterke herinnering hebt.”

Hieronder is een foto van Anouk Werts en haar vriend, een tijdje na de bevalling.

Lees ook
Jarno viel flauw tijdens de bevalling: ‘Ik lag met een lijkwit gezicht op de grond’