In onze serie ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Het is Vaderdag, en daarom herdenkt Anneke vandaag haar vader.
Geschreven door Anneke Borkent (33), ter nagedachtenis aan haar vader Jan Pieter (11-11-1952 – 12-11-1991)
Inmiddels is Vaderdag niet meer zo beladen. Na al die jaren zonder jou ben ik nu zelf ook mama, en ben ik met mijn kinderen druk aan het knutselen voor de mooiste knutsels voor Vaderdag, voor hun vader.
Die knutsels die ik vroeger ook had kunnen maken, maar die me helaas zijn ontnomen. Want ik was pas vier jaar toen jij van de één op andere dag kwam te overlijden. Zondags vierde we nog jouw verjaardag, en op maandag moesten wij viertjes, verspreid over lieve vriendinnen van mama, mee naar hun huis. De volgende dag kregen we te horen dat je er niet meer was. Zo maar opeens uit ons leven gerukt. Je was pas 39.
Nu al die jaren verder is het verdriet wat meer gesleten, maar het gemis zal altijd blijven. Ik ben zo benieuwd naar jou. Eigenlijk wordt dat steeds meer. Wie ben jij? Hoe zou jij zijn? Hoe had je het gevonden toen ik ging trouwen? Zou je een leuke opa zijn? Herken ik wat van mezelf in jou? Lijk ik op jou? Ik heb nog zoveel vragen voor je. Ik wil nog zoveel van je weten. Zoveel dingen die ik nooit te weten krijg.
Dat maakt me nog steeds verdrietig. Wist ik maar wat meer wie je was. Ze zeggen weleens dat wanneer je al lang zonder ouder bent je niet weet wat je moet missen, maar dit herken ik niet. Ja, ik weet goed hoe het is om zonder vader door het leven te gaan. En dat gaat me goed af. Ik denk dat je best trots op me zou zijn geweest. En op je mooie kleinkinderen. Die kleine lijkt wel wat op jou. Hij heeft jouw bruine huid papa. Wat ben ik dan stiekem trots.
Maar ondanks dat ik goed weet hoe ik het zonder jou moet redden, is er ook nog steeds het gemis in het feit dat ik jou nooit heb mogen leren kennen. Een steek van jaloezie gaat er door me heen bij die vriendin die weer gezellig met haar vader gaat lunchen. Of die vriendin die samen met haar vader een stedentrip maakt. Oh wat zou ik dat ook graag doen. Of gewoon een biertje met je drinken. Met je lachen, met je delen, met je praten en met je huilen.
Ook voel ik verdriet voor die vriendin van wie de vader besloot na de scheiding geen contact meer met zijn kinderen te willen. Of die vriendin die worstelt met haar moeizame relatie met haar vader. Dus ik weet niet of het allemaal beter was geweest als je er nog was geweest. Of we een goede band hadden gehad. Maar ik had het graag geweten. Gewoon omdat ik voel dat het zo zou zijn. Ik denk dat ik trots op je zou zijn geweest, want dat ben ik nu ook.
Ik weet het natuurlijk niet zeker, want ik was zo jong. Maar papa weet je? Ik denk dat ik vreselijk veel van je hield, en nog steeds hou. Ik mis je hier bij mij. En ooit? Ooit hoop ik je weer te zien. Dan doen we samen dat biertje oké?
Dikke kus van je jongste
Lees ook
Daisy herdenkt haar broer Jurriaan (34): ‘Hij kreeg een beroerte door corona’
