Annemieke den Hartog was gezond en fit, totdat haar wereld in één klap op z’n kop kwam te staan. Ze vertelt aan LINDA.nl hoe ze maanden na haar coronabesmetting doodziek werd.
Annemieke kreeg corona en als bijwerking is een bloedprop in haar lijf ontstaan. Die zorgde er enkele maanden later voor dat ze vijf herseninfarcten achter elkaar kreeg.
“Het is alweer een jaar geleden dat mijn wereld instortte en zo gruwelijk van mij werd afgepakt”, vertelt ze. Annemieke werkt als coördinator zorg in een verpleeghuis wanneer ze daar in oktober 2020 wordt geconfronteerd met een grote corona-uitbraak. Ook zij raakt besmet.
Pas een paar maanden later, het is dan januari 2021, gaat het mis. Annemieke is samen met haar moeder de badkamer aan het poetsen wanneer ze vanuit het niets een gil slaakt en niet goed wordt. Haar mond en oog hangen scheef en de moeder van Annemieke, die zelf verpleegkundige is, weet direct dat het foute boel is. De ambulance neemt Annemieke mee. Op dat moment ziet ze hoe haar linkerarm slap langs haar lijf naar beneden hangt.
Ze legt uit wat er precies is gebeurd. “De neuroloog vertelde mij dat stollingsproblemen een bijwerking van corona kunnen zijn. Ik had een floating thrombus, een stolling die door mijn lijf zweefde. De prop kwam vast te zitten in mijn halsslagader. Hiervan is een stukje afgebrokkeld en heeft zich verpulverd en is op vijf plekken mijn hoofd ingegaan. Dat heeft de herseninfarcten veroorzaakt.”
Alles komt tegelijkertijd. Ze krijgt drie dagen later namelijk een epileptische aanval, waarna ze óók haar been niet meer kan bewegen. De neuroloog spreekt over verstoorde elektriciteit in haar hoofd. De ochtend erop wordt ze bovendien in het ziekenhuis voor de tweede keer positief getest op corona.
Mariska Bauer getroffen door herseninfarct: 'We zijn enorm geschrokken'
“Ik ben daar vreselijk ziek van geweest. Mijn zus en moeder hielden in die tijd een dagboek voor mij bij. Daarin staat ook: godzijdank leeft mijn zus nog. Het had echt heel anders kunnen aflopen.”
Ondertussen moet ze ook nog dealen met het nieuws van haar schoonmoeder die paar dagen eerder is overleden. “Ik kon de uitvaart via een videoverbinding in het ziekenhuis volgen. Ik zag daar hoe mijn twee zoons achter de kist aanliepen met een bloemstuk in hun handen. Het was echt het allerergste wat ik heb meegemaakt. De kinderen had ik niet gezien sinds mijn infarct. En toen zag ik ze daar op dat scherm. Dat ik er niet voor ze kon zijn in die vreselijk verdrietige periode, dat deed mij heel veel verdriet”, zegt ze emotioneel.
Ze vertelt dat ze in die zwarte periode na haar herseninfarcten zelfs dacht: was ik maar dood geweest. “Ik dacht ook; wat heeft mijn man nu nog aan mij? Gelukkig zijn die gedachten er nu niet meer, maar ik was heel erg down.”
Bijna een maand moet Annemieke in het ziekenhuis blijven, daarna gaat ze revalideren. De revalidatiearts vertelt haar dat ze nooit meer kan lopen. Dat voelt voor haar als het laatste zetje de afgrond in. Toch legt ze zich daar niet bij neer. Ze werkt keihard, komt in een vechtmodus en met positief gevolg: ze kan weer kleine stukjes lopen. Een echte overwinning, die volgens de arts geheel te danken is aan haar wilskracht.
Annemieke mocht afgelopen juni naar huis. “Megaconfronterend”, vond ze dat. “Je weet nog hoe snel en makkelijk vroeger alles ging. Nu moest ik alles met één arm doen. Ik ben links, dus zelfs iets opschrijven lukt (nog) niet. Of als ik bijvoorbeeld de was wil ophangen, dan ben ik eeuwen bezig”, geeft ze als voorbeeld.
“Ook de jongens kan ik niet helpen. Ze zijn vijftien en achttien jaar en op zich zelfstandig, maar het zit in de kleine dingen. Ik kon nog niet eens helpen de tas op de fiets van mijn zoon te doen. Allemaal van dat soort dingen, daar moest ik erg om huilen.”
“Het is mijn man Arco geweest die mij door de zware tijden heen heeft gesleept. Altijd kan ik op hem rekenen: hij is goud waard. Ook mijn kinderen, familie en vrienden ben ik ontzettend dankbaar voor hun steun. Het is hun liefde geweest waardoor ik zo ver ben gekomen.”
Wanneer mensen tegen Annemieke zeggen dat corona maar een griepje is, kan ze woest worden. “Al deze ellende is gekomen door corona. Het valt helemaal niet mee. Ik krijg ook al geen enkele ondersteuning. Ik moet bijvoorbeeld mijn huishoudelijke hulp uit eigen zak betalen, net zoals een aangepaste auto. Er zijn allerlei regelingen waar ik net weer buiten val. Dat voelt heel wrang. Ik ben echt door het oog van de naald gekropen en had wel dood kunnen zijn. Ik hoop dan ook dat niemand dit ooit hoeft mee te maken.”
'Helft coronapatiënten op IC heeft stollingen in longen en hersenen'
